Anoniem: ‘Ik ben net mijn moeder’

Mijn vader vond op zijn beurt dat mijn moeder weleens een baan kon zoeken. Zij heeft dan ook jaren parttime gewerkt, maar wat betreft het huishouden stond ze er alleen voor. Een dubbele job, dus! Mijn pa kon niet eens een ei bakken en had geen idee, wilde ook niet weten, hoe de wasmachine werkte. Onder veel gezucht en gesteun deed hij sporadisch een boodschapje en daar bleef het bij.

In de loop der jaren hoopten de frustraties zich op. Mijn broer en ik zagen het vaak niet aankomen, maar opeens was mijn vader weer eens avondenlang van huis om mijn moeder te ontlopen. Zij deed niets bijzonders als hij er wel was; ze negeerde hem compleet. De sfeer was ijzig.

Ilona: ‘Ik las in het dagboek van mijn dochter dat ze is ontmaagd’

Pas na zijn overlijden vertelde mijn moeder dat hij af en toe vreemdging. Daar had ze geen bewijs voor, het was eerder ouderwets speurwerk. Een luciferdoosje van een onbekend hotel, een blonde haar op zijn overhemd. Het leek wel een film. Mijn vader ontkende altijd, zei ze.

Geen fijne tijd

Hoe dan ook was het geen fijne tijd. Het was moeilijk om vriendjes en vriendinnetjes thuis uit te nodigen, je wist nooit of de sfeer zou omslaan. Dan schaamden wij ons natuurlijk rot.

Al heel snel ging ik op kamers wonen. Een nieuwe stad, een studie, allemaal doodeng, maar alles was beter dan thuis. Toch was het een opluchting dat mijn ouders gingen scheiden.

Beiden bouwden een nieuw leven op. Mijn vader stichtte een tweede gezin, mijn moeder ontmoette pas op latere leeftijd een lieve man. Gelukkig hebben ze nooit van ons geëist dat wij partij trokken. Slechts één keer zei mijn moeder: „Zorg dat je nooit aan een man zoals je vader blijft hangen!”

Ik was sowieso erg voorzichtig in mijn eigen liefdesleven, fladderde van de een naar de ander. Bang om me te binden, bang om in net zo’n situatie als mijn ouders te belanden.

https://www.jmouders.nl/persoonlijk-verhaal-dochter-heeft-fout-vriendje/

Spijt

Uiteindelijk trouwde ik toch, met Martijn. Maar daar heb ik spijt van. Het cliché is helemaal waar: de geschiedenis herhaalt zich. Jaren van ergernissen hebben ervoor gezorgd dat ik hem het liefst doodzwijg. Ik ben net mijn moeder.

Een scheiding lijkt me de beste optie. Zeker nadat ik laatst, na de zoveelste ’stille’ ruzie, mijn kinderen over een ’fittie’ hoorde mompelen. Hun tienertijd kan ook niet rooskleurig zijn.

Anoniem: ‘Ik vind mijn ene kind leuker dan mijn andere kind: maakt mij dat een slechte moeder?’