Lisa van den Akker School 25 mei 2020, 07:08

Leestijd: 3 minuten

Columnist Femke: ‘Elektronisch spijbelen is niet hetzelfde’

Columnist Femke Wester is pubermeidencoach en ‘Ik Leer Leren’-trainer. Na omzwervingen via London en Barcelona woont ze nu in het Noorden van het land. Ze schrijft op eerlijke, humoristische en soms confronterende wijze over haar ervaringen uit haar praktijk en uit het dagelijks leven met haar drie zoons van 8, 10 en 12 jaar. Deze week gaat het over het veranderen van je mening. Meer lezen van Femke? Kijk vooral eens op haar website.

“Shit. Ik heb morgen alweer school.”

Dat viel even tegen; hij had maar 1,5 week vakantie en geen twee. Had hij nou maar niet zijn mail gelezen, dan had hij van niks geweten.

Column: elektronisch spijbelen

Spijbelen wil hij niet; al hadden zijn jongere broers al oplossingen voor hem: ‘camera gewoon uit’ of ‘webcamfoto van jezelf achter de laptop als achtergrond bij Teams’ of ‘Net doen alsof je je email nog niet gelezen hebt’. Helaas had hij een geweten (en was hij bang voor repercussies – of is dat hetzelfde?) en zat hij vanmorgen netjes achter de laptop.

Vroeger versus nu

Spijbelplannen… dat ging ‘vroegah’ toch heel anders. Ik kon uitstekend de handtekening van mijn vader namaken en anders nam ik de consequenties voor lief of verzon ik een bizarre smoes (die waren geloofwaardiger dan eenvoudige). Ik weet nog dat ik mijn wiskunde leraar had verteld dat ik droomde dat ik al was opgestaan en naar de les gegaan en wat ik allemaal onderweg in mijn droom op de fiets had beleefd en dat ik toen veel te laat wakker werd en dus de vorige wiskunde les had gemist. Sorry sorry sorry. – “Ach ja Femke, dat heb ik ook ooit gehad… grappig zijn dat soort dromen. geeft niks ga maar gauw zitten en haal het huiswerk in.”

Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat de school van vroeger niet meer de school van nu is. DUH. En nu al helemaal niet meer. Maar de puber van nu is niet anders (qua ontwikkeling en hormoonveranderingen en ‘eigen pad kiezen’ bedoel ik, niet qua merk schoenen) dan die van 1000 jaar geleden.

Toch puberen

En nu moeten ze ineens spijbelen op hun eigen kamer. Door een setting in hun software te veranderen.

Hoe geven we ze de ruimte om toch te puberen? Om hun hormonen te laten wapperen en hun ogen te laten rollen? Hoe kunnen we als ouders stimuleren dat ze toch gaan ontdekken wie ze zijn, wat ze willen, hoe ze willen en kunnen leven niet als onderdeel van ons gezinsteam, maar als losstaand persoon?

Wat wij thuis doen is ze betrekken, als bijna medevolwassene, bij de keuzes die we als gezin maken. We vragen ze naar hun mening over politiek en wetenschap en alledaagse “grote-mensen-vraagstukken” en we nemen hun mening serieus en vragen door. En we geven ze privileges die hun jongere broers en zussen niet krijgen om zo hun eigenheid te vergroten. Het werkt wel.

Het gewone leven

Maar liever werd ik gebeld door school dat mijn puber mijn handtekening had vervalst en lekker de stad in was gegaan met vrienden. Mijn school heeft gelukkig mijn vader nooit gebeld (toch, pap?) maar wat ik bedoel is dat ik wilde dat ze echt weer hun leven konden oppakken.

Naja. Dat kan dus niet.

Dus is het aan ons ouders om zoveel opgroei mogelijkheden te creëren als we kunnen!

Lees ook:

• Columnist Femke: Drie manieren om je puber aan het werk te krijgen
• Columnist Femke: Weet je het verschil tussen een mening en een feit?