wpk-admin Persoonlijke verhalen 5 jul 2021, 10:08

Leestijd: 6 minuten

Columnist Brenda: ‘Soms ben ik even klaar met al die labels’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 21 –  Labels

“Mam, als je met dat bedrijf (dat bedrijf is Moeder enzo) aan de gang gaat dan weet je dat je heel veel kinderen krijgt zoals ik he. En dan zou ik als ik jou was (nu moet ik gaan opletten) toch iets meer leren over de LGBTQ community. Je weet veel over onzekerheid, angst en andere dingen (oh ja weet ik dat?), maar van ons weet je niet veel. Als je vooruit wilt dan moet je je niet alleen verdiepen in datgene dat je al weet, maar ook in datgene wat je nog niet weet. Ook al vind je het eng.”

Het kind heeft gesproken. Het kind van 14 he. In eerste instantie ga ik in de verdediging door te zeggen dat ik mij niet alleen op deze doelgroep richt met mijn kampen en trainingen voor ouders van kinderen die zich anders voelen. Het kan namelijk ook zo zijn dat je kind (licht) autistisch is en daarom geen aansluiting heeft (de mijne is ook nog een beetje autistisch komen we nu achter). Er kunnen honderden redenen zijn waarom je je als kind anders voelt.

En eigenlijk maakt het mij ook niet uit, waarom dat zo is. Het feit dat je geen aansluiting hebt of gepest wordt, is al erg genoeg. Ook voor jouw ouders. Daar weet ik namelijk alles van. Ik heb alle fases al meegemaakt. En daarom weet ik dat het fijn is als je als ouder erkenning krijgt en herkenning hebt in mijn verhalen. De wetenschap dat er meer ouders het niet weten, kan verzachtend zijn.

Dat is waarom ik Moeder enzo ben gestart als bedrijf. Maar ik moet ook eerlijk toegeven dat een grote groep ook bij de LGBTQ groep hoort. I know! En dat maakt dat ik het nu ook bloedirritant vind dat hij zo betuttelend (was het wel betuttelend?) tegen mij praat. Alsof ik op een bed lig bij een psycholoog (heb je er beeld bij?). En ja ik weet dat er een kern van waarheid zit in wat hij zegt. Dat maakt het ook zo confronterend en irritant dus. Ik mag er iets mee denk ik.

Maar het is ook best heel ingewikkeld als moeder van een kind dat zich gay en non-binair noemt. En oh ja nog wat andere labels op zichzelf heeft geplakt die ik voor het gemak elke keer vergeet. Ik denk omdat ik er niet aan wil. Het is too much. En ik denk elke keer, hoezo ben jij dat? Hoe weet jij dat? En dus hebben we nu een afspraak gemaakt dat ik niet meer zo reageer, ook al is iets tijdelijks. Want jij en ik weten dat het voor een 14-jarige ook nog een zoektocht is. Iedereen wil graag ergens bij horen, ook mijn kind. En ja dat hij gay is en ook non-binair twijfel ik geen moment aan als ik zijn maniertjes zie en weet dat hij zowel vrouwen als mannenkleding draagt. Dus ik kan het in mijn hoofd nog een beetje begrijpen allemaal.

Maar ingewikkeld is het wel, want hoe kan je nou gay zijn en ook non-binair? Volgens mijn ex kon dat helemaal niet, maar mijn kind bleef stug volhouden dat het zo was. Gay is volgens hem een algemene term voor het hele spectrum. Dus je zegt gewoon “ik ben gay” en dan kan het dus zijn dat je homoseksueel bent, panseksueel of non-binair etc. Ik ben door het AD (uitgave 31/7) geïnterviewd over de coming out van Devin. Super leuk natuurlijk en ik heb gewoon verteld zoals ik het voel en zoals Devin het vindt.

Columnist Brenda: “Ik leer nog elke dag van mijn kind”

En als hij het zo vindt dan klopt het toch voor hem? Door de opmerking van mijn ex belde ik voor de zekerheid ook met de Zaanse Regenboog die alles over Pride weet. Maar de woordvoerder was ook al 60 (zijn zijn woorden he) en ook hij kon die 90 (? veel in elk geval) labels niet allemaal onthouden en bijbenen. “Ach Brenda, dat is de jeugd, als Devin het zo ervaart dan is het toch zo?” Dat leek mij een geruststellend standpunt, maar zeker weten doe ik het dus niet. En ook google helpt hierin niet echt mee.

Vorige week hadden Devin en ik een soort van conflict bij de psychologe waar hij elke week heen gaat (wist je dat er ook een LGBTQ psychologe nu is, daar heeft ie later mee gesproken). Afijn, eigenlijk was ie niet boos op mij maar op de Nederlandse taal. Hij wilde niet meer met hij aangesproken worden, maar met hun. Dus hun zijn nu bij hun vader dit weekend. Ik moet er helemaal over nadenken als ik deze zin type. Je denkt nu dat ik meerdere kinderen heb die bij hun vader zijn, maar het is er maar eentje in de vorm van Devin.

Dus dat is best verwarrend. Niet onoverkomelijk, maar wel een beetje lastig. En als je al 52 jaar de Nederlandse taal goed beheerst dan voelt dit als foutief Nederlands. En misschien zeg ik het zelfs in dit voorbeeld ook niet goed. Ik mag het allemaal nog gaan leren dus. Maar een beetje weerstand heb ik er wel op dus ik heb nu in eerste instantie gezegd dat ik snap dat hun het vervelend vinden (eerlijkheidshalve zei ik hij vindt, fout dus), maar dat de grens van aanpassing steeds een beetje opgeschoven wordt. En dat mijn grens voor mijn gevoel nu even bereikt is. Ik heb net die nieuwe naam verwerkt (mijn kind heeft Devin zelf bedacht) en het volgende staat alweer op stapel. En ook die gedachtegang is niet aardig als zijn moeder alleen maar denkt wat nu weer? Maar als ik eerlijk ben, denk ik dat soms wel.

Columnist Brenda: ‘Soms schaam ik me voor mijn kind. En daar schaam ik me dan weer voor’

Gelukkig kunnen we er tegenwoordig wel over praten en ik snap dat het makkelijker is in het Engels. Maar we praten hier Nederlands (ook al zou hij ook graag Engels met ons willen praten, maar dat doen we niet). Een LGBTQ psychologe kent en begrijpt deze problematiek. En waarschijnlijk kent zij wel al die afkortingen. Ja zij wel.

Nadat ik er een nachtje over geslapen heb, heb ik nu besloten dat ik mijn kind nogmaals ga vragen naar zijn labels (en hopen dat ie ze nog wil delen met mij) en dan zal ik ze opslaan in mijn telefoon. Beloofd!  En ik zal ze niet alleen opschrijven, maar ook opzoeken in google en dan uit mijn hoofd leren. Net zoals ik met dat non-binaire heb gedaan. Gewoon, omdat ik weet dat het belangrijk is voor mijn kind en ik er (bijna) alles aan zal doen om hen gelukkig te zien.

Uiteindelijk komt alles goed. Daar ben ik van overtuigd. Het is een mooie gezamenlijke zoektocht waarbij Devin soms mag accepteren dat ik mijn eigen grenzen heb (voor nu ga ik nog niet de hele tijd hun en hen gebruiken) en ik soms uit mijn comfortzone mag stappen en er wat labels bij mag leren.

Wordt vervolgd!

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.