Sophie Nortier Ouders 6 dec 2020, 07:40

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda in deel 5 van haar adoptieverhaal: ‘Er blijken problemen te zijn met Yens zijn paspoort. Het is onzeker of wij mee terug mogen.’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Dit is deel vijf van Brenda haar adoptieverhaal. Lees ook deel één, deel twee, deel drie en deel vier.

Column Brenda: De adoptie – deel 5

‘We hebben ons voor niets zorgen gemaakt. Yens blijkt kern gezond te zijn. Later blijkt hij wel vaak last te hebben van zijn darmen en hevige buikpijnen te hebben (kolieken) waardoor we regelmatig op de huisartsenpost belanden, maar dat kan iedereen overkomen.

Ook zijn keelamandelen blijken niet de sterkste te zijn waardoor hij de eerste twee jaar bijna aan één stuk door hoest. Uiteindelijk moeten ze eruit, maar voor nu is hij kerngezond dus. We slaken een zucht van verlichting en nemen ons inmiddels weer vrolijke kind mee terug naar het hotel.

Yens is net een echt kind ;). Hij jengelt als hij moe is of honger heeft. Vooral dat laatste hebben we niet altijd op tijd door. Soms geven we hem te laat eten, komen we achter. Als ik dit opschrijf, voel ik nog een beetje de schaamte van onze onkunde.

Gelukkig zijn er andere ouders mee die een tweede kindje ophalen en al ervaring hebben. Aan hen stel ik al mijn vragen aangezien de druk voor mijn gevoel erg hoog is.

Ons os verteld dat alles anders is met een adoptiekind. Je mag het niet laten huilen en moet het heel veel vertrouwen geven in verband met de hechting. En ik wil het zo graag goed doen. Maar de andere stellen laten hun kind rustig krijsen en weten inmiddels dat het goed komt. De vader van Yens ziet dat brullen bij het naar bed gaan nog niet zo zitten in een hotelkamer en besluit daarom nog even te vertrouwen op zijn wiegtactiek. En ook dat begrijp ik.

De volgende morgen worden we weer om 06.00 uur wakker, maar dit keer met een heel vrolijk mannetje. Zo hebben we hem de laatste dagen niet gezien. Wat een opluchting, je wordt er zelf ook vrolijk van (ondanks dat ik liever nog even zou willen doorslapen).

Na het ontbijt gaan we een rondje wandelen in een nabij gelegen park. Inmiddels ligt er sneeuw en het is er prachtig. Onze kleine boeddha krijgt hier niets van mee, omdat hij direct in slaap valt in zijn buggy. Het zitten in een kinderwagen gaat nu beter.

Yens heeft erg veel strijd geleverd, omdat hij niet vastgesnoerd wil zitten en liever als een keizer rondgedragen wil worden. Typisch Chinees. Die riemen blijken later ook in Nederland voor de nodige huilbuien te zorgen als hij in een kinderstoeltje in de auto zit. Ook dat blijkt een kwestie van volhouden.

Na heerlijk anderhalf uur gewandeld te hebben, gaan we naar het zwembad van het hotel. In zijn fotoboek van het kindertehuis staat dat Yens niet van water houd, maar niets blijkt minder waar. Hij schatert van het lachen als we met hem zwemmen en heeft duidelijk heel veel plezier. En wij ook. Wat is het toch een heerlijk mannetje!

Na het zwemmen wiegen we Yens in slaap en hij slaapt heerlijk in zijn bedje. Wat is het leven toch mooi. Een gevoel van trots overvalt ons. We worden hier echt goed in.

Ik ga ondertussen even alle leuke berichtjes lezen die ik uit Nederland krijg. Iedereen vindt Yens een schatje en dat is toch heel leuk om te horen. Ik werk mijn dagboek bij dat ik schrijf voor het blad “Ouders van nu” waar een heel artikel van ons adoptieavontuur in komt te staan. Ik weet dan nog niet dat ik heel veel jaren later dit verhaal weer zal gaan opschrijven en aan jullie zal laten lezen.

Na onze relaxte middag gaan we lekker eten met de stellen die met ons mee gereisd zijn. Dat is toch wel heel erg gezellig. Wat een mentale steun heb ik aan deze lieve mensen. Hun schattige dochtertjes Sophie en Ming van 4 zijn niet weg te slaan bij Yens en maken hem tijdens het eten constant aan het lachen.

Als we samen op pad gaan, zingen ze in de bus gekke liedjes met de vader van Yens of leren ze Yens lopen. Dat lopen gaat overigens een stuk beter dan kruipen, maar Yens leert snel en schatert van het lachen (en dat kan hij heel goed) als hij iets onder de knie heeft.

Op zo’n moment overvalt mij steeds vaker een gevoel van trots. Dit is mijn kind! Natuurlijk vond ik hem meteen lief, maar mijn gevoelens van trots en genegenheid waren er niet meteen. Blijkbaar moet dat moedergevoel bij mij groeien.

Maar naast deze mooie ontwikkelingen zijn er ook weer zorgen. Er blijken problemen te zijn met Yens zijn paspoort, in tegenstelling tot die van de andere kinderen die terug gaan vliegen naar Beijing. Het is onzeker of wij wel met ze mee mogen. Wat is er nu weer aan de hand?’

Volgende week zondag lees je hoe dit verhaal verder gaat en of het goed gaat komen met Yens zijn paspoort.