Lisa van den Akker Persoonlijke verhalen 23 nov 2021, 12:32

Leestijd: 6 minuten

Geen alledaags gezin #2: ‘Als er één ding anders gaat loopt alles in het honderd’

Judith (39) schrijft iedere maand voor J/M ouders een column over haar, voor de buitenwereld normale, maar toch niet alledaagse gezin. Dat bestaat uit haarzelf, Vincent (43), zoon Joris (10) en dochter Lieve (2). Toen Joris vijf jaar was kregen Judith en Vincent te horen dat hij jeugdreuma heeft, op zijn achtste kwam daar de diagnose autisme bij. Judith zelf is gediagnostiseerd met ADHD. Ze vertelt over de moeilijke maar ook mooie kanten van hun gezin.

#2 ‘Als er één ding anders gaat loopt alles in het honderd’

‘Een van de dingen waar de meeste mensen met ADHD en autisme tegen aan lopen is hun eigen planning. Vaak loop ik dan achter de feiten aan. Het is daarom voor mij belangrijk om een bepaalde structuur in de dag te brengen. Ook mijn gezin wordt daar wel blij van, anders ga ik als Catootje chaootje van hot naar her. Joris vindt het zelf ook fijn als alles in een voor hem bekend ritme gaat. Voorspelbaarheid is iets waar we beide blij van worden. Nou ja ik hou wel van spontane acties maar alleen als ik er dan zelf ruimte voor in mijn hoofd heb. 

Schakelen in situaties en het steeds bijstellen van mijn planning kost mij veel energie. Ik heb dan wat bedenktijd nodig. Deze is er vaak niet waardoor ik het moeilijk vind om mij aan de situatie aan te passen. En niet meteen de voordelen of misschien het leuke van de verandering in kan zien. 

Goed terug naar ons dagelijks ritme.  

Woensdag de dag waarop ik altijd het gevoel heb dat ik geleefd word. Het is rennen vliegen springen om alles en iedereen op tijd op hun plek te krijgen. Joris naar school, Lieve naar dansles, klein boodschapje doen, Lieve laten lunchen, Lieve in de wagen, hond aan de lijn en dan lopen naar school.

Dan heb ik dus Lieve haar slaapje en het uitlaten van de hond gecombineerd met het halen van Joris. Terug thuis slaapt Lieve. Tenminste dat is de bedoeling, en gaan Joris en ik samen lunchen. Waarna hij vaak even gaat gamen of filmpjes kijken op YouTube en ik zijn zwemspullen bij elkaar zoek. Want woensdagmiddag is zwemmiddag.

Dus vervolgens Lieve wakker maken en de auto in want we gaan naar het zwembad. Tijdens Joris zijn les eet Lieve wat fruit en drinkt ze wat. Als we na de zwemles thuiskomen ben ik al totaal overprikkeld. Laat ik Lieve even tv kijken en mag Joris weer even gamen of gezellig met zijn zusje meekijken naar haar favoriete peuterprogramma. Ik drink een kopje thee, doe daarna Lieve haar jas weer aan. We gaan samen nog even de hond uitlaten. En dan is het tijd om te koken. Vincent komt, omdat hij met het OV naar zijn werk gaat, altijd pas rond 18.30 thuis. Dus die schuift meestal aan als we al zitten te eten. Al met al dus best en volle woensdag, maar we hebben hier een ritme in gevonden.

Tot het ene mailtje van de zwemschool op woensdagochtend, of Joris een uur eerder kan komen zwemmen. Paniek! Nou ja, in mijn hoofd dan. Hoe moet ik alles nu regelen. Een uur eerder betekent dat Joris om 13:50 in het zwembad moet liggen. Ik heb eigenlijk wat meer bedenktijd nodig, maar die is er niet. En ik kan ook geen week overslaan. Joris rekent op het zwemmen. Bovendien is het is ook nog goed voor zijn lijf.

Nou ja snel maar alles klaarzetten dan en gewoon zoals altijd Lieve in de wagen. Die moet haar slaapje nu ook inkorten. Hond aan de lijn. Ik vouw Joris zijn spacescooter op en leg die onder de wagen. Joris redt het niet om de weg van school naar huis te lopen. Maar steppend lukt hem dat wel.

Net als ik Lieve in de wagen wil gaan zetten heeft ze gepoept. Ook dat nog, als er dan een ding anders gaat moet ook meteen alles in het honderd lopen. Snel de luier van de niet meewerkende peuter verschonen. Als Lieve weer schoon is, heb ik geen tijd meer op lopend naar school te gaan.

Snel Lieve maar in de auto zetten dan. Hond terug in zijn bench, die snapt er ook niks meer van. En snel race ik naar school. Als ik bij school aan kom staat Joris al op me te wachten. Gelukkig heeft hij een goeie bui en was het een gezellige schooldag. In de auto vertel ik hem dat we moeten opschieten want hij moet eerder naar zwemles. Dat hij een uur eerder moet zwemmen vindt Joris niet erg. Wel wordt Joris boos omdat ik geen lunch voor hem in de auto heb.

Ik leg uit dat we thuis nog wel tijd hebben om te lunchen. Ik maak snel brood voor Joris en haal de hond uit zijn bench. Met Lieve in de wandelwagen kan ik snel de hond even uitlaten. We rommelen nog wat in huis en voor ik het weet is het ineens 13:45, weer paniek over 5 minuten moet Joris al in het water liggen. Dat gaan we niet meer halen.

Dat zeg ik maar even niet tegen Joris. Ik laat hem snel zijn jas aan doen en doe snel ook de jas van Lieve aan. Bij het zwembad aangekomen help ik Joris snel uit zijn kleren terwijl ik ook onze ondernemende peuter in de gaten houdt die heeft besloten in een kleedhokje naast ons te willen zitten. 14:05 Joris ligt in het water, kan hij toch nog iets van zijn les volgen. 

Terwijl Lieve en ik kijken naar het zwemmen bedenk ik mij ineens dat ik nu zelf helemaal vergeten ben te lunchen. Totaal overprikkeld kom ik thuis. Ik kan niet veel meer hebben en ook Joris is op. We mopperen wat op elkaar en ik besluit voor Lieve de tv nog maar eens aan te zetten terwijl Joris op zijn kamer gaat gamen. Ik maak nog even een snelle lunch en voel me een beetje een slechte moeder omdat ik mijn kinderen “vaak” achter een schermpje zet. 

Maar ik weet ook dat ze dan even rustig zijn zodat ik kan opladen en dan weer een leukere moeder kan zijn. Al kauwend op mijn eten vallen de puzzelstukjes voor ons nieuwe woensdagritme in elkaar, voorlopig zal Joris op dit tijdstip blijven zwemmen.   

Maar een week later is het hele ritme niet meer nodig. Vincent moet weer thuis werken en die past op Lieve terwijl Joris en ik naar zwemmen gaan. Dat is fijn zo kan ik ook even alleen de aandacht voor Joris hebben.’ 

Wil je Judith blijven volgen? Lees dan volgende maand haar nieuwe column of volg haar op Instagram.

Geen alledaags gezin #1: ‘Je weet toch dat ik autisme heb!’