Lisa van den Akker
Lisa van den Akker Persoonlijke verhalen 20 dec 2021
Leestijd: 3 minuten

Ik trouwde met een weduwnaar: ‘Jij bent mijn moeder niet!’

“Mijn stiefzoon die als kind zo’n schatje was, werd een lastige puber. We hebben heel wat strijd geleverd. Had ik maar geweten dat hij mij toch altijd als zijn moeder beschouwde.

Via mijn werk leerde ik Michiel kennen. We hadden een klik en gingen uit eten. Hij praatte de hele avond over zijn overleden vrouw. Hoe aantrekkelijk hij ook was, het leek me nog veel te vroeg voor een relatie. Plat gezegd: ik had geen zin in een weduwnaar die nog overduidelijk om zijn verloren geliefde rouwde.

Relatie met een weduwnaar

Een paar jaar later kwamen we elkaar opnieuw tegen. Michiel was mij niet vergeten, zei hij. Sterker nog: hij had een paar keer op het punt gestaan om me te bellen. Inmiddels stonden zijn ogen niet meer zo treurig en had hij ook andere gespreksstof. Ik besloot hem een kans te geven.

Destijds had hij verteld dat zijn vrouw vanwege complicaties na de bevalling was overleden. Hij kon de zorg voor zijn zoontje toen niet aan; zijn ouders en schoonouders hielpen hem enorm.

Uiteindelijk had hij zelf Bas onder zijn hoede genomen. Michiel had op zijn werk om een andere functie gevraagd waardoor hij veel thuis kon werken.

Moederrol

Ik vond het erg beladen om de kleuter te ontmoeten, maar het was liefde op het eerste gezicht. Inmiddels was hij drie. Zijn biologische moeder kon hij zich natuurlijk niet herinneren. Binnen de kortste keren had Bas zich aan mij gehecht.

Ik liep tegen de veertig en had zelf geen kinderen. Mijn moedergevoelens kon ik op Bas loslaten. ’s Avonds moest ik hem steevast een verhaaltje voorlezen. Als hij dan ging slapen en zijn armpjes om me heen sloeg: onbetaalbaar. Michiel was opgelucht dat we het zo goed konden vinden.

Michiel en ik gingen samenwonen en trouwden later. Ik was me ervan bewust dat ik niet Bas’ echte moeder was, maar ik probeerde te helpen bij zijn opvoeding. Michiel verwachtte ook niet anders. Niet dat ik erg streng hoefde te zijn, want Bas was een schatje.

‘Jij bent mijn moeder niet!’

Tot hij in de vroege puberteit terechtkwam. Michiel wilde de herinnering aan Bas’ moeder levendig houden, wat ik niet meer dan logisch vond. Daarmee had Bas ook een wapen gevonden dat hij kon gebruiken als ik wat zei of iets van hem verlangde wat hem niet zinde. Dan schalde ’JIJ BENT MIJN MOEDER NIET!’ door het huis. Het ging me door merg en been.

Bas moet 14 of 15 zijn geweest toen hij vaker mot met zijn vader kreeg en meer naar mij toetrok. In die tijd liep het niet lekker tussen Michiel en mij en woonde ik tijdelijk op mezelf. Af en toe stond Bas voor de deur. Met klachten over ’die ouwe’. Dan bleef hij een tijdje logeren. Ik was blij dat mijn stiefzoon me kennelijk genoeg vertrouwde.

Spijt

Later verzoenden Michiel en ik ons. Bas studeerde en ging op kamers. Toen brak er opnieuw een periode aan dat ik het had gevreten. Ik vond dat hij lui was en niet genoeg zijn best deed op de universiteit. Ik zat hem te veel op zijn huid, vond Bas: ‘Waar bemoei jij je mee?!’

Door de jaren heen kregen we een prima verstandhouding. Bas plaagt me soms door me ’stief’ te noemen, maar oh wee als een ander daarover begint. Laatst ontplofte hij op een verjaardag toen iemand er tactloos op wees dat ik zijn echte moeder niet ben. ‘Houd toch je mond. Ze is de enige moeder die ik ken!’ riep hij. Bovendien zei hij dat hij er altijd zo over had gedacht.

Had ik dat maar geweten. Als ik denk aan alle strijd die wij hebben geleverd, dan heb ik daar spijt van.”

Dit artikel verscheen eerder bij onze collega’s van De Telegraaf.

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Iedere zondagochtend het beste van J/M Ouders in je mailbox 👪

Start je zondag goed met de mooiste verhalen van J/M Ouders.