Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:04

Leestijd: 5 minuten

Aline Ulehake (34) verloor haar dochter na 6 weken: ‘Bijna niemand begrijpt de impact op je leven’

Het is bijna Moederdag en daarom willen we graag een moeder in het zonnetje zetten. Deze keer is dat Aline Ulehake (34) die samen met haar vrouw Anne twee kindjes heeft. Hun dochter Teddy werd geboren in januari 2023, maar overleed zes weken later door het Noonan Syndroom. Daarna werd Aline nog een keer zwanger, deze keer van een zoon Jeppe, die nu 1 jaar is. Aan J/M Ouders doet zij haar verhaal.

“Dat je kindje overlijdt, heeft een behoorlijk grote invloed op je leven. Het is een onbeschrijvelijk groot verdriet, alleen de mensen die dit hebben meegemaakt weten hoe het voelt. Inmiddels zijn we tweeënhalf jaar verder, maar nog steeds merken we de gevolgen ervan.

Grote impact

Iedereen begrijpt dat als je kindje net is overleden, je verdriet hebt. Maar ze snappen niet dat twee jaar later de impact nog steeds heel groot is. Veel mensen nemen er afstand van, denken er niet meer aan of verwachten dat wij er wel overheen zijn. Maar wij moeten Teddy elke dag missen en dat vinden we nog steeds enorm moeilijk.

Na mijn verlof ben ik meteen weer gaan werken, maar als je kind net overleden is, heb je weinig interesse in andere dingen. Dan is het heel moeilijk als mensen klagen over het weer of dat de trein te laat komt. Het is heel moeilijk om dan weer in de maatschappij te komen. Dat maakte het werken ook echt lastig, wat er onder andere voor heeft gezorgd dat ik momenteel zonder baan zit.

Gezin met twee kinderen

Anne en ik voelen ons een gezin met twee kinderen, want dat zijn we, maar dat ziet niet iedereen zo. Als we ergens binnenkomen en mensen roepen: ‘Hé Jeppe!’, dan roept niemand: ‘Hé Teddy!’. En dat is logisch, want Teddy is er niet, maar wij voelen wel steeds weer die pijn dat Teddy er niet is, terwijl anderen daar helemaal niet bewust mee bezig zijn. Maar voor ons zal dat altijd blijven.

Moederdag vinden Anne en ik altijd een beetje dubbel. Zeker in de aanloop naar deze dag is het verdriet om Teddy erg aanwezig. Maar op de dag zelf valt het meestal wel mee, zeker nu we Jeppe hebben om voor te zorgen, dat verzacht wel. We geven elkaar een cadeautje namens de kinderen en we eten lekker wat samen.

Er zijn dagen dat we Teddy extra missen, zoals dus met Moederdag, kerst of Sinterklaas, Op die dagen krijgen we vaak wel wat meer berichtjes vanuit onze omgeving en denken mensen aan ons. Dat is natuurlijk hartstikke lief, maar wij missen haar altijd. Als wij op een ‘normale’ dag zitten te ontbijten, dan had ze er ook moeten zijn.

Samen veel meegemaakt

Ik geloof dat tachtig procent van de relaties uit elkaar gaat als een kind overlijdt. Anne en ik hebben het geluk dat we al twaalf jaar samen waren toen het gebeurde en al drie jaar probeerden om zwanger te raken. We hebben samen zoveel meegemaakt, dat scheelt zoveel. We vonden vooral steun in elkaar en nog steeds is Anne de enige die begrijpt wat ik voel.

Als wij iets randoms doen, bijvoorbeeld een wandeling maken met vrienden, dan denken zij op dat moment niet aan Teddy. Maar als Anne en ik elkaar aankijken, dan weten we genoeg. Of als we bijvoorbeeld een lied horen die op de een of andere manier in verbinding staat met Teddy, dan hebben we ook aan één blik genoeg.

Bewuste keuze

Dat ik snel na het overlijden van Teddy weer zwanger werd, was een heel bewuste keuze. We probeerden al drie jaar een kindje te krijgen en toen ik zwanger was van Teddy, dacht ik al heel snel: ze gaat dood. Ik weet niet waarom, maar dat voelde ik gewoon. En dat bleek dus waar te zijn. Juist daarom wilde ik het nog een keer meemaken, maar dan met een gezond kindje.

Ik vond die tweede zwangerschap heel spannend. Ik heb me vrij snel ziekgemeld op mijn werk, ik kon de spanning gewoon niet aan. Maar waar ik bij Teddy al heel snel aanvoelde dat het een meisje was en ze waarschijnlijk dood zou gaan, voelde ik nu al snel dat het een jongen was en dat hij gezond was. Het was dus wel fijn om op de echo te zien dat het een jongen was, maar om het echt te geloven dat hij ook gezond was, was toch nog wel een dingetje. Totdat Jeppe eenmaal geboren was en ook gezond bleek.

Dankbaar

Dat Anne en ik nu moeder zijn van een gezond kindje en we iemand hebben om voor te zorgen, zijn we heel dankbaar voor. Jeppe is een heel leuk kind, hij lacht altijd en is altijd vrolijk. Als hij een paar nachten niet goed slaapt, dan slaapt een van ons om de beurt op de logeerkamer. Zo kunnen we goed voor hem en onszelf zorgen. Met Teddy kon dat niet, toen sliepen we zelf ook niet door alle zorgen.

Ook hier vind ik het lastig als mensen klagen over de slapeloze nachten of als hun kind ziek is. Als Jeppe een keer ziek is, dan denk ik: wat fijn dat je thuis ziek bent en je bij ons in bed kan komen, zonder allemaal draadjes waar je aan vast zit. Als ik hem dan in bed zie liggen, denk ik alleen maar: ik weet dat het goedkomt.

Nog een kindje

Anne en ik willen heel graag nog een kindje. Als het aan ons ligt, ben ik morgen alweer zwanger. Maar zo makkelijk gaat dat helaas niet. Ik ga sowieso het kind weer dragen, zodat Jeppe en het kindje officieel broers of broer en zus zijn. Helaas moet ik eerst nog een stuk afvallen voor ik weer in aanmerking kom voor een nieuwe poging. Ook is het financiële plaatje nu wel een ding, dus het is even afwachten.

De kinderwens is er in ieder geval. Het is ergens ook wel fijn als Jeppe wat ouder is, maar aan de andere kant komt het zoals het komt. Wat dat betreft komt een zwangerschap nooit uit, er is altijd wel wat te bedenken. We hopen volgend jaar met Moederdag weer in verwachting te zijn. Of dat gaat lukken is de vraag, maar hopen kan altijd.”

In De Pufclub deden Aline en Anne hun verhaal over het overlijden van Teddy.

Samantha’s dochtertje overleed aan meningokokken B: ‘Het schuldgevoel zal altijd blijven’