Inge Poell Schoolkind Vandaag, 13:01

Leestijd: 5 minuten

Alleenstaande moeder reist de wereld rond en geeft thuisonderwijs: ‘Aardrijkskunde uit een boek? We beklimmen liever een vulkaan’

Tien jaar geleden stond Inge Poell (50) in haar huurhuis in Eindhoven, met een bakfiets voor de deur en haar drie dochters op goede scholen. Alles klopte en toch voelde het verkeerd. “Er knaagde iets,” zegt ze. Dus haalde ze haar kinderen van school, boekte ze vier enkele tickets naar Costa Rica en besloot het radicaal anders te doen. Sindsdien reist het gezin fulltime de wereld rond, zonder school en toetsen en met hun eigen vorm van thuisonderwijs. “Aardrijkskunde uit een boek? Wij beklimmen liever een vulkaan.”

“Toen ik tien jaar geleden vertrok uit Nederland, had ik nog geen idee hoe ik het onderwijs voor de kinderen in zou vullen. Ik wist alleen: het moest radicaal anders. Onze eerste bestemming was Costa Rica, en hoewel we een koffer vol met schoolboeken hadden meegenomen, bleven ze in de praktijk steeds vaker liggen. De wereld om ons heen­, in dit geval de jungle, werd ons klaslokaal.

Ik moest mezelf kritische, en soms confronterende, vragen stellen. Wat vind ik, als ouder zijnde, belangrijk dat mijn kinderen leren en waarom? Maar ook, kan dat leren alleen plaatsvinden binnen een door de overheid bepaalde structuur of mag ik daar zelf vorm aan geven?

Een lang proces waarin ik me onzeker heb gevoeld

Het antwoord op die vragen kwam niet van de een op de andere dag, helaas. Het is een lang proces geweest waarin ik me onzeker heb gevoeld, getwijfeld heb, en me ook eenzaam heb gevoeld. Toch zag ik vrij snel dat mijn kinderen wel degelijk leerden, ook zonder een leraar en huiswerk. Zonder die vier muren van een klaslokaal.

Taalonderwijs? Ik zoek altijd een plekje uit tussen de lokale bevolking. Een taal leren gaat zoveel sneller wanneer ze er dagelijks aan blootgesteld worden. Ons Costa Ricaanse buurmeisje sprak bijvoorbeeld alleen Spaans. En hoewel de taal van het spelen universeel is, pikten de kinderen al snel ook woorden en zinnen op. Maar ook daarbuiten—op de markt, op het strand, in het buurthuis—werden ze gedwongen Spaans of Engels te spreken. Inmiddels zijn mijn kinderen dan ook vloeiend in het Nederlands, Spaans, en Engels. Daar is geen klaslokaal aan te pas gekomen.

Biologie is nog nooit zo levend geweest

Wist je dat er twee-tenige en drie-tenige luiaards bestaan? En welke slangen zijn eigenlijk giftig en welke niet? Leven we in een primair of secundair oerwoud? Allemaal vragen die de nieuwsgierigheid, en dus het leren prikkelen. In Maleisie zwaaiden de Brillangoer apen door de bomen en vlogen de Neushoornvogels door de lucht. In Ecuador en Mexico leerden we over het mariene ecosysteem en hielpen we mee zeeschildpadden beschermen.

Geschiedenis vullen we op onze eigen manier in. Natuurlijk wil ik dat mijn kinderen een beeld hebben van de geschiedenis van onze aarde en mensheid, echter richten we ons daarnaast ook vooral op de inheemse volkeren en hun geschiedenis. In Guatemala leefden we daarom in een traditioneel Maya dorpje, waar we meer inzicht kregen in de oude tradities en rituelen, en (helaas ook de gevolgen van)  een koloniaal verleden. In Thailand leefden we in een Boedhistische gemeenschap, in Indonesie in een Islamitische gemeenschap, ik wil dat mijn kinderen geen angst hebben voor het onbekende.

Mijn kinderen voelen geen druk van toetsen en rapporten

De vragen die ik mijzelf aan het begin van onze thuisonderwijsreis stelde: ‘wat vind ik, als ouder zijnde, belangrijk dat mijn kinderen leren en waarom? Maar ook, kan dat leren alleen plaatsvinden binnen een door de overheid bepaalde structuur of mag ik daar zelf vorm aan geven?’ hebben inmiddels een antwoord.

Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen zichzelf kennen en weten wat hun passies zijn. Dat ze weten wat hen gelukkig maakt. Vanuit een bepaald enthousiasme, een intrinsieke motivatie, zal een kind altijd willen leren. En daar spring ik op in. Mijn jongste dochter, Suze, is bijvoorbeeld een gevoelig en sociaal kind met een groot hart voor dieren. Vanuit die passie, leren we alles over de dierenwereld. Doen we vrijwilligerswerk. Volgen we cursussen en lessen. Rijden we paard, helpen we zwerfkatten en honden. Bezoeken we dieren opvangcentra wereldwijd. Voor mijn dochter Sheree, bezoeken we artistieke dorpjes waar ze haar creatieve geest kwijt kan en circus scholen waar ze naar hartelust kan trainen om ooit op dat Cirque du Soleil podium komen te staan. Altijd met de vraag in het achterhoofd: Waarom leer ik?

Leer ik voor een voldoende, om ‘over’ te gaan, voor een diploma, of leer ik omdat ik de kennis wil? Maar ook: volg ik mijn eigen ritme en tempo? Ben ik mezelf of probeer ik te voldoen aan de verwachtingen van een ander?

Dat ik voor mijn gezin het huidige schoolsysteem niet passend vind en thuisonderwijs geef, wil overigens niet zeggen dat ik geen enkele vorm van gestructureerd leren afzweer. Een vak als wiskunde doen we met behulp van boeken en een online platform. Op ons eigen tempo en met onze voetjes in het warme zand van een tropisch strand, dat dan weer wel.”

Inge heeft een openhartig boek gepubliceerd over haar wereldse avonturen met haar drie kinderen; een rauw, eerlijk, soms hilarisch memoir voor iedereen die verlangt naar een authentieker leven in vrijheid. Verkrijgbaar bij Bol en Amazon en Van Piere Boekhandel.

Volg hier Inge en haar wereldreis op Instagram.