Lisette Gerbrands Ouders Vandaag, 13:02

Leestijd: 4 minuten

Als vader wil Vincent (43) maar één ding: ‘Dat mijn zoon weer mee kan doen’

Het is inmiddels drie jaar geleden dat Vincent zijn jongste zoon voor het laatst naar school ging. Inmiddels zou hij in de brugklas moeten zitten, maar in plaats daarvan zit hij thuis. Op de bank. Vaak achter een schermpje, tot zijn vader weer iets met hem gaat ondernemen. “In plaats van ruimte voor zijn talent krijgt hij vaak standaardoplossingen aangeboden: dagbesteding die niet past, activiteiten die niets met hem doen.”

“We hebben talloze hulpverleners gezien, maar veel doelen bleven onbehaald. Mijn belangrijkste doel, dat mijn jongste kind zich kan ontwikkelen en gelukkig is, is nog steeds ver weg.”

Moeilijke start

“Mijn zoon ging tot en met groep 5 prima mee op regulier onderwijs. Pas toen er een taalontwikkelingsstoornis werd vastgesteld en hij in een bestaande klas terechtkwam, begon het te wringen. Twee leerkrachten wisselden elkaar af; bij de één ging het goed, bij de ander liep het vaak mis. Dan werd hij de klas uitgestuurd en zat hij meer op de gang dan in de les. Wij als ouders kregen telefoontjes dat het niet meer ging. Achteraf denk ik: als die ene juf er de hele week had gestaan, was er misschien nooit een probleem geweest.

Er volgde een overstap naar speciaal onderwijs, in de hoop dat hij daar beter tot zijn recht zou komen. Maar ook daar ging het snel mis: na twee weken viel hij uit. Opnieuw moesten we zoeken naar een plek. Alles draaide om school, terwijl school voor hem inmiddels een plek was geworden die hem beangstigde en waar hij veel faalervaringen had. Voor een jongen van acht, negen jaar oud was de boodschap duidelijk: je hoort er niet bij. Dat steekt me nog elke dag.”

Gemis van echte aandacht

“In de jaren die volgden hebben we veel hulpverleners gezien. Vaak met het doel: hoe krijgen we hem weer naar school? Terwijl dat juist zijn grootste pijnpunt was. Niemand vroeg echt: wat heeft dit kind nodig? Waar wordt hij blij van? Wat houdt hem bezig? Ook ik als ouder voelde me soms buitenspel gezet. Alsof ik faalde, terwijl ik nog twee andere kinderen heb bij wie het wél goed gaat. Wat ik mis, is iemand die bij hem aansluit. Gewoon één persoon die hem écht ziet.

Toch zijn er momenten die hoop geven. Laatst bijvoorbeeld, toen de bloedmaan te zien was. Mijn zoon keek er de hele dag naar uit. Samen zaten we buiten, en toen de maan zich rood kleurde, was er even niets anders. Verwondering, verbondenheid, rust. Voor anderen misschien klein, voor ons onvergetelijk. Zulke momenten laten zien hoe belangrijk het is om aan te sluiten bij de interesses van een kind.

Hij is namelijk ontzettend technisch. Hij haalt apparaten uit elkaar, onderzoekt hoe dingen werken, en repareert ze. Dáár ligt zijn passie. Maar in plaats van ruimte voor dat talent krijgt hij vaak standaardoplossingen aangeboden: dagbesteding die niet past, activiteiten die niets met hem doen. En dan haakt hij af. Ik denk dat veel kinderen zoals hij juist floreren wanneer er wordt gekeken naar hun unieke talenten en interesses.”

Tussen hoop en systeem

“Als vader voel ik vaak de tweestrijd. Enerzijds weet ik vanuit mijn werk in de jeugdhulpverleninghoe ingewikkeld systemen zijn. Anderzijds ervaar ik nu zelf hoe het voelt als je kind niet gezien wordt. Soms voelt het alsof we als gezin vastlopen: beperkte mogelijkheden in de regio, lange reistijden naar passende plekken, of standaardtrajecten die niet aansluiten. Ik ben hulpverleningsmoe, maar mijn zoon misschien nog wel meer.”

Wens voor de toekomst

“Wat ik andere ouders in een vergelijkbare situatie wil meegeven? Zoek die kleine lichtpuntjes. Een wandeling, samen koken, of in ons geval de maan die alles even stilzette. Die momenten geven ons kracht om door te gaan. En als ik een wens mag uitspreken richting scholen en jeugdzorg, dan is het om buiten de gebaande paden te durven denken. Kijk naar het kind en zijn of haar interesses, en bouw daar omheen. Bundel krachten, bied maatwerk en geef ouders het gevoel dat ze er niet alleen voor staan.

Er zijn zoveel kinderen die niet passen in het huidige schoolsysteem. Voor hen zijn andere routes nodig. Routes die hoop bieden, die kinderen laten ervaren dat ze ertoe doen. Ik wens mijn zoon, en al die andere kinderen in soortgelijke situaties, een omgeving waar ze weer kunnen groeien, zich ontwikkelen en gewoon mee kunnen doen. Want uiteindelijk wil ik maar één ding: dat mijn zoon gelukkig is.”