Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 13:06

Leestijd: 3 minuten

Anouk (39): ‘Ik had me nooit moeten laten overhalen tot het nemen van een derde kind’

Voor Anouk voelde haar gezin met twee kinderen helemaal compleet. Maar haar man bleef dromen van een derde. “Ik liet me overhalen. En soms denk ik: dat had ik beter niet kunnen doen”, vertelt ze.

“Mijn man wilde altijd graag een derde. Hij bleef erover praten, erover dromen. En uiteindelijk heb ik me laten overhalen. Achteraf denk ik: dat had ik nooit moeten doen. Ons derde kind werd geboren met hartproblemen. Vanaf het begin was het een echt zorgenkindje. Ik houd ontzettend veel van hem, maar het is een constante bron van stress. Elke dag is een combinatie van medische afspraken, controles en piekeren over zijn gezondheid.

Nooit helemaal ontspannen

Met onze eerste twee kinderen had ik een stuk minder zorgen. Natuurlijk, als ouder maak je je altijd zorgen, maar het was vooral genieten. Nu lijkt het alsof ik nooit helemaal kan ontspannen. Mijn gedachten zijn continu bij ons jongste kind: hoe gaat het met hem? Is hij veilig? Zijn we voorbereid op alles wat kan gebeuren?

Wat ik het moeilijkst vind, is dat ik soms fantaseer over hoe het leven zou zijn geweest met alleen de eerste twee. Hoe rustig en overzichtelijk alles was. Dat klinkt misschien verkeerd, alsof ik niet van mijn derde hou, maar dat is niet zo. Ik kan er gewoon niet omheen dat het heel anders is dan ik ooit had bedacht.

Permanente staat van alertheid

Mijn man probeert positief te blijven. Hij zegt dat het een zegen is dat we hem hebben, dat we hem niet willen missen. En dat klopt ook. Maar het verandert niets aan mijn gevoel dat ik me constant zorgen maak en nooit echt kan ontspannen. Ik leef bijna in een permanente staat van alertheid.

Er zijn dagen dat ik denk: hoe hebben we dit ooit kunnen doen? Alles draait om medische afspraken, zorgen over het hart, en dat vreet energie. Mijn dagen met de andere twee waren veel meer gevuld met spelen, lachen, schooltaakjes en gewone ouderzorgen. Nu lijkt dat tweede deel bijna verdwenen.

Nooit moeten laten overhalen

Het helpt ook niet dat mensen vaak zeggen: ‘Ach, het is een kind, dat komt allemaal wel goed.’ Ze begrijpen niet dat dit anders is. Dit is niet zomaar een kind; dit is een kind dat extra zorg nodig heeft en dat beïnvloedt alles in ons gezin. Dat is niet altijd zichtbaar van buitenaf, maar het voelt constant aanwezig.

Hoewel ik ongelooflijk veel van hem houd, kan ik niet ontkennen dat ik spijt heb van het moment dat ik me liet overhalen. Soms voel ik me schuldig over die gedachte, maar het is echt hoe ik me voel. Voor nu probeer ik kleine momenten te pakken om te genieten, maar eerlijk? Het is zwaar. Mijn hoofd blijft malen over wat er kan gebeuren en wat we moeten regelen. Soms zou ik willen dat ik de klok terug kon draaien, maar dat kan natuurlijk niet. Ik leer langzaam dat ik mijn gevoelens kan erkennen én van mijn kind kan blijven houden, ook al had ik het anders verwacht.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.