Sofie Vissers Opvoeden Vandaag, 13:02

Leestijd: 6 minuten

Arjan (41): ‘Mijn vrouw laat alles toe, maar ik stel grenzen. Hoe gaan we hiermee om?’

Iedere vader kent het gevoel van onmacht, het gevoel dat je geen grip krijgt op je kind, maar niet iedere vader praat erover. In deze rubriek deelt vadercoach Marloes Craenen elke week een casus uit haar eigen praktijk en geeft zij haar advies. Deze week het dilemma van Arjan (41): “Mijn vrouw laat alles toe, ik stel grenzen. Maar zo komen we nergens.”

Vaderdilemma:

Arjan: “Het voelt alsof ik de boeman ben. Waar ik ook iets van zeg, schermtijd, tafelmanieren, bedtijd, ik krijg altijd het verwijt dat ik te streng ben. Terwijl mijn vrouw juist alles door de vingers ziet. Het maakt me bloednerveus. Ik zeg ‘nee’, zij zegt ‘ja’. Ik stel grenzen, zij geeft ruimte. En ondertussen staan de kinderen glunderend te kijken wie ze vandaag voor hun karretje kunnen spannen. Bloedirritant!

Ik merk dat ik steeds vaker de strijd aanga, niet alleen met de kinderen maar ook met haar. Want zo werkt het toch niet? Als ik ergens een regel voor stel en zij haalt die onderuit, dan is de chaos compleet. Dan roep ik harder, ga ik strenger staan en voel ik de spanning in huis stijgen. En eerlijk gezegd zie ik inderdaad mijn kinderen zich klein maken als ik mijn stem verhef. Dat wil ik niet, maar ik weet gewoon niet hoe ik anders grip krijg.

Wat het extra lastig maakt, is dat mijn vrouw zegt dat kinderen zelf het beste weten wat ze willen. Volgens haar hebben ze daar weinig sturing van ons in nodig. Maar dat druist compleet in tegen mijn gevoel. Neem nou die schermen: zij vindt dat een kind zelf wel kan bepalen hoeveel het kijkt. Ik geloof daar niks van. Ik heb laatst zelfs ChatGPT gevraagd hoeveel schermtijd een jongen van vijf eigenlijk mag hebben. Blijkt dat daar gewoon richtlijnen voor zijn! En dan sta ik daar weer, streng en gefrustreerd, terwijl ik geen back-up krijg en mijn kind dus niet luistert. Eigenlijk alleen maar wil dat mijn kinderen veilig en gezond opgroeien met duidelijke grenzen. Hoe komen we ooit op één lijn?”

Het antwoord van vadercoach Marloes Craenen

“Arjan, het is ontzettend begrijpelijk waar je in terecht bent gekomen. Jij voelt haarscherp aan dat de tweestrijd tussen jou en je vrouw niet alleen spanning geeft tussen jullie, maar ook direct bij de kinderen. En kinderen zijn slim: als zij merken dat papa en mama niet op één lijn zitten, maken ze er een sport van om te kijken wie ze voor hun karretje kunnen spannen. Niet omdat ze het leuk vinden of ondeugend zijn, maar omdat ze zekerheid zoeken.

Voorspelbaarheid

En die zekerheid krijgen ze pas als de voorspelbaarheid terug is. Want voorspelbaarheid ís veiligheid. Kinderen willen weten waar ze aan toe zijn. Een kind dat vandaag van papa een ‘nee’ krijgt en van mama een ‘ja’, voelt zich niet vrijer, maar juist onveiliger. Dat maakt kinderen onrustig. Ze vragen zich voortdurend af: hoe zat het ook alweer? Ik schrijf daar, en over het loyaliteitsconflict van kinderen, over in het artikel over ‘gentle parenting’.

Laat ik dit duidelijk zeggen: jouw vrouw heeft een belangrijk punt. Het is onmisbaar dat kinderen leren hun eigen gevoel te volgen en dat ze mogen vertrouwen op wat zij zelf ervaren. Ik noem dat leading from behind: je kind ruimte geven om zijn eigen kracht te ontwikkelen en zijn eigen pad te ontdekken. Maar, en dat is de crux, dat kan alleen binnen duidelijke grenzen. En die heb je nou eenmaal als ouder te stellen, want kinderen kunnen nog niet in oorzaak en gevolg denken.

Schermtijd

Goed voorbeeld wat je zelf ook noemt, schermtijd. Voor je kind lijkt het misschien alleen maar leuk. Maar jij kijkt verder: te veel scherm gaat ten koste van zijn ogen, van zijn motoriek, van zijn sociale vaardigheden en zelfs van zijn slaap, met alle gevolgen van dien. Als ouder moet jij daar grenzen stellen. Niet omdat jij de baas bent, maar omdat je van je kind houdt en wil dat heel zijn lichaam en geest zich goed ontwikkelen. Take-out voor jou: breng het ook met deze motivatie in plaats van ‘omdat ik het zeg’. Dan is je kind niet alleen eerder geneigd te luisteren, hij gelooft je ook nog. Gevolg: minder strijd.

Naast elkaar

Maar wat als eerste belangrijk is: dat jij eerst weer naast je vrouw gaat staan in plaats van tegenover haar. Want zolang jullie verbinding zoek is en jullie in plaats van op één lijn te zitten tegenover elkaar staan, wankelt de basis. Dat zien én voelt onveilig voor jullie kinderen. Dat vraagt om investeren in elkaar. Dus zorg dat de kinderen uit logeren zijn en neem echt de tijd voor elkaar om te praten en te luisteren. Het is niet zomaar een gesprekje, het gaat er om dat jullie elkaar op een dieper niveau gaan begrijpen waarom je vind dat iets wel en niet kan.

Zoom 10 stappen uit

Zoom 10 stappen uit, blijf weg van specifieke voorbeelden en vraag elkaar: hoe zie je de opvoeding van onze kinderen voor je, wat wens je ze toe? En vraag door naar een dieper, achterliggend niveau: is er iets waar je bang voor bent, iets wat je hoop je voor onze kinderen? Kijk ook naar de voedingsbodem van de motivatie: wat neem je mee uit je eigen jeugd, wat heeft je dat gebracht (positief en negatief) en wil je dat ook voor onze kinderen? Neem echt de tijd voor elkaar. En draai de rollen om. Wees niet verbaasd als je zelf tot inzichten komt. Pas als jullie allebei elkaars drijfveren echt begrijpen, kan je elkaar gerust stellen en zie je dat jullie diep van binnen hetzelfde willen: veiligheid, rust en toekomstkracht voor je kinderen. En dan is het ineens eens stuk makkelijker om regels te stellen waar jullie samen achter staan.

Oude pijn

Wat ik vaak van moeders hoor, is dat ze de strijd zat zijn en het belangrijker vinden om de rust te bewaren dan ruzie te maken. Daar zit oude pijn. Luister daar naar. Hear her heart. Zonder oordeel, met begrip. Dan zal ze je vanuit vertrouwen misschien ook vertellen dat de uitkomst vaak onbevredigend voelt, juist omdat het niet is wat ze écht willen. En dan is er ruimte om het op een manier te doen die voor jullie beide veilig en goed voelt. Dáár zit de winst: samen zoeken naar balans.

Onthoud dit: het gaat er niet om wie van jullie wint, maar dat jullie kind wint. En dat gebeurt pas als jullie naast elkaar staan, in plaats van tegenover elkaar. Dus als ik zeg choose your battles, dan is jouw battle voorlopig om te investeren in de verbinding met je vrouw en het op één lijn komen met haar. De opvoeding van de kinderen volgt daarna. Eerst samen één lijn, dan pas grenzen. Alleen zo voelt je kind zich echt veilig.

Verbonden expert

Marloes Craenen

Vadercoach

Marloes is vadercoach en moeder van een puberdochter. Ze is opgeleid tot holistisch gezinstherapeut en met haar eigen bedrijf zet ze vaders in hun vaderkracht door ze te transformeren tot superpapa’s. Dat zijn vaders die zich minder willen laten leiden door emoties, omdat zij in hun eigen opvoeding nooit geleerd hebben hoe met emoties om te gaan. »

• Arjan (41): ‘Mijn vrouw laat alles toe, maar ik stel grenzen. Hoe gaan we hiermee om?’
• Nico (42): ‘Mijn zoon (10) slaapt niet in zijn eigen bed. Wat kan ik doen?’
• Thomas (41): ‘Waar ligt de balans tussen grenzen stellen en verbinding houden?’