Ruth Smeets Gezondheid Vandaag, 09:04

Leestijd: 6 minuten

Amy (36) verloor in twee jaar tijd drie kinderen: ‘Ik vond mijn baby dood in bed’

Nadat ze eerder de tweeling in haar buik verloor, vond Amy op een ochtend haar baby dood in bed. Haar leven veranderde voorgoed. Toch wist ze uit de donkerte iets nieuws te laten groeien: een uitvaartonderneming speciaal voor kinderen.

“Toen ik in 2020 zwanger was van een tweeling, moest ik alle echo’s alleen doen vanwege de coronamaatregelen. Tijdens de 20-wekenecho stopte één van de hartjes. Vier weken later werd ik wakker met een naar gevoel: het andere kindje was wel erg stil. Bij de spoedecho bleek ook hij te zijn overleden. Weer zat ik daar alleen. Ik moest mijn partner zelf het nieuws vertellen en kreeg nauwelijks tijd om het verlies te verwerken. Op 7 oktober beviel ik van ons stilgeboren zoontje.

Baby dood in bed

Na een periode van intens verdriet kwam er voorzichtig weer hoop. Twee jaar later werd ik opnieuw zwanger, weer van twee jongetjes. Ook dit was een eeneiige tweeling die de placenta deelde. De zwangerschap verliep probleemloos, tot in week 34 bleek dat een van de kindjes geen vruchtwater meer had. Ik werd met spoed ingeleid en beviel zes weken te vroeg. Ondanks alles deden Keaden en Keave het ontzettend goed. Eenmaal thuis wilde ik op een ochtend de jongetjes voeden, maar toen ik Keave uit bed wilde halen, werd hij niet meer wakker.

In levensgevaar

We kregen de keuze voor een obductie, een onderzoek waarbij zo’n kindje volledig wordt opengesneden om te achterhalen wat er is gebeurd. Ik dacht al snel: we gaan het knappe kindje niet opensnijden. Maar mijn partner zei terecht dat we nog een kindje hebben met hetzelfde DNA en dat we hem niet morgen dood in zijn bedje wilden vinden. Daarom kozen we toch voor de obductie.

Hiervoor gingen we naar het mortuarium in het ziekenhuis in Utrecht. De schouwarts wilde dat we Kaeden ook meenamen. Achteraf bleek dat zijn redding, want tijdens het bezoek aan het mortuarium stopte hij met ademen. We snelden door de gangen van de kelder naar het Wilhelmina KinderZiekenhuis, waar ze hem meteen hebben geïntubeerd. Eén kindje lag stervende op de NICU, het andere was overleden. Het voelde alsof we gevangen zaten in een ondenkbare nachtmerrie.

Geen lichtpuntje

Al snel bleek dat Keaden het RS-virus had. Ook Keave bleek hieraan overleden. De periode van ongeloof duurde een jaar. Ik had ooit wel gehoord over de vijf fases van rouw en dacht dat ik ze allemaal de eerste dag al had doorgaan, maar dat had ik goed mis. Het eerste jaar was ik tot niks in staat. Ik werd zwaar depressief en dacht er soms zelfs aan om er een einde aan te maken. Er was geen enkel lichtpuntje.

Mensen zeiden dat ik moest genieten en dat ik nog drie andere kinderen had, verwijzend naar onze oudere zoon en dochter, die toen zeven en vijf waren. Onze oudste zoon Kyan maakte het allemaal heel bewust mee en heeft echt therapie nodig gehad. Onze dochter Kealynn leefde meer in een Disneywereld en dacht dat ze Keave wel wakker kon kussen. Zij zat veel meer in het speelse.

Ik miste Keave, die andere helft van Keaden, zo erg dat er geen ruimte was voor licht of vrolijkheid. Het was 24 uur per dag donker. Ik voelde niets meer, alles was zwart. Rouw en verlies zijn bij een pasgeboren kindje zó anders dan bij een volwassene. Je hebt net een slaapkamer ingericht, een gezinsauto aangeschaft, de kinderwagen staat in de gang.

Bij je ouders of grootouders houd je er ergens in je hoofd rekening mee dat je een keer afscheid moet nemen, bij een kindje komt die gedachte niet eens in je op. Uiteindelijk klopt de uitspraak dat het tijd nodig heeft. Langzamerhand lukte het na een jaar om te lachen om een grapje en om te genieten van hele kleine dingen. Zo ging het steeds een beetje beter.

Vreselijke strijd

Terwijl Keaden in het ziekenhuis voor zijn leven vocht, moesten wij een uitvaart regelen. Dit ging helemaal mis. Er was maar één kistje om uit te kiezen. Dat is geen keuze. Ook moesten we een gevecht voeren over de maat ervan. De uitvaartondernemer zei: ‘Het kindje is 46 cm, dus je krijgt een kistje van 50 cm.’ Die overige 4 cm vond ik niet genoeg. Ik wilde een kistje van minstens 60 cm, zodat er ook nog knuffeltjes mee konden. Dit werd een hele strijd. Ook hebben we de plek waar Keave ligt niet zelf gekozen, net als de kleur van de uitvaart en de tekst op de kaart. Het enige waar we zelf inbreng in hadden, was de foto voorop het rouwprentje.

Ik dacht eerst dat we gewoon pech hadden met een uitvaartondernemer die nog nooit eerder het afscheid van een kindje had geregeld. Tot ik van lotgenoten veel soortgelijke verhalen hoorde. Toen ik na een jaar weer iets kon, dacht ik: dit moet anders. Ik volgde de opleiding tot uitvaartondernemer en specialiseerde me in kinderuitvaarten. Zo startte ik ‘Een vlinder uitvaart’, voor kindjes van zes weken zwangerschap tot 23 jaar.

Kinderuitvaarten

Achter een kinderuitvaart zit veel meer symboliek dan achter die van een volwassene: meer knuffels, ballonnen en bloemen. Een kindje wil je niet in een zwarte auto schuiven of in het goedkoopste kistje leggen. Ook de verzorging verschilt. Het verbaast ons nog steeds dat we de enige postmortale kinderverzorgers van Nederland in dienst hebben.

De nazorg is bij ons heel belangrijk. Bij de meeste uitvaartondernemers krijg je na twee weken de factuur en daarna zie je ze niet meer. Wij blijven ouders kosteloos begeleiden, net zolang tot ze ons niet meer nodig hebben.

Herinneren

Zelf hebben we een herinneringsplek in huis voor Keave. Zijn spulletjes zijn overal. Ook bewaarden we het bedje waarin hij overleed. Keaden is nog te jong om echt te begrijpen wat er is gebeurd. Toch weet hij wie Keave is, want als we zijn naam noemen, wijst hij naar zijn foto. En als we op de begraafplaats komen, rent hij meteen naar zijn tweelingbroer.

Op 28 november begint er weer een moeilijke periode. Op die dag horen we twee verjaardagen te vieren, maar vieren we er maar één. We versieren dan het grafje met de andere drie kinderen. En op 11 december, de dag van zijn overlijden, gaan we altijd alle plekken langs bij het kinderziekenhuis waar we toen zijn geweest. Daar hebben ze ook een herdenkingsplek, waar we een kaarsje aansteken.”