Wilma Groothuis Opvoedadviezen Vandaag, 11:02

Leestijd: 4 minuten

Thomas (41): ‘Waar ligt de balans tussen grenzen stellen en verbinding houden?’

Iedere vader kent het gevoel van onmacht, het gevoel dat je geen grip krijgt op je kind, maar niet iedere vader praat erover. In deze rubriek deelt vadercoach Marloes Craenen elke week een casus uit haar praktijk en geeft zij haar advies. Deze week het dilemma van Thomas (41): “Ik wil geen dictator zijn, maar ook geen vriend. Waar ligt die balans tussen grenzen stellen en verbinding houden?”

Thomas: “Het zijn die momenten dat ik de controle kwijt ben. Bedtijd bijvoorbeeld. Nog een keer drinken, nog een knuffel, nog een vraag. Of aan tafel: treuzelen, dromen, niet opletten. Zelfs de wc niet doorspoelen. Ik zie de dromerigheid van mijn zoon en de onschuld van mijn dochter, maar toch voelt het alsof ze over mijn grens gaan. En dan knapt er iets.

Niet de vader die ik wil zijn

Ik hoor mezelf roepen: ‘Nu is het klaar! Omdat ik het zeg!’ En denk: shit, nu lijk ik net mijn eigen pa. Precies dat wat ik nooit wilde. Mijn kinderen zie ik in elkaar krimpen en twijfelen of ik nog wel van ze houd. En dat breekt me. Dit is niet de vader die ik wil zijn. Het moet toch ook anders kunnen? Minder hard, maar wel met hetzelfde resultaat.

Maar hoe dan? Geef ik te veel ruimte, dan lopen ze over me heen. Ben ik te streng, dan raak ik de verbinding kwijt. In mijn hoofd gaat het steeds rond: als ik ze te veel vrijheid geef, dan gaan ze misschien de verkeerde kant op. Dan maak ik er luie, verwende kinderen van. Maar als ik te streng ben, dan duw ik ze juist weg. En in beide gevallen laat ik ze vallen.

En dáár lig ik ’s nachts wakker van. Ben ik te hard? Te soft? Doe ik ze tekort? Hoe zorg ik dat ik de leiding houd, zonder de band met mijn kinderen kwijt te raken?”

Het antwoord van vadercoach Marloes Craenen

“De grootste angst van vaders? De controle verliezen. Jij hebt geleerd dat goed opvoeden gelijkstond aan streng zijn. Geen onzinnige tv, je bord leegeten en dooreten, geen afleiding en geen tegenspraak. Niet hangen of treuzelen, maar aanpakken. Geen gemopper of smoesjes. En als je verlegen of introvert was, dan kreeg je een zetje: hup, de kring in, hand geven, een kus zelfs… in ieder geval netjes meedoen.

Het idee daarachter: zo maak je van een kind iemand die zich redt in de wereld. Maar in werkelijkheid heeft het kinderen opgeleverd die zich goed weten aan te passen, maar niet meer voelen wat ze zélf willen. Waardoor ze later vastlopen in werk, relaties en/of geluk.

Geen dictator of beste vriend, maar een gids

Daar wil jij van losbreken. Terecht. Want je kinderen hebben jou niet nodig als dictator en ook niet als beste vriend. Ze hebben jou nodig als gids – iemand die richting geeft – én als baken om bij op te laden als het leven ingewikkeld wordt. Als jij stevig blijft staan, durven zij te vallen, fouten te maken, zich af te zetten en weer terug te komen. Want ze weten: mijn vader blijft, wat er ook gebeurt.

En hier komt de confronterende vraag: waar ben je bang voor op het moment dat je in de controle schiet? Dat ze hun huiswerk niet maken? De hele dag achter een scherm verdwijnen? Of gaat het dieper? Zou het kunnen zijn dat je bang bent niet te voldoen aan de verwachting van jouw vader? Dat die stem nog steeds in je hoofd zit? Het zijn nieuwe tijden. Die stem mag je loslaten. Het helpt jou niet en het helpt je kinderen niet. Jij mag zélf bepalen hoe jij je kinderen in deze tijd opvoedt.

Hoe dan wel?

Wat helpt? Duidelijkheid en aanwezigheid.

• Bepaal voor jezelf wat je kinderen zelf mogen ontdekken en waar jij realistisch de grens trekt, omdat ze te jong zijn of nog niet kunnen overzien wat de gevolgen zijn. Dat geeft jou houvast en zo kan je helder en voorspelbaar zijn voor je kinderen.
• Blijf rustig, maar duidelijk bij je nee, ook als ze je daarna uittesten of iets anders willen. Juist die grenzen geven veiligheid.
• Maar stel ze alleen als ze er écht toe doen. Niet om gehoorzaamheid af te dwingen, maar om richting te geven.
• Herhaal afspraken rustig en stevig, ook als ze mopperen, drammen of eronder uit proberen te komen. Daarmee laat je zien: ik ben er, ik wijk niet. Ik blijf, ook als het lastig wordt. Dat geeft niet alleen veiligheid, maar ook het juiste levensvoorbeeld.
• En blijf verankerd aanwezig. Want woede zegt meer over jouw angst om grip te verliezen, dan over je kind. Een kind leert niks van jouw angst. Het leert alles van jouw rust en vertrouwen in jezelf.

Dat is wat veilig voelt voor een kind: een vader die stevig staat. Zeker, rustig en aanwezig. Fysiek én emotioneel. En daar zit je antwoord. De balans zit niet in streng óf soft, maar in stevig aanwezig blijven. Grenzen stellen waar het echt om gaat en je kinderen daarbinnen laten ervaren en ontdekken. Jij hoeft niet te kiezen tussen vriend of dictator. Je bent de vader die kaders geeft én de vader bij wie je kind zich veilig voelt om zichzelf te zijn.”

‘Heeft mijn zoon ADHD of is hij gewoon een energieke jongen?’ Vadercoach geeft advies

Verbonden expert

Marloes Craenen

Vadercoach

Marloes is vadercoach en moeder van een puberdochter. Ze is opgeleid tot holistisch gezinstherapeut en met haar eigen bedrijf zet ze vaders in hun vaderkracht door ze te transformeren tot superpapa’s. Dat zijn vaders die zich minder willen laten leiden door emoties, omdat zij in hun eigen opvoeding nooit geleerd hebben hoe met emoties om te gaan. »

• Thomas (41): ‘Waar ligt de balans tussen grenzen stellen en verbinding houden?’
• ‘Heeft mijn zoon ADHD of is hij gewoon een energieke jongen?’ Vadercoach geeft advies
• Bas (41): ‘Hoe combineer ik ondernemerschap met écht aanwezig vaderschap?’