Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:04

Leestijd: 4 minuten

Carla’s ouders lieten haar vroeger vaak alleen thuis: ‘Ik voelde me dan zo hulpeloos’

Je jonge kind alleen thuislaten: dat is geen verantwoordelijk ouderschap, aldus veel ouders. Toch gebeurt het best wel, bij sommigen vaker dan bij anderen. Zo lieten de ouders van Carla* (55) haar vroeger vaak alleen thuis, terwijl ze nog hartstikke jong was. “Ik voelde me zo hulpeloos, het was echt beangstigend.”

“Mijn ouders lieten mijn broer en ik vroeger vaak alleen achter op de boerderij, zonder oppas. Dit gebeurde al vanaf dat mijn broer 5 jaar was en ik 2 jaar was. Mijn ouders gingen dan uit, op stap. Dit gebeurde wekelijks. In die tijd gingen kennissen die iets meer verantwoordelijkheid toonden bij ons kijken en vielen dan op de bank in slaap, totdat mijn ouders een keer terugkwamen van de bar.

Machteloosheid en angst

Van die periode kan ik me natuurlijk niks herinneren. Dat heb ik allemaal van die kennissen teruggehoord. Later, toen ik een jaar of 5 was en mijn vader vaak alleen naar een bar ging, ging mijn moeder uit frustratie naar kennissen en liet ons wederom alleen thuis achter. Ik voelde me dan zo hulpeloos, het was echt beangstigend. Een gevoel van machteloosheid en angst overheersten.

Als mijn ouders weg waren, zat ik boven met mijn neus tegen het raam gedrukt, te kijken naar alle auto’s die voorbij kwamen en hoopte elke keer dat een auto zou stoppen en mijn moeder eruit zou komen. Dat deed ik tot er eindelijk wél een auto stopte. Dit is mijn hele kindertijd aan de orde geweest. Mijn vader ging veel naar de kroeg en mijn moeder ging dan uit frustratie naar andere mannen toe.

Meer willen zeggen

Ik heb het hier nooit echt met mijn ouders over gehad. Wel vroeg ik aan mijn moeder, als ze weer eens naar een andere man ging, waarom ze dan niet van mijn vader ging scheiden. Maar dat wilde ze niet, want hij had volgens haar ook goede kanten. Achteraf gezien had ik misschien wel meer tegen ze willen zeggen, wat het allemaal met me deed. Maar dat deed ik toen niet.

Mijn ouders zijn jong getrouwd, ze waren 22 en echt nog veel te onvolwassen. En ze waren ook absoluut niet verantwoordelijk. Het waren echte popjes, mooie mensen om te zien. Maar de emotionele stabiliteit was er niet. Op de sterfdag van mijn vader heb ik wel gezegd dat ik veel zorgen om hem heb gehad. Ze zijn allebei niet oud geworden, mede door hun levensstijl.

Alcoholprobleem

Mijn vader was alcoholist. Helaas heb ik dat zelf ook ontwikkeld in de loop der jaren. In 2016 kreeg ik in de gaten dat ik daarmee een probleem had. Maar ik moest eerst scheiden en het besef krijgen dat ik een alcoholprobleem had, maar nu ben ik bijna vijf jaar alcoholvrij. Verder heeft de thuissituatie van vroeger en het feit dat mijn ouders mij vaak alleen thuis lieten, nog meer effecten op mij gehad.

Toen mijn ex mij dumpte voor een jongere vriendin, voelde ik me waardeloos. Mijn grootste angst werd waarheid: ik werd verlaten. Mijn huidige man is twaalf jaar ouder dan ik en dan denk ik ook weleens: o jee, als hij maar niet te snel komt te overlijden. Een gevoel van hopeloosheid komt daarbij kijken, dat speelt nog steeds wel.

Angst in de ogen kijken

Ik kan inmiddels niet zonder antidepressiva. Dat is heel jammer, maar het beschermt me wel tegen de enorme dieptepunten. Wat ik nu wel doe, is de dingen aangaan en ondanks mijn angst, toch moedig durven zijn. Vroeger kreeg ik als kind buikpijn als ik een spreekbeurt moest houden, nu sta ik voor de klas met 20 volwassenen. Ik heb nog steeds weleens faalangst, maar toch ga ik het aan. Ik probeer de angst recht in de ogen te kijken.

Wat mij ook heel veel steun heeft gegeven, is het geloof. Ik heb heel hard gebeden en gesmeekt: ‘God, help me.’ Ook met de drank, je kan met de sterkste wilskracht niet op eigen kracht stoppen met die rommel, dat is echt van boven gegeven. Het geloof heb ik niet van huis uit meegekregen. Dat kwam in 2019, toen ik bij een vriendin logeerde, nadat het na mijn scheiding heel slecht met me ging. Zij nam mij mee naar een evangelische kerk. Daar voelde ik me heel welkom.

Eigen gezin leed eronder

Wat ik mijn ouders, nu ik zelf ouder ben, zou willen zeggen, is: wees je bewust van wat belangrijk is in het leven. Het is belangrijk om naar je kind te luisteren. Maar het was voor hen ook niet makkelijk. Ze hadden hun eigen financiële en lichamelijke zorgen, dat was ook niet leuk allemaal.

Op bepaalde momenten heb ik wel veiligheid en vertrouwdheid gevoeld vanuit hen, maar het was niet echt voorstelbaar. Als ik hier nu over praat, dan voel ik met name verdriet, geen boosheid. Ik denk dat ze sterk voor de buitenwereld leefden. Mijn ouders waren ook grappig en stonden voor iedereen klaar, maar hun eigen gezin leed daaronder.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Regina (37): ‘Ik heb spijt dat ik mijn zoon van 8 alleen thuis heb gelaten’