Sofie Vissers Schoolkind Vandaag, 09:04

Leestijd: 4 minuten

Caroline (35) tilt haar zoon (6) nog iedere dag de school binnen: ‘Hij heeft die geborgenheid nodig’

Het is iedere ochtend hetzelfde ritueel bij Caroline en haar zoon Finn. (6) Caroline parkeert haar fiets, haalt Finn uit het stoeltje en houdt hem stevig tegen zich aan. Zo loopt ze met hem het schoolplein op en pas in de klas laat hij langzaam los. Caroline: “Finn is inmiddels een lange lijs en het ziet er wat gekkig uit dat ik hem nog til, maar hij heeft dit nodig.”

“Hij is zes, dus mensen kijken weleens verbaasd. Maar ik weet dat hij die geborgenheid nog nodig heeft en ik vind het eigenlijk heel mooi dat hij dat nog durft te laten zien. Stiekem geniet ik er zelf ook van, dan is hij nog even mama’s kleine baby.”

De ochtenden op school kwamen moeizaam op gang. “In groep 1 had Finn elke dag tranen. Het afscheid bij de deur duurde eindeloos. Ik probeerde de klas uit te lopen, hij niet te los. Ik nam opnieuw afscheid, hij liet niet los. Mijn hart brak op zo’n moment. Het voelt tegennatuurlijk om je kind huilend achter te laten in een situatie waarin hij zich alleen voelt.

De juf adviseerde om het afscheid kort te houden. Maar mijn gevoel zei iets anders. Finn raakte echt in paniek. Ik voelde dat hij mij nodig had.”

Onzekere start

Finn werd geboren na een pittige zwangerschap. “Ik had zwangerschapsvergiftiging en hij kwam te vroeg. Hij lag weken in het ziekenhuis. Die eerste tijd was vol zorgen. Misschien heeft dat iets gedaan met zijn basisgevoel van veiligheid.”

Caroline weet hoe belangrijk het is om je kind te leren loslaten en mag bijstaan in de weg naar zelfstandigheid. “Maar Finn hing echt snikkend aan me en ik voelde alleen maar: ik wil jou beschermen. Tegelijk worstelde ik met de stem in mijn hoofd: moet ik hem niet juist loslaten?”

De blik van anderen

Toen Finn ouder werd en ik heb nog steeds het schoolplein op droeg, kwam er een opmerking van een jolige vader: “Heeft Finn geen voetjes meer?” Ik voel me bezwaard, alsof ik een overbeschermende moeder ben. Maar ik probeer dat gevoel los te laten en te denken: wat maakt het eigenlijk uit wat anderen vinden? Dit is wat hij nu nodig heeft.”

Vertrouwen in zijn tempo

Langzaam groeit Finn. “We zijn stapje voor stapje gaan oefenen om zelfstandig de klas in te lopen. Eerst liep ik mee tot de kapstok, toen tot de deur. Nu zet ik hem binnen neer en zwaai ik nog even. Hij zegt dan: ‘Tot vanmiddag, mama!’ Dan ben ik apetrots op Finn.”

Het moment dat ze hem voor het eerst zelf naar binnen zag lopen, vergeet ze niet. “Ik keek vol trots door het raam. Het was zijn eigen tempo en dat is precies wat ik hem wil leren: dat hij mag groeien op zijn manier.”

“Moederschap is niet loslaten, maar meebewegen”

Caroline leerde door Finn om zachter te zijn, ook voor zichzelf. “Ik heb altijd gedacht dat opvoeden ging over loslaten. Maar nu zie ik dat het over meebewegen gaat. Soms hebben kinderen even jouw armen nodig om weer stevig te kunnen staan.”

Over 10 jaar denk ik met weemoed terug aan zijn warme handjes in mijn nek en zijn kleine fluisterstemmetje: ‘Nog even knuffelen, mama.’Die momenten nemen wij ons leven lang mee.”