Stefanie Hollaar Persoonlijke verhalen Vandaag, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Cora Heemskerk (32) stopte met IVF en raakte zwanger van een drieling: ‘Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen’

Na jaren proberen en een heftig fertiliteitstraject nemen Cora (32) en haar man Floris (36) even een adempauze. Ze gingen op vakantie om bij te komen – en toen gebeurde het ondenkbare. Niet één, niet twee, maar drie hartjes klopten er op de echo. In het EO-programma Meer dan verwacht zie je hoe hun leven met een eeneiige drieling eruitziet. “Ik wist meteen: dit wordt een medische zwangerschap.”

Een onverwacht cadeau

“Twee jaar lang probeerden Floris en ik op de natuurlijke manier zwanger te raken. Er zat weinig druk op, maar na verloop van tijd kwamen we toch bij het ziekenhuis terecht. De eerste IVF-poging werd afgebroken: mijn lichaam reageerde nauwelijks op de hormonen. De tweede poging was ook geen succes. Ons DNA bleek compleet om elkaar heen te zwemmen – geen aantrekkingskracht. Dat was het moment waarop ik dacht: misschien komt het echt nooit meer goed.

Drie hartjes op de echo

Ik besloot mijn lichaam rust te gunnen en we stopten in september. In januari wilden we weer beginnen, maar in december ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik dacht dat ik mij beroerd voelde door de hormonen, maar mijn schoonzusje drong aan op een test. Die deed ik tussen de was door. Toen ik terugkwam en twee streepjes zag, geloofde ik het niet. Diezelfde middag kreeg ik een echo – en daar klopten ineens drie hartjes.

View this post on Instagram

A post shared by Cora Heemskerk- van Tilburg (@coraheemskerk)

Risico’s én verwondering

Een eeneiige drieling komt zelden voor en is extreem risicovol. Alle drie deelden ze één placenta. Er konden allerlei complicaties optreden, ook voor mij. Ik werd direct doorverwezen naar een specialistisch ziekenhuis en moest om de week op controle. Maar ik besloot al snel: ik ga hier het beste van maken. Ik wilde genieten van de wondertjes in mijn buik. Want hoe bijzonder is het om drie baby’s tegelijk te voelen schoppen? De zwangerschap verliep beter dan verwacht en de drieling werd met 35 weken geboren.

Het ging vanzelf: ik herkende ze meteen

Ik wist eigenlijk meteen wie, wie was. In het begin keek ik goed naar de vorm van hun hoofdje of hun oogjes, maar als moeder herken je je eigen kinderen meteen. De eerste maanden waren intensief – om de drie uur voeden en gebroken nachten. Maar we kregen veel hulp van familie en vrienden. Al dacht ik ook na een paar weken: ik wil het nu ook alleen kunnen.

Aandacht verdelen

Inmiddels zijn de kinderen één jaar oud. We werken allebei een paar dagen per week en wisselen elkaar af met de zorg. En we plannen bewust tijd voor onszelf. Dat helpt enorm. Ook het accepteren dat niet ieder kind altijd evenveel aandacht krijgt, hoort erbij. Soms heeft de een meer nodig dan de ander. Dat is gewoon zo. Wel merk ik dat het nu ze gaan praten juist moeilijker wordt om mijn aandacht te verdelen.

Niet alles is zwaar – het kan ook goed gaan

Ik hoop dat andere ouders zich minder laten afschrikken door alleen maar negatieve verhalen. Toen ik zwanger was, las ik online bijna alleen maar hoe zwaar het was. Ik wil laten zien dat het ook anders kan. Natuurlijk is het pittig, maar we hebben nooit gedacht: we trekken dit niet. Omdat we op tijd hulp inschakelden – zoals een oppas die ons huishouden én met de baby’s kon helpen – hebben we vanaf het begin rust gecreëerd. Mijn belangrijkste advies: vertrouw op je eigen gevoel en regel die extra handen. Het is intens, maar ook prachtig.”

Lees ook: Lineke (32) kreeg een drieling: ‘We moesten embryoreductie overwegen’