Dagboek van een gescheiden moeder: ‘Wat doe ik met de oude gezinsfoto’s op mijn telefoon?’
:format(jpeg):background_color(fff)/https%3A%2F%2Fwww.jmouders.nl%2Fwp-content%2Fuploads%2F2025%2F05%2Fmoeder-kijkt-op-telefoon.jpg)
Hoe pak je dat aan, scheiden met een gezin? In Dagboek van een gescheiden moeder deelt Sara (37) wekelijks haar rauwe ervaringen, twijfels en kleine overwinningen. Dit terwijl ze haar weg vindt in co-ouderschap en alles wat daarbij komt kijken. Want een relatie beëindigen is één ding, maar samen ouders blijven? Dat is misschien wel de grootste uitdaging van allemaal.
Vandaag: de waarde van oude gezinsfoto’s op je telefoon.
“Ken je dat? Dat je allesbehalve op zoek bent naar herinneringen, maar gewoon even dom wil scrollen en gedachteloos wil dwalen tussen filmpjes, recepten en plaatjes van andere mensen? Zo’n moment waarop je hoofd vol zit en je even wil verdwijnen in de ruis van het internet. Dat is precies wat ik doe op een doordeweekse avond als mijn zoon in bed ligt en het huis oorverdovend stil is.
En dan, pats, een foto van de zomervakantie zeven jaar geleden in Italië. Mijn zoon als mollige baby op mijn schoot, zijn vader naast me met zonnebril op en zijn hand beschermend op mijn been. Het zou zomaar een zoete stockfoto op de website van een all inclusive-resort kunnen zijn.
Verwijderen?
Ik kom dit soort foto’s vaker tegen. Soms verschijnen ze als ‘herinnering’ op mijn scherm en soms duiken ze zomaar op als ik ruimte probeer vrij te maken in mijn opslag. Foto’s van verjaardagen, stranddagen, kerstochtenden: allemaal momenten dat we nog samen waren als gezin. En elke keer vraagt een zacht stemmetje in mijn hoofd: moet ik ze verwijderen?
Toegegeven, een deel van mij wil dat. Om ruimte te maken in mijn telefoon, maar vooral in mijn hoofd. Want ondanks dat ik nog altijd achter de keuze van de scheiding sta, doen die beelden mij nog wel wat.
Troost
Toch zijn ze voor mijn zoon juist een bron van troost. Hij vraagt het regelmatig: ‘Mama, mag ik je telefoon? Ik wil foto’s kijken van toen we in Frankrijk waren. Met papa erbij.’ En dan zie ik hem met z’n kleine vingers bladeren langs jaren aan beelden die niet alleen van mij, maar ook van hem zijn. Misschien nog wel meer van hem. Zijn wereld, zijn geschiedenis. En ik weet: ik kan hem dat niet afnemen.
Apart mapje op mijn telefoon
Ik besluit daarom een apart mapje te maken. ‘Voor hem’, noem ik het. Daar zet ik alles in. De vakanties, de verjaardagen, zijn eerste tandje, zijn eerste stapjes: alles wat ik ooit heb vastgelegd in liefde, met en zonder papa. Als hij dan vraagt om foto’s te kijken, open ik dat mapje op mijn telefoon en hoef ik ze niet onverwacht tegen te komen. En ooit, als hij groot genoeg is, geef ik hem alle foto’s. Misschien op een USB-stick of uitgeprint in een album, zodat hij zijn verhaal kan vasthouden en weet waar hij vandaan komt.
En weet je? Dat geeft rust. Want ik laat hem zien dat ik niets wil verstoppen en dat ik trots ben op wie we waren en op wie we nu zijn. Bovendien mag hij weten dat iets wat eindigt, niet automatisch verdwijnt. En dat liefde, zélfs als die verandert, nog steeds herinneringen verdient.”
Lezen wat gescheiden moeder Sara nog meer heeft meegemaakt?
- Dagboek van een gescheiden moeder: ‘Het zien van dat perfecte gezin breekt mijn hart’
- Dagboek van een gescheiden moeder: ‘Juf, papa en mama gaan scheiden!’
- Dagboek van een gescheiden moeder: ‘Hoe leg je je kind uit dat liefde soms niet genoeg is?’