Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen Gisteren, 09:04

Leestijd: 7 minuten

Eva (41): ‘Mijn dochter (13) was slachtoffer van online pesten en ik had niets door’

Social media: het is een vloek en een zegen. Het is ideaal om op de hoogte te blijven van een ander zijn leven, maar wat kan het ook lelijke dingen met zich meebrengen. Eva kan daarover meepraten, haar dochter Sanne werd slachtoffer van online pesten. “Mijn hart brak in duizend stukjes.”

Eva: “Ik had het echt niet door. En dat vind ik nog het allerergste. Mijn lieve, mooie dochter werd gewoon online de grond in getrapt en dat moest ze tot voor kort alleen doormaken. Als ik daaraan denk, kan ik wel huilen. Als moeder wil je dat je kind gelukkig is en je wil je kind beschermen. En dat dat niet is gelukt, breekt mijn hart.

Slechtere cijfers

Sanne is een mooie, gezellige en lieve meid. Ze is slim, deed het altijd goed op school en kon het met iedereen goed vinden. Ik zeg dit expres in de verleden tijd, want de laatste paar maanden zijn die laatste twee punten een stuk minder geworden. Waar ze aan het begin in de brugklas altijd goede cijfers haalde, waren de laatste paar maanden van het eerste jaar een stuk minder goed qua cijfers.

Natuurlijk viel mij dat wel op, maar als ik er dan wat van zei of naar vroeg, dan zei Sanne dat ze de vakken gewoon lastiger vond worden op school. Dat kan natuurlijk, maar ik vond het al wel vreemd, omdat het zo’n contrast was met de eerste helft van het jaar. Maar ik zocht er niet veel meer achter en bood haar aan om te helpen. Dat wuifde ze eerst weg. Ze moest gewoon iets beter opletten, zei ze.

Niet meer afspreken

Waar Sanne de eerste helft van het schooljaar nog regelmatig afsprak met bepaalde meiden, werd dat de laatste maanden een stuk minder. Ook daar vroeg ik naar, maar dan zei ze dat ze druk was met huiswerk of dat de andere meiden andere dingen hadden. Daar zocht ik ook niet zoveel achter. In de brugklas komt er best veel op je af, niet gek dat ze na schooltijd niet meer de energie hadden om af te spreken.

Na een tijdje merkte ik wel dat Sanne een beetje ander gedrag vertoonde. Waar ze normaal altijd heel energiek, vrolijk en enthousiast was, werd ze wat stiller, chagrijniger en teruggetrokkener. Ik heb heus weleens gevraagd of er wat aan de hand was, maar dan kreeg ik een: ‘Neehee’, ‘Ben gewoon moe’ of ‘Lange dag gehad’, te horen. Het zal wel, dacht ik.

Puberteit en hormonen

Ik dacht ook echt dat het te maken had met de puberteit. Het is toch algemeen bekend dat pubers wat chagrijniger worden en niet meer alles willen delen met hun ouders? Het zal wel met haar hormonen te maken hebben, dacht ik. En daarbij is de stress die komt kijken bij het begin van de middelbare school ook niet heel bevorderlijk.

Wat me ook opviel, was dat Sanne steeds minder op haar telefoon zat. Ik weet nog dat ik dacht: wat top dat mijn dochter niet zo telefoonverslaafd is. Ze kan die van haar gewoon een paar uur wegleggen. Als ik weleens voor de grap vroeg of ze niet moest ‘TikTokken’ met haar vriendinnen, zei ze dat haar telefoon leeg was of dat ze dat al had gedaan.

Minder eten

Achteraf allemaal signalen die ik had gemist. Maar datgene wat we opviel en waar ik me wel zorgen om begon te maken, was haar eetgedrag en haar gezondheid. Ik merkte dat ze steeds minder at bij het avondeten. Normaal gesproken kon ze altijd prima een goed bord op, maar steeds vaker was ze halverwege al vol. Daarnaast had ze ook vaak hoofdpijn en leek ze erg moe.

Toen begonnen bij mij wel wat alarmbellen te rinkelen. Ik heb haar toen meerdere keren gevraagd of er echt niks aan de hand was. Elke keer kreeg ik ‘nee’ als antwoord. Tot ik haar op een dag er ongeluk ‘betrapte’ op een huilbui. Niks vermoedend ging ik ’s avonds naar haar kamer, omdat ik haar nog iets moest vragen over een uitje van dat komende weekend. Toen ik binnenkwam, zag ik dat ze moest huilen.

Online gepest

Ik schrok en ging gelijk naar haar toe. Ik nam haar in mijn armen en vroeg wat er aan de hand was. Het duurde even, omdat ze aan het huilen was en het eerst volgens mij ook niet wilde zeggen, maar na lang aandringen en blijven zeggen dat ik haar alleen maar wil helpen, kwam het hoge woord eruit: ze wordt online gepest. Toen ik dat hoorde, leek het of de grond onder mijn voeten vandaag viel.

Met horten en stoten kwam het verhaal op gang. De afgelopen maanden kreeg ze vervelende berichtjes op Instagram en Snapchat. Het waren anonieme accounts, maar door de opmerkingen wist ze dat het bekenden van haar waren. Er stonden dingen in als dat ze lelijk is, geen enkele jongen haar zou willen, dat ADHD’ers maar vervelend zijn en dat ze geen liefde verdient.

De dader

Toen ik dit hoorde, brak mijn hart in duizend stukjes. Nog steeds zie ik haar voor me, huilend op bed, in mijn armen, mijn kleine meisje. Ik werd zo ontzettend boos, ik moest me echt inhouden om niet ook in huilen uit te barsten. Toen ik vroeg of ze wist wie dit was, knikte ze. Toen noemde ze de naam van een meisje met wie ze de eerste helft van het schooljaar mee om was gegaan. Ik kon mijn oren niet geloven.

Blijkbaar vond dat meisje een jongen uit hun klas leuk, maar had hij zijn aandacht op Sanne gevestigd. Puur uit jaloezie had zij die anonieme accounts aangemaakt en haar die berichtjes gestuurd. En omdat ze nog best populair was, zorgde ze er daarnaast ook nog eens voor dat de andere meiden zich tegen Sanne keerden. Ze vertelde lelijke dingen over Sanne, waardoor het de hele groep tegen haar was.

De confrontatie

Ik bleef die hele avond bij haar, vertelde haar dat die berichtjes absoluut niet waar waren, dat ze prachtig is zoals ze is en dat ze zich er niet persoonlijk iets van moet aantrekken. Die meid is gewoon hartstikke onzeker en daaruit kunnen mensen hele rare dingen doen. Wel vertelde ik haar dat dit gewoon echt niet oké is en we hier iets aan moeten doen. Eerst wilde ze dat echt niet, maar gelukkig kon ik haar overhalen.

Ik ben samen met haar naar het huis van dat meisje gegaan. Haar moeder deed open en toen ik vroeg of zij thuis was, schrok ze toen ze ons zag. Haar moeder liet ons binnen en we deden ons verhaal. Haar moeder wilde het eerst niet geloven, wat ik snap, want geen enkele moeder wil dit geloven van haar kind. Maar naarmate het gesprek vorderde en ze de blik in haar dochters ogen zag, wist ze dat het waar was.

Jaloezie

Het meisje begon te huilen en zei dat het niet de bedoeling was om het zo ver te laten komen. Maar ze kon het inderdaad niet handelen dat die jongen Sanne leuk vond, want blijkbaar had hij eerst een oogje op haar. Ze voelde toen heel veel jaloezie en besloot één keer zo’n berichtje te sturen. Eén werd er twee en zo bleef het doorgaan, puur omdat niemand kon zien dat het van haar was en ze er een goed gevoel van kreeg.

Na een lang gesprek gingen we weer naar huis. Het meisje kreeg huisarrest en waarschijnlijk nog heel veel preken van haar moeder, want ze was heel kwaad. We zijn nu een tijdje verder en ik merk dat Sanne eindelijk weer wat opleeft. Ze eet weer meer, slaapt beter en ‘durft’ weer gewoon op haar telefoon, zonder bang te zijn dat ze een vervelend berichtje krijgt. Ik ben blij dat ze eindelijk weer zichzelf is, maar wel ontzettend verdrietig dat het op deze manier moest gaan.”

Heeft je kind last van online pesten? 10x zo pak je het als ouder aan