Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen Vandaag, 13:03

Leestijd: 5 minuten

Elke Willemen (44): ‘Mijn kind stelt nog geen vragen over haar donor, maar ik weet dat ze komen’

Elke Willemen (44) uit België besloot vier jaar geleden voor een kind te gaan via een donor. Ze ging daarvoor naar Nederland, zodat ze zelf een donor kon kiezen: iets wat in België niet mag.

“Al voordat ik aan het traject begon, wist ik dat ik een openprofieldonor wilde voor mijn kind. Je roots kennen vind ik belangrijk, daar heb ik genoeg voorbeelden van gezien in mijn omgeving. Twee van mijn vriendinnen worstelen met hun afkomst. De een werd geadopteerd en ontdekte dit zelf, toen ze twaalf jaar oud was. Nog steeds heeft ze veel vragen, maar geen antwoorden en daar heeft ze veel verdriet van.

Een andere vriendin groeide op zonder haar Afrikaanse vader. Hij verliet het gezin toen zij drie jaar was. Toen ze volwassen was, is ze naar Afrika gegaan om hem te zoeken. Ze vond halfbroers en -zussen, maar haar vader bleek gewoon in Rotterdam te wonen. Hij is avontuurlijk, net als zij. Voor haar vielen toen vele puzzelstukjes op z’n plek. Zo belangrijk is het dus, om te weten waar je vandaan komt, wie je bent en waar je thuishoort. Dit besef nam ik mee toen ik besloot om in mijn eentje moeder te worden.

Een donor die even lang is als ik

Op dat moment was ik veertig jaar, mijn biologische klok tikte. Tijdens een yogareis voelde ik opeens dat dit was wat ik wilde. Toen kwam corona en in de lockdown ben ik thuis alles gaan uitzoeken. Vervolgens heb ik mijn vrienden en familie stuk voor stuk persoonlijk verteld wat ik van plan was. Ik kreeg allemaal leuke en positieve reacties en ze vonden het echt bij me passen. Zo voelde het voor mij ook.

Dan ga je dus op zoek naar een donor. Ik heb uren profielen gelezen op de European Sperm Bank. Voor Belgische normen ben ik nogal lang en als meisje vond ik dat vroeger lastig, dus een van mijn criterium was dat de donor ongeveer dezelfde lengte als ik moest hebben en vooral niet langer. Een andere belangrijk criterium voor mij was het vermijden van depressie in het medisch profiel. Dit komt in mijn familie al voor en hoeft er niet van twee kanten in.

Goede match

In principe kun je alles bekijken: draagt de donor een bril, waar zijn de grootouders aan overleden, zijn er ziektes in de familie, had de donor vroeger een beugel, kleur ogen, haar en ga zo nog maar even door. Ik ging intuïtief door de profielen heen. Je kan bijvoorbeeld lezen hoe de donor overkwam in een gesprek met de psycholoog. Daar kon ik voor mijn gevoel goed veel uit opmaken qua karakter.

Uiteindelijk hield ik een paar profielen over en koos ik een donor die creatief is, net als ik. Die toen paper cutting en houtbewerking als hobby’s had. Mijn vriendinnen en zus liet ik het profiel ook lezen, ze vonden hem allemaal een goeie match. Ik ging naar een kleine fertiliteitskliniek in Nederland, omdat de Belgische wet alleen anonieme donoren toelaat. Al na de eerste keer was ik zwanger en inmiddels is mijn dochter Sia vier jaar. En hoewel ze nog geen vragen stelt, weet ik dat die wel gaan komen. Daarom heb ik een boekje voor haar gemaakt met tekeningen, foto’s en het verhaal van hoe ze bij mij gekomen is.

Niet mijn handen en voeten

Ik heb geen foto’s van de donor als volwassene, alleen als driejarige. Daarom heb ik van mezelf ook een foto als driejarige erin gedaan en een van Sia. Zo kan ik het verhaal iets tastbaarder maken voor haar. Wat ik wel van hem weet is dat hij 24 jaar was toen hij doneerde. Hij studeert, is ondernemend.

Sia lijkt op mij: ze heeft mijn ogen, neus en wenkbrauwen. Je ziet echt dat ze mijn dochter is, dat het familie is. Maar ik herken ook de donor. Zo zei ik meteen bij de geboorte van Sia al dat ze niet mijn handen en voeten heeft. Verder is ze lief, zorgzaam en temperamentvol.

Sia mag mij alles vragen over de donor en als ze wil kan ze contact zoeken, en andersom ook. Dit mag volgens de wet wel pas als het donorkind zestien jaar is. Van mij mag dat wel vervroegd worden, twaalf jaar lijkt me beter. Rond die leeftijd begin je vaak vragen over jezelf te stellen en ga je uitvinden wie je bent.

Een heel mooie band

Als ik terugkijk op de afgelopen jaren, zijn we echt gegroeid tot een team. We zijn op elkaar afgestemd en doen het samen. Natuurlijk mis ik soms iemand om bijzondere momenten en mijlpalen mee te delen, maar ik deel veel met mijn moeder en zus. En met Willeke, Sia’s nichtje. Ik koos haar als meter voor Sia, al was ze toen nog maar elf jaar. In België staat een meter voor degene die de voogdij overneemt als de ouders wegvallen.

Voor nu zie ik Willeke vooral als iemand bij wie Sia terecht kan op latere leeftijd, bijvoorbeeld voor dingen die ze niet met mij wil bespreken. Ik denk dat het fijn is voor haar om iemand te hebben die dichtbij haar staat en waar het leeftijdsverschil kleiner is dan met mij of andere familieleden. Ze hebben nu al een heel mooie band samen.”

Het verhaal van Elke en van nog veel meer andere donorgezinnen vind je terug in het boek De donor en wij.

‘Hij is geweldig, maar hij kan geen kinderen krijgen’ Elke en Lieven kozen voor een donor