Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 13:03

Leestijd: 3 minuten

Elise (38): ‘Mijn schoonvader flirt altijd met me, heel irritant’

Ze lachte het in het begin nog een beetje weg, maar inmiddels is Elise het meer dan zat: “Mijn schoonvader raakt me nooit aan of zo, maar er hangt altijd iets in de lucht.”

“In het begin dacht ik: hij bedoelt het vast niet zo. Gewoon zo’n ouderwetse man die een beetje gladjes is. Hij doet zo vast omdat hij graag aardig gevonden wil worden. Maar inmiddels weet ik wel beter. Mijn schoonvader flirt gewoon. En niet subtiel ook.

Altijd raak

Iedere keer als we er zijn, is het raak. ‘Je ziet er weer prachtig uit vandaag, Elise, wat een geluksvogel is die zoon van mij’, zegt hij dan, waar iedereen bij zit. Of: ‘Ik zou bijna jaloers worden, als ik dertig jaar jonger was…’ Het is me toch een partij ongemakkelijk, maar niemand lijkt me te begrijpen. Als ik kijk naar m’n man, dan die lacht erom. ‘Ach, zo is hij gewoon.’ Ja, zo ís hij misschien, maar dat maakt het niet minder irritant. Ik voel me bekeken. Laatst stond ik op om even iets uit de keuken te pakken, zegt hij: ‘Elise, met die benen van jou kun je beter een jurkje dragen, joh.’

Voelt niet goed 

Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen op zo’n moment. En het stomme is: het ís net te subtiel om er echt een scène van te maken, maar net te over de grens om het te negeren. Hij raakt me nooit aan of zo, maar er hangt altijd iets in de lucht. Een keer, ik zal het nooit vergeten, zei hij bij het weggaan dat hij me ‘het knapste vrouwtje van de familie’ vond, en gaf hij me twee zoenen op m’n wang die net wat te lang duurden. Het was echt enorm ongemakkelijk. En ik voel me dan zó alleen staan. Want als ik het ter sprake breng, zegt mijn man: ‘Hij bedoelt het goed.’ Maar ík voel me niet goed. Ik voel me ongemakkelijk, alsof ik overdrijf. Maar ik wil gewoon met rust gelaten worden.

Geen nare man

Het lastige is ook: mijn schoonvader is verder geen nare man. Hij helpt ons met van alles, hij is dol op de kinderen en hij staat voor iedereen klaar. En dan voel ik me de zeikerd. De enige die ‘ergens een probleem van maakt’. Maar dat is precies waarom het zo moeilijk is om er iets van te zeggen. Laatst probeerde ik het voorzichtig bij mijn schoonzus neer te leggen. Zij lachte ook een beetje ongemakkelijk. ‘Ja joh, dat doet-ie bij mij ook, ik let er gewoon niet meer op.’ Maar dat wil ik dus niet: er maar niet meer op letten. Ik wil me gewoon normaal kunnen bewegen in hun huis, zonder dat ik denk: wat gaat hij nu weer zeggen?

Tegen hem zeggen

Ik overweeg nu om het zelf tegen hem te zeggen. Iets in de trant van: ‘Ik weet dat je het goed bedoelt, maar sommige opmerkingen voelen ongemakkelijk voor mij.’ Ik weet alleen niet of ik de moed heb. Want hoe vertel je een zestiger, je schoonvader nota bene, dat hij zich moet gedragen zonder dat de hele familie zich ermee gaat bemoeien? Maar ik weet wel: als ík het niet doe, verandert er niets. En dan blijf ik me iedere familiebijeenkomst inhouden, glimlachen en negeren. En daar heb ik dus steeds minder zin in.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Raafke (30): ‘Mijn schoonmoeder kust mijn kind op de mond’