Vera Guldemeester Ouderschap Vandaag, 09:02

Leestijd: 2 minuten

Elza’s puber wil niet meer mee op vakantie: ‘Maar ik wil hem ook niet alleen thuislaten’

Elza (44) verheugt zich elk jaar op de zomervakantie. Even weg uit de sleur, met haar twee kinderen. Maar dit jaar is het anders. Haar oudste, Julian van 15, heeft laten weten dat hij niet mee wil. “Hij zei het tussen neus en lippen door, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.”

“Ik schoot meteen in de stress. Alleen thuislaten? Hij is vijftien! Hij doet chips op z’n boterhammen, laat de kraan soms gewoon lopen en denkt dat een rookmelder een lamp is. Hoe moet ik hem dan in godsnaam alleen laten? Alsof hij ineens volwassen is omdat hij af en toe zijn eigen deo koopt.

Groot zuchtend protest

Tot een paar jaar geleden gingen we nog kamperen en vond hij het geweldig. Met zijn zusje marshmallows roosteren, zwemmen en pannenkoeken eten bij de campingwinkel. Maar nu is het ineens: ‘saai’, ‘heet’, ‘slecht internet’ en ‘waarom zou ik?’ Alles is één groot zuchtend protest. Zelfs de koffer inpakken is al ‘onzin’.

Soort afwijzing

Tuurlijk snap ik het ergens wel. Hij wil bij zijn vrienden blijven, heeft net een bijbaantje en vindt z’n telefoon belangrijker dan een mooi berglandschap. Maar het voelt toch als een soort afwijzing. Alsof hij afscheid neemt van een stuk jeugd dat ik zelf nog niet wil loslaten. Ik mis hem soms al, terwijl hij nog gewoon boven zit.

De grote twijfel

Het lastigste is de keuze: laat ik hem echt thuis? En dan wat? Alleen met een koelkast vol boodschappen, een lijstje met instructies en de belofte dat hij ‘echt z’n best gaat doen’? Of dwing ik hem om toch mee te gaan, terwijl ik weet dat hij dan chagrijnig naast me op een berg staat met z’n capuchon op?

Zoektocht naar een tussenweg

Misschien is het tijd voor een tussenweg. Hem laten logeren bij familie, of een vriend waar ouders thuis zijn. Of misschien een kortere vakantie, waar hij wél nog iets aan vindt. Maar één ding weet ik zeker: dit is een kantelpunt. Dat ongrijpbare moment waarop je merkt dat je kind zijn eigen leven begint te bouwen. En dat doet stiekem best een beetje pijn. Maar ook iets goeds, want blijkbaar heb ik hem iets meegegeven waardoor hij denkt dat hij het misschien wel even zelf kan.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Sanne (36) ziet enorm op tegen de vakantie met haar kinderen: ‘Maar ik gun ze een fijne vakantie’