Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Fenna (39) verkocht haar trouwring om de energierekening te betalen: ‘Een pijnlijk moment’

Fenna en haar gezin hadden het al maanden moeilijk. Elke euro werd omgedraaid. Toen er opnieuw een torenhoge energierekening op de mat viel, zat er niets anders op: ze besloot haar trouwring te verkopen. “Het voelde ontzettend dubbel.”

“Ik weet nog precies hoe ik hem kreeg. We stonden samen bij de juwelier, jong, verliefd en vol plannen. We kozen onze ringen uit alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Die ring stond symbool voor onze liefde, onze toekomst, voor ‘ons’. En nu stond ik daar, in een goud-inkoopwinkel, met datzelfde doosje in mijn hand. Mijn vingers trilden een beetje. Niet van de kou, maar van schaamte. En verdriet, denk ik ook wel. Het voelde alsof ik een stukje van mezelf opgaf, alsof ik officieel had gefaald.

Alles werd nog duurder

De energieprijzen waren wéér gestegen. Alles werd nog duurder. Mijn man, zzp’er, had al maanden nauwelijks opdrachten. Ik werk parttime in de zorg en pak waar mogelijk extra diensten, maar met twee kinderen, een hoge huur en boodschappen die wekelijks in prijs leken te verdubbelen, kwamen we simpelweg niet meer uit.

Trouwring 

Toen die rekening van 468 euro binnenkwam, wist ik: dit gaat niet meer. Onze buffer was op en de spaarrekening leeg. Zelfs de verjaardagen van de kinderen hadden we sober moeten vieren. Dus stelde ik mezelf de vraag: wat is nu écht waardevol én kunnen we missen? Ik kwam uit bij mijn trouwring. Gek genoeg vond mijn man het meteen logisch. ‘Wat moeten we er anders mee?’ zei hij. En ergens had hij gelijk. We droegen ze al jaren niet meer, ze zaten niet lekker. Toch had ik mijn ring altijd zorgvuldig in het doosje bewaard. Ik wilde hem ooit aan mijn dochter geven, als herinnering. Maar ja, symboliek verwarmt je huis niet.

Weer even ademhalen 

De man achter de balie keek nauwelijks op toen ik het doosje opende. Hij pakte de ring op met een pincet, woog hem, bekeek de diamanten met een loep en tikte wat op zijn rekenmachine. ‘Ik kan je er 2150 euro voor geven’, zei hij. Ik slikte even, knikte toen en zette mijn handtekening. Een paar tellen later kreeg ik een stapel cash in mijn handen gedrukt. Ik liep naar buiten met tranen in mijn ogen, maar ook met een gevoel van opluchting. We konden weer even ademhalen. De rekeningen werden betaald, de rust keerde terug.

Liever een warm huis 

Achteraf voelde het dubbel. Ik had iets verkocht wat ooit onbetaalbaar leek. Maar eerlijk? Ik kies liever voor een warm huis voor mijn kinderen dan voor een ring in een doosje achter in een la. Mensen vinden het misschien triest, of zonde. Maar ik schaam me niet meer. Ik deed wat nodig was. Soms kies je niet tussen goed of fout, maar tussen wat nú moet. En op dat moment was warmte belangrijker dan goud.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Renske (38): ‘Ik geef al mijn vakantiegeld uit aan botox’