Sofie Vissers Schoolkind Vandaag, 09:02

Leestijd: 4 minuten

Had ik maar nooit… Voor agora-onderwijs gekozen

Fien (44) wist dat Agora-onderwijs een gok zou zijn voor haar zoon. Hij heeft ADHD en kan zich slecht concentreren. Zij wilde hem niet in een klassiek onderwijssysteem duwen, waarin hij de hele dag stil moest zitten en opdrachten moest uitvoeren die hem niet interesseerden. Agora-onderwijs leek voor haar de oplossing, omdat hij dan alleen vakken zou volgen die hij interessant vond. Maar dat bleek een grote fout.

Bij Agora mogen kinderen zelf kiezen welke vakken of projecten ze doen. Het idee is dat leren dan vanuit intrinsieke motivatie ontstaat: als een kind nieuwsgierig is, leert het sneller en met meer plezier. Fien: “Dat klonk perfect voor mijn zoon. Ik zag voor me hoe hij eindelijk tot bloei zou komen, zonder de constante strijd en frustratie die ik op de basisschool al zo vaak had gezien.”

Vrijheid leek de oplossing

“De eerste twee jaar was ik enthousiast. Mijn zoon ging met plezier naar school. Hij mocht zelf projecten bedenken, onderzoeken doen en zijn eigen interesses volgen. Soms ging het over techniek, dan weer over kunst of geschiedenis. Ik zag hem groeien in zelfstandigheid en zijn zelfvertrouwen kreeg een enorme boost.

Maar wat ik toen nog niet wilde zien, was dat die vrijheid ook een keerzijde had. Voor vakken die hij lastig vond en vooral voor wiskunde, had hij simpelweg geen motivatie. Omdat er niemand bovenop zat, schoof hij dat steeds voor zich uit. Ik dacht: misschien komt dat nog wel, misschien krijgt hij vanzelf interesse.

De harde realiteit in het examenjaar

Nu hij in zijn examenjaar zit, komt de harde realiteit boven tafel. Zijn achterstand in wiskunde is enorm. Hij moet nu in één jaar de stof van twee jaar inhalen. En wiskunde is geen vak dat je er even bij doet. Het kost discipline, herhaling en structuur; precies de dingen waar hij moeite mee heeft.

We zijn nu thuis bezig met bijlessen en oefenen. Ik merk hoe gefrustreerd hij raakt en hoe zijn zelfvertrouwen afbrokkelt. Hij zegt vaak: “Mam, ik snap gewoon niet waarom ik dit moet doen, ik vind het toch niks aan.” En ergens begrijp ik hem, maar ik weet ook dat het examen zonder wiskunde gewoon niet te halen is.

Spijt en twijfel

Ik voel steeds vaker spijt dat ik hem voor Agora heb gekozen. Niet omdat het concept slecht is. Integendeel, ik zie ook echt mooie dingen die het hem gebracht heeft. Hij kan goed presenteren, zelfstandig werken en hij heeft geleerd zijn eigen interesses te volgen. Maar voor basisvakken zoals wiskunde is dit systeem niet geschikt voor hem.

Misschien had hij meer baat gehad bij een school met meer structuur, meer sturing en begeleiding. Juist omdat hij ADHD heeft en snel afgeleid is, denk ik nu dat hij een duidelijker kader nodig had.

Schuldgevoel naar mijn zoon

Het moeilijkste vind ik dat ik me schuldig voel naar mijn zoon toe. Hij moet nu de gevolgen dragen van een keuze die ík voor hem heb gemaakt, met de beste bedoelingen. Ik wilde dat hij gelukkig was en dat school bij hem zou passen. Maar ik had misschien beter moeten nadenken over de lange termijn.

Hij zegt soms boos: “Jij hebt me op deze school gezet, mam, en nu moet ik dit allemaal inhalen.” Dat doet pijn, want hij heeft gelijk.

Wat ik andere ouders wil meegeven

Ik wil andere ouders die voor een schoolkeuze staan meegeven: laat je niet alleen leiden door wat in theorie goed klinkt of wat modern en vernieuwend lijkt. Kijk goed naar je kind, naar zijn of haar sterke én zwakke kanten. Vrijheid kan prachtig zijn, maar niet ieder kind kan daar even goed mee omgaan.

Voor mijn zoon hoop ik dat we deze achterstand toch nog kunnen inhalen. Maar de stress die dit nu oplevert, gun ik niemand. En ik weet nu: voor sommige kinderen is wat strakker en traditioneler onderwijs toch beter, ook al voelt het misschien minder vernieuwend of passend.”