Lisa van den Akker Persoonlijke verhalen 11 apr 2023, 11:18

Leestijd: 4 minuten

Had ik maar nooit… ‘Mijn dochter naar de vrije school gedaan’

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze ergens spijt van hebben. Deze week vertelt Tamara waarom zij er spijt van heeft dat ze haar dochter naar de vrije school heeft gedaan.

“Mijn dochter is inmiddels van deze school af en zit op het vervolgonderwijs, maar haar basisschoolperiode heeft haar behoorlijk beschadigd en ze heeft een aardig trauma opgelopen. Nu ze eindelijk van school af is, komen er steeds meer dingen boven tafel die destijds zijn voorgevallen.

Fijne kleutertijd op de vrije school

In eerste instantie was haar kleutertijd op haar vrije school heel gezellig. Het was er knus, de kinderen waren gezellig en dat alles deed ons besluiten onze dochter ook naar de eerste klas (groep 3) van de vrije school door te laten stromen.

In de eerste klas kreeg mijn dochter echter een juf die al met pensioen hoorde te zijn, ze was namelijk ouder dan 67. En een juf die net uit een burn-out kwam, maar daar nog helemaal niet van was bekomen. We hebben ze leren kennen als twee dames van “de oude stempel” die de kinderen bedreigden door dingen te zeggen als: ‘Er komt niets van jou terecht.’ En die met bordenwissers naar de kinderen gooiden.

Er werd geschreeuwd tegen de kinderen en sommige kinderen werden voorgetrokken. Waar de één schreeuwde en kinderen, ogenschijnlijk,  zonder reden op de gang zette, was de ander ijskoud en onbenaderbaar. Er was geen enkele warmte meer. Niet alleen mijn dochter was bang, ook andere kinderen hadden er last van. Daarbij kwam dat er nauwelijks rekenonderwijs werd gegeven en het nakijkwerk werd door de leerlingen zelf gedaan.

Geen vertrouwen

Onze opmerkingen aan school waren aan dovemansoren gericht. De directeur verweet ons dat we geen vertrouwen hadden in de leerkrachten, dat we te weinig wisten van het vrijeschoolonderwijs of dat we niet open stonden voor hun manier van lesgeven. Het gevolg voor de kinderen was nog meer dreigementen. Zoals: ‘Je ouders deugen niet.’

Mijn dochter is daardoor de eerste drie jaar van de basisschool nagenoeg elke dag bang geweest voor haar juffen. Ook is ze gepest door een andere leerling en daar is niets aan gedaan. Ze moest maar wat harder worden werd er gezegd en de kanjertraining werd geadviseerd. Vervolgens is creatieve therapie geadviseerd zodat ze niet zo gevoelig hoefde te zijn.

Het heeft niet heel veel geholpen, want het gepest in de klas ging door. Ze moest zich volgens de juffen niet zo aanstellen. De feitelijke bron van haar onrust, de pester zelf, is nooit aangesproken op haar destructieve gedrag. Het werd beter toen dit kind ging verhuizen naar de andere kant van het land en ik schaam mij helemaal niet als ik zeg dat ik de vlag heb uitgehangen die dag.

Asociaal

Dat was echter niet het einde van de ellende. De juffen kwamen namelijk met de ‘klacht’ dat mijn dochter zich niet aanpaste en niet meedeed. Ze was asociaal volgens hen. Als advies kregen we mee dat ze maar meer fruit moest eten… Omdat onze dochter zich zo onveilig voelde op school, zijn we op zoek gegaan naar een andere basisschool.

In totaal hebben we vier keer geprobeerd een andere lagere school te vinden. Drie keer is overstappen bijna gelukt, maar we zijn van hogerhand actief tegengehouden. De directies belden met elkaar, wij werden dan neergezet als akelige mensen die je niet op je school wil hebben, dus moesten we op deze school blijven. De laatste drie jaar op de vrije school waren gelukkig wel goed, maar het leed was al geleden. Ze durfde zichzelf niet meer te laten zien.

Autisme

Sinds anderhalf jaar wordt mijn dochter gezien door een uitstekende orthopedagoog. Hier vindt ze rust en durft ze te praten. Over alles wat er in de onderbouw van de basisschool is gebeurd. Het blijkt dat wij als ouders nog maar de helft weten. Zo was er ook nog een gymleraar die met regelmaat zei tegen enkele kinderen dat ze te dik waren, of te langzaam. Dat mag natuurlijk niet, maar helaas is het wel gebeurd.

De orthopedagoog ontdekte na slechts enkele gesprekken en een paar testen dat mijn dochter een lichte vorm van autisme heeft. De verbazing van de orthopedagoog over de onkunde van de vrijeschooldocenten sprak boekdelen. Want, zo zei de orthopedagoog: ‘Waarom is er nooit gekeken naar autisme?’ Het is onprofessioneel en onkundig om een kind dan maar te etaleren als asociaal en onaangepast, omdat je je niet wilt inzetten voor het welzijn van een kind, of omdat je te oud bent, of te moe.

Mijn dochter kan door bovenstaande gebeurtenissen maar drie dagen per week naar school, de andere twee dagen volgt ze intensieve trauma therapie. Dat is helaas hard nodig. Ze heeft inmiddels weer plezier in school en haalt mooie cijfers. Aan de horizon gloort weer een klein zonnetje, dat alleen maar groter kan worden. En ja hoor, juf, ze eet veel fruit.”

10 redenen om je kind naar een vrijeschool te laten gaan