Sofie Vissers Opvoeden Vandaag, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Isa (6) durft niet te spelen bij haar vriendin vanwege de ‘te grote’ vader: zo hielp haar moeder haar stap voor stap

Philou (44) zag haar zelfstandige dochter Isa (6) ineens blokkeren: ze durfde niet bij haar nieuwe vriendin thuis te spelen, omdat de vader daar “zo groot en eng” zou zijn. Philou: “Het is een imposante man van twee meter, maar erg vriendelijk.” In eerste instantie dacht ze dat het wel zou overwaaien, maar al snel zag ze dat het menens was voor Isa. In plaats van het weg te wuiven, koos Philou voor een geduldige aanpak. En daarmee zette Isa haar eerste stap binnen de deur van haar vriendin met de grote vader.

Philou: “In eerste instantie moest ik er bijna om lachen. Mijn dochter die anders overal onbevangen naar binnen wandelt, durft ineens niet omdat iemand te groot is? Maar toen ik haar bezorgde gezicht zag, besefte ik dat dit voor haar serieuze zaak is.

Waarom een grote volwassen man zo overweldigend kan zijn voor een kleuter

Ik was geneigd te zeggen dat het nergens voor nodig is en dat die vader erg lief is. Maar ik wist ook dat als volwassenen zeggen dat iets “niet eng” is, dat kinderen vaak helemaal niet helpt. Dus probeerde ik te begrijpen wat er echt aan de hand was. Toen ik rustig ging zitten en haar vroeg wat er precies zo eng was, zei ze: “Hij is zo groot… En hij praat hard, dan schrik ik.”

Dat begreep ik; een grote man met een harde stem kan voor een kleuter overweldigend zijn. Niet omdat het gevaarlijk is, maar omdat het imponerend voelt. Ik was geneigd om het praktisch op te lossen. Moest ik de moeder bellen? Kon de vader misschien even niet thuis zijn als ze kwam spelen? Maar ik realiseerde me dat het belangrijker is om haar gevoel serieus te nemen en haar stap voor stap te helpen, in plaats van het weg te nemen of te vermijden.

Stap voor stap de spanning kleiner maken

Ik besloot het rustig op te bouwen: eerst samen even naar binnen voor een korte playdate. Ik benoemde dat haar vriendin het leuk vindt als ze komt, maar dat zij mag aangeven wanneer iets te spannend is. Ik vroeg of ze misschien eerst in de tuin of haar kamer wilden blijven, als dat fijner voelde. En ik legde uit dat grote mensen soms spannend lijken, maar dat die evengoed lief kunnen zijn.

Thuis had ik het boek de Grote Vriendelijke Reus van Roald Dahl liggen en dit leek me een goede aanleiding te starten met voorlezen uit dit boek. Niet alleen omdat het een geweldig boek is, maar ook om te laten zien dat grote mensen evengoed lief kunnen zijn. Isa genoot zichtbaar van het verhaal, maar ik kon nog niet inschatten of dit verhaal haar angst wegnam.

Voorzichtig zette ze haar eerste stap

Tijdens de speeldate was de vader erg vriendelijk. Hij zette wat te drinken en een koekje op tafel en verdween al snel in de keuken. Alleen dat al gaf mijn dochter lucht. Voorzichtig durfde ze te spelen met haar vriendin en ik zag haar langzaam ontspannen. Toen we vertrokken, kwam diezelfde vriendelijke vader even gedag zeggen. Hij hurkte en zei zacht: “Fijn dat je er was. Hopelijk kom je nog eens spelen.” Mijn dochter knikte.

Op de terugweg kwebbelde Isa als vanouds honderduit en zei ze dat ze weer eens bij haar vriendin wilde spelen, maar dat ik dan wel mee moest. Voor mij voelde het als een overwinning op een klein, maar voor haar belangrijk obstakel. Het is niet dat ze meteen zelfstandig daar gaat spelen, maar ze heeft ervaren dat je stapje voor stapje dapperder kunt worden.

Wat Philou leerde over angst bij kinderen

Ik dacht altijd dat angst bij kinderen klein en verwaarloosbaar was en dat het wel overwaait. Maar deze ervaring leerde me dat hun wereld soms letterlijk en figuurlijk groter voelt dan de onze. En dat het juist onze taak is om die wereld behapbaar te maken met geduld en erkenning. Misschien durft Isa binnenkort wel gewoon alleen te gaan spelen. Maar voor nu ben ik vooral trots op het eerste, voorzichtige stapje.”