Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Kiki (32): ‘Ik wil intiem zijn, maar niet met mijn partner’

Kiki verlangt nog steeds naar intimiteit, maar niet meer met haar partner, waarmee ze inmiddels negen jaar samen is. “Hij is lief, zorgzaam en een geweldige vader. Maar het vuur, dat vurige verlangen van vroeger… dat is gewoon weg”, vertelt ze.

“In het begin konden we niet van elkaar afblijven. We waren jong, verliefd en alles voelde spannend. Maar sinds de komst van onze dochter is er iets veranderd. Het begon subtiel: eerst even geen zin omdat ik moe was, toen omdat ik me niet sexy voelde en daarna gewoon… omdat het niet meer in me opkwam. En nu, jaren later, merk ik dat het verlangen er nog wél is, maar niet naar hem.

Tintelende gevoel 

Ik voel me daar enorm schuldig over. Want hoe kun je verlangen naar intimiteit, maar niet met de persoon met wie je alles deelt? Soms zie ik iemand op straat of ik kijk naar een serie, en dan voel ik dat tintelende gevoel weer. Dat vlindertje in mijn buik dat ik al zo lang niet meer bij hem heb gehad. En dat maakt me verdrietig.

We hebben het er weleens luchtig over gehad, hoor. Hij zegt dat hij het mist en ik snap dat. Maar het voelt voor mij zo geforceerd. Alsof we seks hebben omdat het moet, niet omdat we het écht willen. En dat maakt het alleen maar erger.

Fantaseren 

Soms fantaseer ik over hoe het zou zijn om iemand anders te kussen. Iemand nieuw, iemand die me even helemaal van de wereld blaast. Niet omdat ik mijn partner niet lief vind, maar omdat ik mezelf weer even wil voelen. De vrouw die ik vroeger was, spontaan, sexy, vol verlangen. Nu ben ik vooral moeder, partner en regelaar. En ergens onderweg ben ik mezelf kwijtgeraakt.

Ik heb me vaak afgevraagd of dit normaal is. Of meer vrouwen dit hebben maar het gewoon niet durven zeggen. Want ik durf het echt aan niemand te vertellen. Wat zouden mensen wel niet denken? Dat ik een slechte vrouw ben? Dat ik mijn gezin op het spel wil zetten? Dat is helemaal niet zo. Ik wil mijn gezin juist behouden. Maar ik wil óók dat stukje van mezelf terug.

Vuur weer vinden 

Er zijn momenten dat ik hem aankijk en me afvraag of dit het is. Of dit is hoe het hoort te voelen na bijna tien jaar samen. Misschien is dit gewoon wat er gebeurt als de sleur erin sluipt. Maar ergens diep vanbinnen hoop ik dat het nog te redden is. Dat we dat vuur weer kunnen vinden of dat ik in elk geval eerlijk genoeg durf te zijn om te zeggen wat er in me leeft.

Voor nu doe ik alsof alles goed is. Ik lach, ik kus hem vluchtig, ik zeg dat ik moe ben als hij me aanraakt. En elke keer denk ik: morgen ga ik het aankaarten, morgen vertel ik hoe ik me écht voel. Maar dat morgen komt maar niet. Ik wil intimiteit, ik wil passie en ik wil verlangen. Alleen niet met de man die elke avond naast me ligt. En dat doet pijn, meer dan ik ooit had gedacht.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.