Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Lisa (38): ‘Ik heb een burn-out, maar kan het me als freelancer niet veroorloven om thuis te blijven’

Lisa is moeder van twee kinderen en werkt daarnaast al jaren met hart en ziel als zzp’er in de zorg. Ze was altijd een doorzetter en iemand die voor iedereen klaarstond. Maar nu merkt ze dat ze op is. Helemaal opgebrand. “Ik heb een burn-out, maar ik móét door”, zegt ze.

“Ik hou van mijn werk. Echt waar, ik doe het met liefde. Maar het is keihard. Zeker als freelancer. Geen vaste uren, geen vast inkomen en geen vangnet. Als ik een dagje ziek ben, betekent dat direct minder geld. En de zorg wacht op niemand. Dus als ik ’s ochtends wakker word met die knoop in mijn maag, die pijn in mijn rug, dat hoofd dat weigert te denken, dan zet ik mezelf toch in de auto. Ik móét, ook al heb ik 100 procent een burn-out.

Bellen iemand anders

Vroeger, toen ik nog in loondienst was, voelde ik me veiliger. Als ik ziek was, kon ik bellen en kon ik uitzieken. Er waren collega’s die het overnamen en er was begrip. En nu? Nu moet ik sterk blijven, want als ik het laat vallen, valt het hele kaartenhuis in elkaar. Opdrachten verdwijnen sneller dan je denkt. Eén keer ‘nee’ zeggen en ze bellen gewoon iemand anders.

Blijven draaien 

Ik voel de last van het doorgaan in alles. Niet alleen op werk, maar ook thuis. Daar moet ik ook blijven draaien: boterhammen smeren, helpen met huiswerk en vrolijk zijn aan tafel. Maar ondertussen ben ik op. Soms huil ik in de auto, net voordat ik uitstap bij een cliënt. Dan adem ik diep in, veeg ik mijn gezicht droog en zet ik mijn ‘zorgzame’ masker op.

Stop

Mijn lichaam schreeuwt al maanden: stop. Maar mijn hoofd zegt alleen maar: doorgaan, volhouden, niemand laten vallen. Zelfs naar de huisarts gaan voelt als een taak waarvoor ik geen tijd heb. Want als ik daar zit, wie draait dan mijn diensten? Wie betaalt de boodschappen?

Doodmoe

Ik ben bang dat als ik nu echt stilsta, ik niet meer op gang kom. Alsof ik zó lang ben blijven rennen, dat ik niet meer weet hoe ik moet stoppen. En dat is misschien nog wel het engste. Toch weet ik ook: dit houd ik niet vol. Ik slaap slecht, ik eet slecht en mijn lontje wordt steeds korter. Mijn kinderen vragen soms of ik boos ben, terwijl ik gewoon een burn-out heb. Ik ben doodmoe. Dat breekt me nog het meest.

Wake-upcall

Misschien is dit mijn wake-upcall… Misschien moet ik eindelijk leren om hulp te vragen en mijn grenzen beter aangeven. Misschien moet ik toch eens voor een vaste baan gaan met meer zekerheid, ook al heeft dat weer veel andere nadelen. Ik ben bang, want ik weet ook dat het zo niet langer kan. Maar ik moet er doorheen.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer lezen over geld en kinderen?

• Op deze momenten gaat de kinderbijslag omhoog
• Dit deel van je inkomen besteed je maandelijks aan je kind
• Kijk hier of je kind genoeg kleedgeld krijgt
• Gloria’s zoon investeert in bitcoins
• Dit is het advies voor zakgeld en kinderen