Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 15:02

Leestijd: 3 minuten

Louise (31): ‘Mijn man deed niks in de kraamweek’

De kraamweek wordt vaak beschreven als een tijd van aansterken en samen genieten van een pasgeboren kindje. Voor Louise (31) was het allesbehalve dat. “Het leek wel alsof híj was bevallen. Zo weinig deed hij.”

“Ik had een heftige bevalling achter de rug. Mijn lichaam deed pijn, ik was moe en dan heb je ook nog eens een baby die geen borstvoeding wil accepteren. De eerste week moest ik er elke nacht minimaal zeven keer uit. En mijn man? Die sliep als een roosje.

Beter helpen 

Het voelde onwerkelijk. Daar lag ik, uitgeput en worstelend met een baby die onrustig was, terwijl hij volledig ontspannen lag te slapen. Tijdens de kraamweek vertelde ik hem meerdere keren dat hij me beter moest helpen tijdens de nachten. Ik ben er zelfs een aantal keer boos om geworden. Wat ik ook deed, hij deed niets. Er gebeurde gewoon helemaal niets.

Overdag was het niet beter. Ook dan deed hij bijna niets. Soms zette hij een koffie voor me, omdat hij die voor zichzelf ging maken, maar verder? Als ik de baby moest voeden, een luier moest verschonen of een flesje ging klaarzetten, stond ik er alleen voor. Ik voelde me een soort loopjuffrouw die alles moest regelen, terwijl hij gewoon op de bank zat of in bed lag. Het leek wel alsof híj was bevallen. Zo weinig deed hij.

Vooral rusten 

Er werd zo vaak gezegd dat je in de kraamweek vooral moet rusten, dat je mag genieten en dat er iemand is om je te helpen. Nou, de kraamverzorgster was er inderdaad, maar doordat er veel baby’s waren geboren, kon ze maar twee uur per dag aanwezig zijn. Mijn man had de overige uren echt kunnen bijdragen, maar hij deed het niet. Dat voelde alsof ik alles alleen moest dragen.

Het was niet alleen vermoeiend, het deed ook pijn. Zowel lichamelijk, als emotioneel. Ik voelde me alleen gelaten in een periode die juist bedoeld is om samen te zijn. Soms dacht ik: waarom kan hij de baby niet even vasthouden, een luier verschonen of een fles geven? Het hoeft geen groot gebaar te zijn, maar gewoon dat hij iets doet zodat ik even kan ademen.

Enorme stress 

Wat het extra frustrerend maakte, is dat hij na een paar dagen deed alsof alles normaal was. Maar dat was het natuurlijk niet. Mijn kapotte onderkantje, pijnlijke rug, de borstvoeding die niet lukte, de nachten die ik niet sliep en het gevoel dat ik er alleen voor stond. Deze dingen stapelden zich op tot een enorme berg stress tijdens de kraamweek.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en heb ik meer geleerd om mijn mond open te trekken. Hij begrijpt nu beter wat ik nodig heb én had. Maar die eerste week, die eerste nachten en die eerste momenten, die zal ik niet snel vergeten. Ik heb er echt een negatieve herinnering aan en ik vind dat zo ontzettend zonde.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.