Wilma Groothuis Ouderschap 24 sep 2025, 09:02

Leestijd: 3 minuten

‘Ik mag niet mee naar het tienminutengesprek van mijn bonuskind, hoe ga ik om met dit gevoel van buitensluiting?’

Het aantal scheidingen neemt nog altijd toe. In 2023 eindigden 24.310 van alle huwelijken in een echtscheiding. Daarom staan we wekelijks stil bij de uitdagingen van gescheiden ouders en hun gezin. Stiefexpert Marieke Jansen beantwoordt wekelijks een opvoedvraag van een samengesteld gezin. Deze week geeft zij antwoord op de vraag van Linda (38): ‘Ik mag niet mee naar het tienminutengesprek van mijn bonuskind, hoe ga ik om met dit gevoel van buitensluiting?”

“Ik ben bonusmoeder van een jongen van 9 en een meisje van 11. Ik help ze met huiswerk, lees met ze, breng ze naar school en vang ze op als hun vader werkt. Toch mag ik niet mee naar het tienminutengesprek op school. Soms omdat hun moeder dat niet wil, soms omdat mijn partner vindt dat hij en zij dit onderling moeten doen. Ik voel me hierdoor buitengesloten. Ik mag van alles doen, maar ik mag niet meepraten. Hoe kan ik hiermee omgaan?”

Het antwoord van stiefexpert Marieke Jansen:

“Wat jij beschrijft, is voor veel bonusouders pijnlijk herkenbaar. Jij staat met beide benen in het dagelijks leven van de kinderen, maar zodra het gaat over schoolzaken, lijk je ineens aan de zijlijn te staan. Dat voelt niet alleen alsof jouw inzet onzichtbaar blijft, maar soms ook alsof je positie er niet toe doet.

Er zijn hierbij een paar dingen belangrijk om te weten en te overwegen:

1. Het gaat vaak niet over jou

De beslissing om alleen met de biologische ouders naar het tienminutengesprek te gaan, is meestal niet bedoeld om jou te kwetsen. Vaak heeft het te maken met afspraken tussen ouders, met schoolbeleid of met de behoefte van ouders om bepaalde gesprekken in een ‘veilige setting’ te voeren. Toch mag het gevoel van buitensluiting er gewoon zijn.

2. Bespreek wat je mist

In plaats van te zeggen: ‘Ik mag nooit mee’, benoem wat het met jou doet. Bijvoorbeeld: ‘Ik voel me betrokken bij schoolzaken en zou graag op de hoogte zijn van wat er wordt besproken, zodat ik de kinderen ook kan helpen.’ Zo houd je het bij jezelf en voorkom je dat je partner in de verdediging schiet.

3. Zoek naar andere manieren om betrokken te blijven

Als fysiek aanwezig zijn bij het tienminutengesprek niet kan, vraag dan of je vooraf input mag geven over wat er besproken moet worden of dat je na afloop samen de belangrijkste punten doorneemt. Zo laat je zien dat je meedenkt en betrokken blijft, zonder afspraken te doorbreken.

4. Kies je momenten

Het helpt soms om niet op elk gesprek in te zetten, maar juist op momenten waar jouw bijdrage écht verschil maakt. Denk aan zorgoverleggen of gesprekken over specifieke uitdagingen waar jij direct bij betrokken bent.

5. Bedenk dat scholen zelf ook zoeken naar nieuwe manieren om alle betrokkenen een plek te geven, nu gezinnen in zoveel verschillende vormen bestaan.

Steeds meer scholen hebben te maken met veranderende gezinssystemen: samengestelde gezinnen, co-ouderschap, nieuwe partners, grootouders die actief meedoen. Dat maakt het soms ingewikkeld om iedereen dezelfde toegang en informatie te geven.

Sommige scholen kiezen ervoor om één ouder en één ‘plus-ouder’ uit te nodigen, anderen plannen aparte gesprekken voor verschillende opvoeders. Er wordt ook gewerkt met digitale portalen waarin alle betrokkenen dezelfde informatie kunnen inzien. Deze oplossingen werken niet altijd vlekkeloos en vragen om flexibiliteit van alle partijen. Door mee te denken in plaats van alleen te eisen, laat je zien dat je het gezamenlijke belang van het kind vooropstelt.

Samengevat

Samengevat: hoe ga je om met buitensluiting bij schoolgesprekken?

• Onthoud: het gaat vaak niet over jou, maar over afspraken of gewoontes;
• Benoem je gevoel en je wens om betrokken te blijven;
• Zoek naar alternatieve manieren om op de hoogte te blijven;
• Focus op momenten waar jouw aanwezigheid écht waarde toevoegt;
• Wees je ervan bewust dat scholen ook worstelen met veranderende gezinssystemen.

Door het gesprek open en zonder verwijten te voeren, vergroot je de kans dat je partner en misschien zelfs de andere ouder jouw rol ziet als waardevol voor het kind. Want uiteindelijk draait het om één ding: dat het kind voelt dat er thuis én op school mensen zijn die in hem of haar investeren.”

Judith (41): ‘Ik ben bonusmoeder en ik kan niet accepteren dat dit geen écht gezin is, hoe laat ik dit los?’