Sofie Vissers Opvoeden Vandaag, 11:01

Leestijd: 5 minuten

Martijn (41): ‘Ik word buiten spel gezet in mijn eigen gezin, hoe ga ik hiermee om?’

Iedere vader kent het gevoel van onmacht, het gevoel dat je geen grip krijgt op je kind, maar niet iedere vader praat erover. In deze rubriek deelt vadercoach Marloes Craenen een casus uit haar eigen praktijk en geeft zij haar advies. Deze week het dilemma van Martijn (41): ”Ik word buiten spel gezet in mijn eigen gezin, hoe ga ik hiermee om?”

Martijn (41): “Begrijp me goed: ik vind het geweldig om vader te zijn. Maar eerlijk? Soms voelt het alsof ik te laat binnenkom in een overleg dat al is geweest. Dagindeling, wie brengt, wie haalt, wie troost, wie doet het bedritueel en hoe… het is allemaal al uitgedacht en geregeld.

Logisch ook: ik werk veel, dus mijn vrouw brengt de meeste tijd met onze dochter door. Dat hebben we zo afgesproken. Daardoor weet zij precies wat onze dochter nodig heeft, hoe ze getroost wil worden, wat ze eet en wat niet. Ze begrijpt haar direct. Fijn natuurlijk. Mij kost dat net even wat meer moeite. Maar als ik thuis kom en de dingen anders aanpak, hoor ik al snel: Dat moet zus, Dit doe ik altijd zo, Dat doe je verkeerd, of zelfs: Kom maar, ik doe het wel.

Laatst, bij het naar bed brengen, hoorde ik mijn dochter tegen mijn vrouw fluisteren: “Mama blijft bij mij, hè?” Ik stond in de deuropening. Dat deed iets met me. Ik was blij dat ze zich zo veilig voelde bij haar moeder, maar ergens voelde ik ook een steekje. Dat ik er niet echt bij hoor.

Dat schuurt. Dan voel ik me tekortschieten. Ik wil graag meer betrokken zijn, maar als ik zoveel commentaar krijg denk ik “laat maar” en ga ik weer werken. Of ik regel de praktische dingen en probeer op die manier van waarde te zijn. Maar diep vanbinnen mis ik iets. Het gevoel dat ik écht nodig ben. Dat mijn manier er ook toe doet. En dat mijn dochter mij ook toelaat. Hoe kan ik er nu voor zorgen dat onze dochter met ons allebei een goede band opbouwt?

Het antwoord van vadercoach Marloes Craenen

“Het is begrijpelijk wat je voelt. Jullie begonnen verliefd met z’n tweeën, met prachtige toekomstbeelden in het verschiet. En nu jullie met z’n drieën zijn, en jij meer werkt dan je vrouw, lijkt de vertrouwensband tussen moeder en kind zo sterk dat ernaar kijken alleen je al het gevoel geeft buiten spel te staan. Niet expres, maar ze hebben iets samen wat jij (nog) niet hebt. En dat steekt.

Ergens doet de maatschappij dit. Dat zorgzame, dat zit diep. Moeders leren al van jongs af aan om te zorgen, te helpen, lief te zijn. En om het perfect te doen. Tot aan de traktaties toe. Niet beseffend dat ze het zichzelf daar ongelooflijk moeilijk mee maken. Waardoor niet alleen overbelasting en verwijten ontstaan, maar ook loslaten nog lastiger wordt. Zelfs naar papa.

Systeem

Het is dus geen onwil van haar kant en geen onvermogen van de jouwe. Het is een systeem dat zichzelf in stand houdt. Logisch dat jij hierdoor het gevoel van verbinding en betekenis kwijtraakt.

Terwijl uit een onderzoek van de Universiteit van Oslo blijkt dat vaders die direct na de geboorte intensief betrokken zijn, jaren later een veel sterkere band met hun kind hebben. En uit andere onderzoeken blijkt dat dochters van vanaf-het-begin aanwezige vaders later gelukkiger zijn omdat ze zichzelf op waarde weten te schatten en weloverwogen studie-, baan- en partnerkeuzes maken.

Het is dus belangrijk dat je de strijd om jouw plek als ouder niet met je partner of kind voert, en ook niet dat je vlucht in je werk, maar dat je liefdevol je plek pakt.

Hoe dan wel?

• Claim je betekenis. Zeg hardop: “Ik wil graag een actieve rol in de zorg. Wat kan ik structureel op me nemen?” Zorg ook elke dag voor drie keer tien of twee keer twintig minuten quality time met je dochter. Zodra je wakker wordt, zodra je thuiskomt en/of haar naar bed brengt, ben je met je volle aandacht bij haar. Zo krijgt zij jou écht te voelen. En heeft je vrouw even haar handen vrij. Dat zal ze zeker waarderen.
• Herken en deel de mentale last. Vraag je partner niet alleen wat ze doet, maar wat ze denkt. Wat ze allemaal in haar hoofd meedraagt. En verdeel ook de onzichtbare taken: de dingen die nooit op een lijstje staan maar wel energie kosten. Denk aan cadeautjes kopen voor kinderfeestjes, inschrijvingen voor school en clubs, speelgoed of boekjes om de ontwikkeling te stimuleren, of het plannen van jullie dates. Zo pak je verantwoordelijkheid zonder strijd.
• Vertrouw op jouw unieke manier. Jij hoeft het niet precies zoals zij te doen. Jij hebt je eigen kracht: rust, humor, duidelijkheid, speelsheid. En er zijn taken die beter bij jou passen, en dingen die je vrouw liever doet. Die traktaties bijvoorbeeld. Kinderen hebben dat nodig. Twee verschillende ouders maken hun wereld rijker en veiliger.
• Vergelijken haalt je uit de flow. Als je jezelf vergelijkt met je vrouw, verlies je de verbinding met jezelf en dus ook met je vrouw en jullie dochter. Denk liever terug aan de momenten waarop je kind zich zichtbaar veilig voelde bij jou. Die blik, dat knuffelmoment, dat lachje. Sta er even bij stil. Dankbaarheid vergroot wat je aandacht geeft. En alles wat je aandacht geeft, groeit.
• Blijf in gesprek, skip de verwijten. Plan regelmatig een moment om te praten over de verdeling, en koppel dat altijd aan iets fijns samen. Niet als verplicht overleg, maar als manier om dichtbij elkaar te blijven en samen te zorgen dat jullie kind beide ouders voelt als veilige basis.

De spiegel

Het gevoel er niet echt bij te horen, dat is oud. Dat kan je loslaten. Denk eens terug aan de allereerste keer waarop je dit gevoel hebt ervaren. Hoe oud was je toen? Kan je zien dat je toen afhankelijk was van anderen, terwijl je nu zelf de regie kan pakken en de situatie kan veranderen? Als jij blijft wachten tot er ruimte komt, blijf je buiten staan. Maar zodra jij met zachtheid je plek inneemt, verandert alles. Dan voel jij weer wat vaderschap écht betekent: geen wedstrijd met je partner, maar samen een veilige wereld creëren waarin je kind voelt: ik heb twee ouders die er allebei voor me zijn.

Verbonden expert

Marloes Craenen

Vadercoach

Marloes is vadercoach en moeder van een puberdochter. Ze is opgeleid tot holistisch gezinstherapeut en met haar eigen bedrijf zet ze vaders in hun vaderkracht door ze te transformeren tot superpapa’s. Dat zijn vaders die zich minder willen laten leiden door emoties, omdat zij in hun eigen opvoeding nooit geleerd hebben hoe met emoties om te gaan. »

• Martijn (41): ‘Ik word buiten spel gezet in mijn eigen gezin, hoe ga ik hiermee om?’
• Arjan (41): ‘Mijn vrouw laat alles toe, maar ik stel grenzen. Hoe gaan we hiermee om?’
• Nico (42): ‘Mijn zoon (10) slaapt niet in zijn eigen bed. Wat kan ik doen?’