Sofie Vissers Persoonlijke verhalen Vandaag, 15:02

Leestijd: 4 minuten

Meester Bart (42) over omgaan met ouders in de klas: ‘Die bergen chocola einde schooljaar mogen ze achterwege laten’

Meester Bart (42) is basisschoolmeester van groep 4. Hij staat al vijftien jaar voor de klas, waarvan zes jaar op deze basisschool. Dat betekent: tien jaar toetsen, tien jaar knutselwerkjes en tien jaar ouders. Bart heeft met de meeste ouders een goede verstandhouding, maar zoals overal zitten er weleens rotte appels tussen. Bart deelt met ons zijn grootste opvallendheden in de klas met ouders. “Met een knipoog natuurlijk, want ik wil ouders vooral laten inzien wat wij tegenkomen. En misschien steken ze er nog wat van op!”

Bergen chocola

“Veel ouders geven aan het einde van het schooljaar een kleinigheidje en dat is heel lief bedoeld. Wel zit ik ieder jaar met bergen bedankt-repen, Merci-dozen, Tony’s en Lindt-bonbons. Ze komen wel op, dat is het probleem niet, maar helaas laat mijn figuur het niet toe om zoveel chocola te eten. Ook van thee heb ik inmiddels dozen vol. Geef liever een knutselwerkje met een lieve tekst van je kind. En als je echt iets wilt geven, kies dan voor een bon of een ervaring, zoals een etentje. In een van de klassen hadden ze in de klas geld ingezameld voor een diner-bon, daar werd ik nou blij van!”

‘Mijn kind is denk ik hoogbegaafd…’

“Ouders die met een serieuze blik komen vertellen dat hun kind echt heel slim is, zie ik regelmatig. Begrijp me goed: sommige kinderen zijn dat ook echt. Maar vaak gaat het om een gemiddeld kind en zijn het juist de ouders die erg prestatiegevoelig zijn. Ik probeer die ouders dan ook te laten inzien: prestatiedruk kan voor een kind heel zwaar zijn en juist slecht uitpakken en er is niets mis met gemiddeld.”

De app-ouders

“Ik vind het belangrijk om bereikbaar te zijn voor ouders, bij dringende zaken ook na schooltijd. Maar sommige ouders appen me laat of juist heel vroeg, bijvoorbeeld met de vraag of ik erop kan letten dat hun kind morgen echt de schoolbeker leegdrinkt. Lieve ouders, ik hou van jullie betrokkenheid, maar na acht uur ‘s avonds ben ik even meester-af. Dan ben ik gewoon Bart en zit ik met mijn vrouw op de bank een serie te kijken.”

De ‘ik wil even iets kleins bespreken’-ouders

“Bij het brengen ’s ochtends sta ik bij de deur om alle kinderen en hun ouders te begroeten. Er kunnen kleine mededelingen gedaan worden of korte vragen gesteld worden. Maar sommige ouders weten van geen ophouden. Het begint met: “Hij had gisteravond buikpijn” en eindigt dan bij het traktatiebeleid op school. En dat terwijl er een rij kinderen achter ons staat te wachten om naar binnen te gaan. Tip: hou het kort! Voor een langer gesprek kun je een gesprek inplannen.”

De vergeten gymtas of broodtrommel

“Kinderen die hun gymspullen of broodtrommel zjjn vergeten. Sommige kinderen hebben het talent om structureel spullen te vergeten. En sommige ouders lijken zich er soms net zo weinig druk om te maken als hun kind. Tip: maak een weekplanning met GYMSPULLEN MEE erop en geef de gymtas een vaste plek. Bouw het klaarmaken van de broodtrommel in in de dagelijkse ochtendroutine.”

De ouders die alles filmen

“Het naar binnenlopen, een knutselwerkje, hun kinderen die ravotten met een klasgenootje, voor sommige ouders moet alles op video. Het is leuk om te zien hoe apetrots ouders kunnen zijn op alles wat hun kinderen doen. Maar beste ouders, je mag ook gewoon kijken. Gewoon in het moment zijn. Je kind vindt dat fijner dan constant die camera op zijn of haar hoofd.”

De kritische rapportgesprekken

“Twee keer per jaar hebben wij rapportgesprekken, we hebben hier maar tien minuten per kind voor. Met de meeste ouders red ik dit prima binnen de tijd, maar sommige ouders komen binnen met een aantekeningenblok en een lijst met vragen. Tuurlijk, voorbereiding is top. Maar soms mag het ook een beetje luchtig. Je hoort van mij echt wel wat de belangrijkste zaken zijn, zowel tijdens het rapportgesprek als door het jaar heen.”

De ouders die zeggen: ‘Ik zou het niet kunnen hoor, voor de klas staan’

Ook dit waardeer ik oprecht, het docentschap is ook een vak. Maar soms denk ik: ik kan het ook niet altijd. Als de klas vermoeid en opstandig is, trek ik het soms ook even niet. Maar iemand moet het doen! En meestal is het een groot feest om les te geven. De stappen die ik mijn leerlingen zie maken in een schooljaar, zijn voor mijn goud waard. De leuke contacten met ouders komen daar nog bij. Er zullen altijd ouders zijn die wat meer van mij als docent vragen, maar ook daar heb ik inmiddels mee leren omgaan.

Kortom, lieve ouders: ik zie jullie. Jullie zorgen, jullie liefde en jullie verwarring. Soms een beetje veel van alles, maar altijd met het beste voor jullie kind voor ogen. Ik doe m’n best om daar elke dag met een glimlach in mee te bewegen. Maar één verzoekje: volgend jaar geen chocola meer!”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Docent Els laat haar leerlingen een hele les kletsen: ‘Jongeren praten niet over dingen die ertoe doen’