Lisette Gerbrands Persoonlijke verhalen Vandaag, 13:02

Leestijd: 6 minuten

Milou de Graaf (37) over het onregelmatige leven met een arts in huis: ‘Bij ons gezin zijn rituelen heilig geworden’

Milou de Graaf (37) en Maarten Nuver (38) wonen met hun twee jonge kinderen in de buurt van Amersfoort. Hij is intensivist, zij is organisatiewetenschapper, coach en oprichter van Arts in Balans, een initiatief voor duurzame werk-privébalans in de zorg. Hun leven? Onregelmatig en allesbehalve voorspelbaar. 

“Er is geen week hetzelfde. De ene keer heeft Maarten twee nachtdiensten, dan weer een weekenddienst. Soms weet ik niet eens hoe hij binnenkomt. Met vijf uur slaap, of helemaal niet geslapen. Regelmaat? Die is er niet. Dus bén ik de regelmaat”, vertelt Milou. 

Topsport voor iedereen

Toch bellen Milou en de kinderen hem tijdens een lange weekenddienst altijd wel een keer. “Het komt zelden uit, natuurlijk niet,” lacht Milou. “Maar we doen het toch. Omdat de kindjes hem missen. En ik ook.” Maarten glimlacht: “Meestal begin ik met: ‘Heeft het haast?’ En dan hoor ik op de achtergrond Hidde roepen: ‘Doei papa!’ voordat ik alweer naar een reanimatie of een spoedconsult moet.”

Maarten noemt zijn werk nog altijd “de mooiste baan ter wereld waarbij je veel kunt betekenen voor patiënten en familie op een van de moeilijkste momenten in hun leven”. “Maar eerlijk is eerlijk: soms is het ook ongezellig. Met kerst, oud & nieuw, verjaardagen… je bent er niet altijd bij. Toch is het de prijs die je betaalt voor een baan waar je écht verschil maakt. Het voordeel van mijn onregelmatige werk is dat ik er op andere momenten, als andere ouders aan het werk zijn, juist wel ben.” 

Milou vult aan: “Voor iedereen die eromheen staat, is het topsport. Als Maarten dienst heeft, heb ik ook dienst. Ik ben alleen met twee jonge kinderen, probeer het ritme vast te houden, rust te creëren. Dat doe ik door op vaste tijden te eten en de kinderen altijd naar bed te brengen. Als Maarten thuis is, doen we dat samen. En als Hidde ’s nachts bij me kruipt en vraagt waar papa is, leg ik het gewoon uit. Dat papa werkt om mensen beter te maken. Dat helpt.”

Rituelen

In een huishouden zonder vaste structuur worden rituelen heilig. “Voor ons zit het in kleine dingen,” zegt Milou. “We gaan veel naar buiten, kiezen bewust hoe en met wie we onze tijd doorbrengen en gaan vaak op tijd naar bed.” Maarten: “Onregelmatig werken dwingt je om keuzes te maken. Je leert wat echt belangrijk is. Tijd met zijn vieren voelt voor ons als tijd voor onszelf. Daarnaast omringen we ons veel met familie, die ons vaak helpt door bijvoorbeeld een avond voor ons te koken of bij springt met de zorg voor de kinderen.”

Bewust niet plannen

Maarten: “We hebben geleerd dat balans niet vanzelf ontstaat, zeker niet met mijn werk. Je moet er actief mee bezig zijn. We geloven dat het én én kan zijn. Dat je én topprestaties kunt leveren op je werk én daarnaast leuke dingen kunt doen met je gezin en andere dierbaren. Daarom maken we bewust samen tijd om met elkaar te bespreken hoe het met ons en de kinderen gaat. Wat we willen veranderen, waar we energie van krijgen. Zo houden we elkaar scherp.” Daardoor ontstond ook het idee voor een sabbatical.

Dat werd begin 2025 realiteit. “Heel luxe dat Maarten thuis was om te helpen, want Melle was 8 weken geleden daarvoor met een keizersnede geboren. De drie maanden daarna zaten we met een kleuter en een drie maanden oude baby in Portugal. Gewoon “zijn”, genieten in het hier en nu. Natuur, strand, rust en surfen. Eigenlijk hebben kinderen niet veel nodig, gewoon onze echte aandacht. Het werd de mooiste tijd uit ons leven. Het deed de kinderen en ons zo goed,” vertelt Milou. “Weinig bezoek, geen afleiding, alleen wij. Dat was heilig voor ons.” 

Maarten: “Door die sabbatical realiseerden we ons: we willen nog bewuster leven, leven op ons eigen tempo. Nog steeds proberen we kleine “sabbatical” momentjes in te lassen.” Dat is dan ook hun motto geworden. “We zetten bewust dagen in de agenda met een groot kruis erdoorheen,” zegt Milou. “Dan plannen we niks. Geen afspraken, geen verplichtingen. Gewoon samen zijn. Als we spontaan koffie willen drinken met vrienden of naar het bos willen, doen we dat.”

Balans, prioriteiten en ruimte

Maarten en Milou hebben uiteraard weleens het gevoel dat ze ‘worden geleefd’. “Het jaar waarin ons eerste zoontje werd geboren, was een hectische periode waarin we veel ballen in de lucht moesten houden,” zegt Milou eerlijk. “Ik moest fysiek en mentaal herstellen van een zware bevalling, Hidde bleek koemelkallergie te hebben en sliep slecht door eczeem en Maarten was aan het solliciteren voor een vaste baan in het midden van het land. We verhuisden twee keer dat jaar om dichter bij familie en hulptroepen te gaan wonen, en bouwden ook nog zelf een huis. Dit terwijl Maarten veel diensten had als intensive care arts in opleiding, waarbij hij tegelijkertijd veel aan het studeren was voor een groot Europees IC examen.”

Dit is ook de periode waarin Arts in Balans ontstond, tijdens de eerste Covid-golf. “Het begon met één appje,” vertelt Maarten. “Milou zei: ‘Laten we je collega’s een appje sturen, dat ze altijd hun hart bij me mogen luchten in deze stressvolle tijd.’ Binnen no time reageerden er veertig mensen. Dat gaf zoveel voldoening. We zagen hoe groot de behoefte was aan openheid en steun binnen de medische wereld. Er bleek zelfs zoveel vraag te zijn naar coaching dat we in goed overleg en bewust gekozen hebben dat Milou volledig ging focussen op Arts in Balans. Maarten werkte destijds op de spoed in een Rotterdams ziekenhuis en Milou als leiderschapscoach bij Coolblue. Ze zegde haar goede baan op, wat zorgde voor meer focus en flexibiliteit.”

Onregelmatig

Het gezin is inmiddels gewend aan de onregelmatigheid. Toch blijft het soms zoeken. “We draaien allemaal mee in die diensten,” zegt Milou. “Maar we doen het op onze manier. Met rust, veel bewegen en ruimte voor elkaar.” Maarten: “Het helpt enorm dat we heel veel voldoening uit ons werk halen. Dat maakt het makkelijker om even niet bij de kinderen te zijn, omdat je weet waar je het voor doet. En dat voelen de kinderen ook. Hidde is trots als papa weer mensen heeft beter gemaakt. Tuurlijk hebben wij ook wel eens een schuldgevoel naar de kinderen als we veel aan het werken zijn. Maar die spagaat blijft er denk ik altijd wel met jonge kinderen.”