Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:04

Leestijd: 5 minuten

Mariannes puberzoon (15) heeft geen vrienden: ‘Doet mijn moederhart pijn’

Als ouder wil je niks liever dan dat je kind gelukkig is, gezond is en fijne vrienden om zich heen heeft. Maar wat als dit laatste niet het geval is? Niet omdat het geen fijne vrienden zijn, maar omdat je kind überhaupt geen vrienden heeft? Het is de situatie van Jasper, de 15-jarige zoon van Marianne (44). “Het doet mijn moederhart echt pijn.”

Marianne: “Jasper is een hele lieve en slimme jongen. Hij doet het goed op school en hij is heel behulpzaam naar andere mensen toe. Hij is altijd bereid om andere klasgenoten te helpen met hun schoolwerk en hij kan het ook heus wel vinden met een aantal klasgenoten. Maar echte vrienden? Die heeft hij niet.

Beste vriend

En eerlijk? Dat doet mijn moederhart echt pijn. Elke ouder wil toch dat zijn kind vrienden heeft? Het is niet zo dat hij nooit vrienden heeft gehad. Op de basisschool had hij altijd een beste vriend, Arjen. Ze speelden heel vaak samen, dat kon ook altijd, want ze woonden dicht bij elkaar. Maar Arjen ging naar een andere middelbare school en langzaam bloedde hun vriendschap dood.

Dat is natuurlijk niet gek, maar ik merkte wel dat Jasper er moeite mee had. Op een gegeven moment kwam het eigenlijk alleen nog van zijn kant, Arjen had steeds vaker andere dingen. Andere prioriteiten, helaas. Van bijna dagelijks elkaar zien, gingen ze naar maandelijks en toen was het eigenlijk opeens over. Sneu vond ik dat voor hem, maar ik was ervan overtuigd dat Jasper snel andere vrienden zou maken.

Stereotype nerd

Maar vanaf dat Jasper op de middelbare school zat, was het voor hem lastig om contact te maken én onderhouden met klasgenoten. Jasper is anders dan andere jongens, dat zeg ik er eerlijk bij. Iedereen weet hoe het stereotype nerd eruit ziet, toch? Brilletje, krullen, verlegen, beetje apart: dat ís Jasper. Ik haat het om hem dit stereotype te geven, omdat hij in mijn ogen zoveel meer is dan dat. Maar het klopt wel.

En ik weet gewoon dat jongeren dat apart vinden. Hij is niet stoer, jongensachtig of brutaal; hij is verlegen, zachtaardig en een beetje ongemakkelijk in de omgang. In mijn ogen is het dát wat hem uniek maakt. Maar in de ogen van zijn leeftijdsgenootjes is het dát wat hem anders maakt. En daarin zit het verschil. Ik vind hem prachtig zoals hij is, maar die klasgenoten vinden hem om die redenen juist raar.

Ze accepteren hem wel

Laat ik wel vooropstellen dat Jasper gelukkig niet wordt gepest. Althans, hij zegt van niet en ik krijg ook niet die indruk. Zijn klasgenoten accepteren hem wel zoals hij is en ze zijn ook echt wel aardig tegen hem. Maar niemand vraagt hem eens mee in de pauze naar de supermarkt of na schooltijd of in het weekend om af te spreken. En die enkele keer dat Jasper iemand vroeg, kon diegene niet. Tenminste, dat zei hij.

Natuurlijk heb ik hier gesprekken over met Jasper. Dan vraag ik hoe hij hierover denkt, of hij het niet jammer vindt om geen goede vrienden te hebben? Dan zegt hij van niet, dat hij het prima vindt zo. Maar ik geloof hem niet, ik zie het verdriet heus wel. Niet per se als we het erover hebben, maar wel op andere momenten. Bijvoorbeeld op zijn verjaardag, als er alleen familie komt, maar geen jongens van zijn leeftijd.

Niet op willen dringen

Ik heb ook heus weleens suggesties gedaan. Dat Jasper ook jongens in de pauze mee kan vragen iets lekkers te halen in de supermarkt. Of iemand mee te vragen na schooltijd. Maar hij is zo verlegen, dat doet hij gewoon niet. Het zal echt wel anders zijn als hij het idee krijgt dat de anderen het ook willen, maar omdat hij dat gevoel niet krijgt, wil hij zichzelf niet opdringen.

Ik vind het gewoon zo erg voor hem. Elke tiener wil toch vrienden? Erbij horen? Onderdeel zijn van een groep? Ik hoop elke dag dat hij thuiskomt met een lach op zijn gezicht, omdat iemand een keer wél met hem wil afspreken. Mijn man ziet het probleem niet zo erg. Hij zegt: ‘Hij wordt niet gepest, hij zegt zelf dat hij tevreden is zo, dan is het toch goed?’ Dus er echt goed met hem over praten, is ook lastig.

Schaakvereniging

Jasper heeft aangegeven dat hij het leuk vindt om op een schaakvereniging te gaan. Hij vindt het hartstikke leuk om dit thuis met ons te doen, maar hij wil het naar een hoger plan brengen en echte wedstrijden spelen. We hebben hem nu aangemeld bij een schaakvereniging redelijk bij ons in de buurt. Over een maandje begint hij daar. Ik hoop zo dat dit een plek gaat zijn waar hij misschien een nieuwe vriend leert kennen.

Ik snap dat ik het misschien niet te veel moet hopen, in ieder geval niet moet verwachten. Maar ik kan niet anders, ik hoop het gewoon zo erg. De kans zit er natuurlijk wel in, want het zijn wel jongeren van zijn leeftijd en met dezelfde interesses. Sowieso is het fijn dat hij iets gaat doen wat hij echt leuk vindt en als hij er dan ook nog een vriend bij krijgt, zou dat de kers op de taart zijn.”

Jacky heeft bewust geen vrienden: ‘Ik haal voldoening uit de tijd met mijn man en kinderen’