Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:04

Leestijd: 3 minuten

Ralf (41): ‘Als mijn dochter op kamers gaat, dan ga ik ook weg’

Ralf is niet meer blij in zijn huwelijk. Hij heeft dan ook besloten dat op het moment dat zijn dochter (18) op kamers gaat, hij zelf ook weggaat. “Alles draait om de agenda, de boodschappen of de was.”

“Ik weet al langer dat mijn huwelijk voorbij is. Maar ik ben gebleven voor mijn dochter. Niet uit lafheid, maar uit liefde. Ze verdient stabiliteit, veiligheid en een huis dat vertrouwd voelt. Ze is mijn alles. En zolang zij hier woonde, voelde het als mijn plicht om het vol te houden, om de schijn op te houden, ook al voelde dat vaak alsof ik mezelf beetje bij beetje verloor.

Geen warmte

Mijn vrouw en ik leven al jaren als huisgenoten. Er zijn geen ruzies, maar er is ook geen warmte. Geen interesse in elkaar, geen grapjes meer en geen gesprek dat verder gaat dan praktische dingen. Alles draait om de agenda, de boodschappen of de was. En om onze dochter. Ik denk dat we dat nog best goed gedaan hebben, sámen voor haar zorgen. Maar man en vrouw? Dat zijn we al lang niet meer.

Nu mag ik ook weg

Ik weet nog precies wanneer ik het besluit nam. We zaten aan de eettafel, mijn dochter, mijn vrouw en ik. Mijn dochter vertelde dat ze was aangenomen voor haar studie en een kamer had gevonden. In een studentenhuis, midden in de stad. Ze straalde, ik was trots, maar ook… ineens voelde ik het: nu mag ik ook weg.

Op tweede plek

Ik heb mezelf altijd op de tweede plek gezet. Mijn eigen geluk ondergeschikt gemaakt aan dat van mijn dochter. En dat deed ik met overtuiging, omdat ik vond dat zij een veilige jeugd verdiende. Ik ben zelf opgegroeid met een vechtscheiding. Twee ouders die elkaar het licht in de ogen niet gunden, gesleur, gelieg en loyaliteitsconflicten. Dat wilde ik haar besparen. Dus hield ik mijn mond. Over alles. Over hoe eenzaam ik me voelde. Over hoe het leven op pauze leek te staan. Over hoe ik soms jaloers kon zijn op stellen die elkaar nog écht aankeken.

Beleefde stilte

Maar nu komt er ruimte. Zij begint haar leven en ik wil ook opnieuw beginnen. Niet in boosheid, niet met verwijten, maar gewoon: eerlijk. Mijn vrouw weet het nog niet. Ze vermoedt het misschien wel. We praten elkaar al tijden mis. Het is een soort beleefde stilte tussen ons. Ik denk dat ze het ergens ook begrijpt.

Opnieuw bouwen

Als mijn dochter eind deze zomer op kamers gaat, dan ga ik het zeggen. Dan ga ik ook weg. Niet direct met koffers en gedoe, maar wel met een besluit. Dat ik opnieuw wil gaan bouwen, voor mezelf. Ik wil weer iemand zijn, los van vader-zijn en partner-zijn. Ik wil weer lachen. Iemand leren kennen, misschien. Of gewoon alleen wonen en kunnen ademen zonder die constante onderdrukte spanning. Ik voel me er niet schuldig over, maar nu is het wel tijd om eerlijk te zijn. Tegen mezelf, tegen mijn vrouw en ook tegen mijn dochter.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Lucy is net gescheiden: ‘Hij heeft me financieel helemaal uitgekleed’