Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:03

Leestijd: 3 minuten

Roelien (45): ‘Mijn zoon (15) praat alleen met me als hij geld wil’

De zoon van Roelien zit middenin de puberteit. Hij zucht als hij haar ziet en praat amper meer met haar, behalve als hij geld nodig heeft. “Er zijn dagen dat ik me afvraag waar mijn lieve, vrolijke jongetje gebleven is”, zegt Roelien. 

“Mijn zoon Daan is vijftien en zit zó diep in de puberteit, dat ik hem soms niet meer herken. Alles is stom. School is stom, eten is stom en ik ben stom. En praten? Dat doet hij alleen nog maar als hij iets van me wil. Meestal geld.

Een fase

Vroeger kwam hij uit school en vertelde hij honderduit. Over zijn vrienden, wat ze hadden gedaan in de pauze en welke grap de leraar had gemaakt. Nu krijg ik nog net een ‘ja’, ‘nee’ of een zucht als antwoord. Of hij loopt gewoon weg midden in een gesprek. En als hij wél iets zegt, weet ik al wat er komt: ‘Mam, heb je wat geld?’

In het begin dacht ik dat het nog wel meeviel. Ik dacht: ach, het is een fase. Maar inmiddels is die fase al anderhalf jaar bezig en ik ben het eerlijk gezegd een beetje zat. Hij praat met me alsof ik een last ben, alsof ik er alleen maar ben om hem te voorzien van geld en eten. En als ik iets probeer te vragen krijg ik een ‘boeiend’ of een ‘laat me met rust’. Het is frustrerend, maar vooral pijnlijk.

Opeens poeslief 

Het ironische is: zodra hij geld nodig heeft, is hij opeens weer poeslief. Dan krijg ik een knuffel, een glimlach en vraagt hij: ‘Mam, ik hou van je, mag ik twintig euro?’ Ik trap er nog steeds weleens in hoor, vooral als hij dat oprechte gezicht opzet. Maar inmiddels weet ik wel beter. Zodra hij z’n geld heeft, is het ‘doei’ en zie ik hem de rest van de dag niet meer.

Ik mis hem gewoon. Die lieve, zachte jongen die altijd bij me op de bank kroop. Nu lijkt het alsof hij me alleen nog tolereert omdat ik zijn moeder ben. Ik weet dat dit erbij hoort, iedereen zegt dat. ‘Ze komen wel weer terug’, hoor ik vaak. Maar als je er middenin zit, voelt dat niet zo. Dan voelt het alsof je kind je langzaam ontglipt.

Eigen identiteit aan het vinden

Toch probeer ik begripvol te blijven. Ik weet dat hij zijn eigen identiteit aan het vinden is. Dat hoort bij deze leeftijd. Maar ik probeer hem wel te laten zien dat ik er ben, ook al wil hij dat niet altijd horen. Soms leg ik gewoon wat geld neer zonder iets te zeggen, dan kan hij met z’n vrienden een ijsje halen of iets anders leuks doen. Ik doe dat trouwens niet omdat ik wil dat hij me aardig vindt, maar omdat ik weet dat het op zijn manier liefde vragen is. Pubers kunnen dat niet goed zeggen, dus laten ze het zien op hun eigen rare manier.

Laatst, toen hij dacht dat ik het niet hoorde, hoorde ik hem tegen een vriend zeggen: ‘Mijn moeder is eigenlijk best chill.’ Nou, dat ene zinnetje maakte alles goed. Misschien praat hij alleen met me als hij geld wil, maar ergens diep vanbinnen weet ik dat hij nog steeds van me houdt.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer lezen?

1. Rogier vindt dat zijn zoon (14) meer moet sporten: ‘Het is een luie papzak‘
2. Luie kinderen blijven pushen voor school? ‘Het maken van huiswerk is niet jouw verantwoordelijkheid’
3. Luie pubers? Nee, jongeren hebben ander slaapritme: ‘Sociale jetlag’
4. 5x zo ga je om met een luie puber.