Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 13:02

Leestijd: 3 minuten

Rosalie (38): ‘Mijn man heeft zonder overleg zijn ouders geld gegeven voor een nieuwe keuken’

Rosalie (38) kan het nog steeds niet geloven. Het geld dat ze samen met haar man jarenlang had gespaard voor hun droomreis naar Japan en Zuid-Korea, is plotseling verdwenen. “En niet omdat we er samen iets moois van hebben gekocht, maar omdat hij het aan zijn ouders heeft gegeven voor een nieuwe keuken”, vertelt ze boos.

“Toen mijn schoonmoeder begon te klagen dat de keuken oud was en nodig vervangen moest worden, dacht ik eerst: prima, dat lossen ze zelf wel op. Het zijn volwassen mensen, ze kunnen sparen of een lening afsluiten. Maar dat deden ze niet. In plaats daarvan vroegen ze mijn man, achter mijn rug om, om geld. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.

Zonder enig overleg geld gegeven voor keuken

En wat ik dus echt niet begrijp: hij zei gewoon ja. Zonder het met mij te overleggen. We hebben jarenlang geld opzijgezet, in totaal zo’n 18.000 euro. Elke maand iets apart gelegd, met maar één doel: onze droomreis naar Japan en Zuid-Korea maken. Dat plan had ik al zolang, het was mijn grootste wens. En nu is dat geld er ineens niet meer.

Toen hij het me vertelde, stond ik echt met mijn mond vol tanden. Ik dacht dat hij een grap maakte. Maar hij zei doodleuk dat hij zijn ouders had geholpen omdat ze ‘het moeilijk hadden’. Ik voelde zoveel woede tegelijk. Want het is niet dat ze geen geld hebben, ze kiezen er gewoon voor om het anders uit te geven. Ze spenderen hun geld aan sigaretten, feestjes en alcohol, en nu verwachten ze dat mijn man ze helpt met een nieuwe keuken.

Plannen zijn kapotgemaakt 

Zijn ouders weten ook dat wij voor die reis spaarden. Ze weten hoe belangrijk dat voor mij is. En toch durven ze dat geld van hun zoon aan te nemen. Dat vind ik misschien nog wel het ergste: dat ze daarmee onze plannen kapotmaken.

Mijn man probeert het te bagatelliseren. Hij zegt: ‘We sparen wel weer opnieuw.’ Maar hij begrijpt niet dat dit voor mij een droom was waar ik al járen naar uitkeek. We hadden het bedrag bijna bij elkaar. Het was ons moment. En dat is nu weg.

Niet serieus genomen

Ik merk dat ik er moeilijk over kan praten zonder boos te worden. Het voelt alsof mijn man mij en onze afspraken totaal niet serieus heeft genomen. Alsof de wensen van zijn ouders altijd belangrijker zijn dan de mijne. Ik voel me echt buitenspel gezet. Wat me misschien nog wel het meest pijn doet, is dat hij geen seconde heeft nagedacht over wat dit voor mij betekent. Hij dacht alleen: mijn ouders vragen hulp, dus ik moet geven. Maar ik vraag me af: waar trek je de grens? Moeten we straks ook hun rekeningen betalen, hun nieuwe auto, hun volgende vakantie?

Voor nu probeer ik weer vooruit te kijken. Ik hoop dat we opnieuw kunnen sparen, al voelt het alsof de magie eraf is. Die eerste grote reis, waar ik me jaren op verheugd heb, komt er voorlopig niet. En dat steekt. Ik weet dat hij zijn ouders niet wilde laten zitten, maar ondertussen ben ik degene die met de teleurstelling moet leven.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.