Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 11:03

Leestijd: 3 minuten

Ruud (42): ‘Er is al drie keer tijdens een voetbalwedstrijd gevraagd of ik weg kan gaan’ 

Ruud weet heus wel dat hij die vader is. Die vader die te hard roept tijdens een voetbalwedstrijd, te veel aanwijzingen geeft en binnen drie minuten het bloed onder iemands nagels vandaan haalt. “Ik ben gewoon veel te fanatiek, maar ik heb het zelf niet eens altijd door… tot iemand me erop wijst. En dat gebeurt dus vaker dan me lief is.”

“Het begon met een coach die me tijdens een voetbalwedstrijd vriendelijk maar duidelijk vroeg of ik ‘misschien even ergens anders wilde gaan staan’. Nou, dat was al pijnlijk, maar ik dacht nog: ach, één keer, kan gebeuren. Maar toen gebeurde het nóg een keer. En de derde keer was het een scheidsrechter die me met een rood hoofd aankeek en zei: ‘Meneer, u verstoort de voetbalwedstrijd. Kunt u alsjeblieft weggaan?’ Ik kon wel door de grond zakken. Nou ja… een beetje dan, want ik was ook boos. Op mezelf, vooral.

Hartstikke fanatiek

Ik snap ook wel waar het vandaan komt. Mijn zoons zijn 15 en 16. Hartstikke leuk, hartstikke fanatiek, maar ik ben blijkbaar nóg fanatieker. Ik schreeuw: ‘Doorlopen! Overspelen! Niet zo treuzelen!’ En ik hoor mezelf en denk: hou je mond, Ruud! Maar op de één of andere manier stoppen mijn hersenen met werken zodra ze beginnen te spelen. Het is alsof ik word meegenomen in de adrenaline van het spel.

Mijn zoons vinden het verschrikkelijk. Ze schamen zich kapót. Echt, ze lopen na een voetbalwedstrijd soms met een boog om me heen. Laatst zei mijn oudste: ‘Pap, als jij meegaat, ga ik niet spelen.’ Dat kwam wel binnen. Hij had groot gelijk, maar het deed pijn. Ik wil niet die vader zijn die zijn kinderen in verlegenheid brengt.

Trots op ze 

Na die derde keer dacht ik echt even: misschien moet ik gewoon helemaal niet meer langs de lijn gaan staan. Maar ja… ik wil ze ook graag zien spelen. Ik ben trots op ze, daarom ben ik zo enthousiast. Alleen… mijn enthousiasme klinkt meer als agressie, blijkbaar.

Het is ook echt wel een beetje ongemakkelijk. De coach zei laatst: ‘Ruud, je mag blijven… als je je mond houdt.’ Nou, dat is voor mij ongeveer hetzelfde als zeggen dat ik tijdens een barbecue geen vlees mag eten. Maar ik doe mijn best. Echt. Ik ga nu verderop staan, drink koffie, probeer diep te ademen en me vooral níét te bemoeien met hoe ze spelen.

Fanatisme zit in het bloed

Misschien moet ik gewoon leren dat het hún voetbalwedstrijd is, niet de mijne. En dat ik trots kan zijn zonder te schreeuwen alsof ik de Champions League-coach ben. Maar makkelijk is het niet hoor. Fanatisme zit gewoon in mijn bloed. Alleen moet het misschien iets minder hoorbaar.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.