Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 7 jun 2025, 09:04

Leestijd: 7 minuten

Sanne (36) ziet enorm op tegen de vakantie met haar kinderen: ‘Maar ik gun ze een fijne vakantie’

Waar de meeste mensen zich verheugen op een aankomende vakantie, ziet Sanne er al maanden van tevoren tegenop. Op vakantie kan ze namelijk alles behalve ontspannen, terwijl dat juist het hele idee van een vakantie is. “Mezelf kennende ben ik voornamelijk bezig met plannen en het de kinderen naar de zin houden.”

“Ik ga halverwege juli met mijn twee kinderen op vakantie. Mijn oudste dochter is 8 jaar en mijn jongste dochter is 6 jaar. Ik ben alleenstaande moeder, mijn man is helaas twee jaar geleden overleden. Hij had darmkanker. Het ging heel snel, na de diagnose leefde hij nog zes maanden en toen overleed hij. Het was zo heftig, zo verdrietig. Je hele wereld staat op zijn kop, terwijl het leven overal gewoon doorgaat.

Zwart gat

Dat vond ik zo moeilijk. Het is echt alsof je leven stilstaat en je in een zwart gat valt. Dit is niet hoe we het voor ons zagen, hoe niemand het voor zich ziet. Iedereen wil dat plaatje van een lang en gelukkig leven als gezin. En heel veel mensen krijgen dat ook, maar sommige mensen hebben gewoon heel veel pech. Mijn man had enorm veel pech. Het is niet eerlijk.

En dan heb je nog twee kinderen. Die ook intens verdrietig waren toen hun vader overleed. Dat was zo lastig: je hebt je eigen verdriet, maar ook nog dat van je kinderen. Je wilt er voor hen zijn, maar je wilt ook het liefste gewoon even helemaal niks moeten, alleen jezelf en je verdriet. Maar dat kon niet. Het leven ging door, zo ook die van mij en mijn dochters.

Het leven opgepakt

Nu zijn we dus twee jaar verder en is het verdriet er nog steeds, maar in iets minder heftige mate. Ik mis mijn man nog enorm, elke dag opnieuw, maar we hebben het leven samen ook weer langzaam opgepakt. De meiden hadden een achterstandje op school, wat absoluut niet gek is, maar die hebben ze ook weer ingehaald. Ze doen het hartstikke goed en ik ben enorm trots op ze.

Hoewel het nog steeds soms lastig is om alles alleen te doen, hebben we ook hier samen onze weg in gevonden. Mijn dochters zijn schatten van kinderen, ze zijn hartstikke lief en behulpzaam. Toch merk ik dat het soms wel veel is: de keuzes die je allemaal moet maken, het huishouden in je eentje doen en alle afspraken van je kinderen bijhouden.

Impact van het verlies

Weet je, het put me soms gewoon uit. Je hebt het verdriet er altijd nog bij, dat blijft als een soort zware last op je schouders hangen. Hoewel die last dus wel met de jaren wat minder wordt, heb je nog meer lasten die erbij horen. Alles wat ik net al noemde, maar ook het gedrag van mijn dochters erbij. Want hoewel het dus hartstikke leuke meiden zijn, merk je dat het verlies van hun vader wel zijn impact heeft.

Mijn oudste dochter heeft soms last van driftbuien. Met name in situaties waar ze niet voorbereid is, als ze niet weet wat ze kan verwachten. Dan merk ik dat ze snel gefrustreerd is en heel erg gaat mopperen. Ik snap het op zich wel: met alles wat er is gebeurd, houdt ze sterk vast aan zekerheid, aan vastigheid. Maar dat heb je gewoon niet altijd. En daar heeft ze moeite mee.

Slapeloze nachten

Mijn jongste dochter heeft nog steeds dat ze periodes niet goed slaapt. Dan wil ze graag bij mij slapen, wat ik op zich niet erg vind, maar dat zorgt voor mij ook voor slapeloze nachten. Dat breekt je op een gegeven moment ook op. Al met al heeft het overlijden van mijn man dus wel zijn impact op ons gezin. En nogmaals: dat is niet gek, maar soms wel lastig om mee om te gaan als moeder.

In juli gaan we dus op vakantie. Dat is een bewuste keuze, omdat ik denk dat we daar alle drie wel aan toe zijn. Vorig jaar zijn we niet gegaan, toen had ik daar helemaal geen behoefte aan en hoefde het voor de meiden ook niet. Maar dit jaar wil ik wel gaan, omdat ik het mijn dochters gun om een leuke vakantie te hebben en eventjes alleen maar leuke dingen te doen.

Tegen de vakantie op zien

We gaan naar Italië. Dat land vind ik prachtig en mijn dochters zijn er nog nooit geweest. Maar eerlijk? Ik zie er nu al enorm tegenop. Waar ik voornamelijk tegenop zie, is dat ik alleen ben met mijn kinderen. Alles moet ik zelf regelen; van de reis plannen, tot het inpakken en alles op de bestemming regelen. Mijn man was een echte regelneef, die nam vaak de touwtjes in handen en zorgde ervoor dat alles goed liep.

Nu heb ik die steun niet meer. Ik vind het spannend dat ik in een land waar ik de taal niet ken, de enige ben die met andere mensen moet praten en de routes moet uitzoeken. Mijn dochters zijn slimme meiden, maar echt nog te jong om mij met dat soort dingen te helpen. Ik weet nu al dat ik het even overleggen met mijn man heel erg ga missen.

Hoe gaat het verlopen?

En dan weet ik ook niet goed hoe mijn dochters de vakantie gaan ervaren. Er zullen genoeg momenten zijn dat we niet goed weten hoe iets gaat verlopen; misschien rijden we verkeerd, lopen we tegen problemen in het huisje aan of weten we gewoon niet goed wat we moeten verwachten als we ergens heen gaan. Ik hoop heel erg dat mijn oudste dochter hier niet teveel last van gaat krijgen.

En als alles thuis me al zoveel energie kost, hoe moet dat dan op vakantie gaan? In een onbekende omgeving, met een onbekende taal en een onbekend huisje? En dat terwijl ik eigenlijk zo toe ben aan ontspanning en even tijd voor mezelf. Maar of ik dat ga krijgen daar? Dat is nog maar de vraag. Mezelf kennende ben ik voornamelijk bezig met plannen en het de kinderen naar de zin houden.

Geen verwachtingen

Toch besef ik me ook wel dat het op die manier voor mij geen leuke vakantie gaat worden. Zo heb ik alleen maar mezelf ermee en kom ik nog gestrester thuis. En mijn dochters misschien ook wel. Ik neem mezelf nu dan ook voor om de vakantie op een zo ontspannen mogelijke manier aan te gaan. Juist niet teveel verwachtingen te creeëren bij mezelf en de kinderen. Dat kan alleen maar tegenvallen.

En zoals ik al zei: ik gun mijn kinderen een fijne vakantie. Het gewoon even lekker eruit zijn en tijd samen doorbrengen kan ook al genoeg zijn. Ik ga dus proberen om mijn zorgen los te laten en ook daadwerkelijk van de vakantie te genieten. En hopelijk waren die zorgen van tevoren nergens voor nodig en hebben we een heerlijke vakantie in juli.”

Maaike (34): ‘Wij gaan niet meer als gezin op vakantie, omdat mijn peuter overprikkeld raakt’