Japke Janneke Sybesma Persoonlijke verhalen 4 jun 2025, 13:03

Leestijd: 4 minuten

Sarah (33) raakte zwanger ondanks haar eetstoornis: ‘Mijn menstruatie bleef jarenlang uit’

Sarah (33) kampte jarenlang met een eetstoornis. Ze was ondervoed en had veel ondergewicht. Hierdoor bleef haar menstruatie uit en was ze bang dat er blijvende schade zou zijn. Dankzij therapie krabbelde ze op en herstelde ze in gewicht. Ze raakte zwanger, maar mentaal voerde ze nog een flinke strijd.

Kinderwens

‘Als jong meisje had ik al een sterke kinderwens. Toch was ik door mijn langdurige anorexia vaak bang dat deze wens nooit werkelijkheid zou kunnen worden. Toen ik trouwde met mijn man, was ik nog maar heel weinig ongesteld geweest sinds mijn 15e. Wonder boven wonder raakten we vrij snel na onze bruiloft zwanger van ons zoontje. Na zijn geboorte verdween mijn menstruatie weer, en omdat we graag een tweede kindje wilden, startten we twee jaar later een fertiliteitstraject.

De eerste poging was meteen raak, maar eindigde helaas in een miskraam. Dat was een moeilijke periode. Toch bleef de wens, en na wat tijd en verwerking besloten we opnieuw een poging te wagen. Ook die poging was direct positief en het bleek een tweeling te zijn.

Eetstoornis

Mijn eetstoornis begon rond mijn 14e en leidde tot jarenlang intensieve behandelingen en meerdere opnames. Mijn lichaam heeft in die periode veel moeten doorstaan. Het leefde jarenlang op ondervoeding en een veel te laag gewicht. Dat maakte me vaak bang dat er blijvende schade zou zijn. Toen ik trouwde en zwanger raakte, was ik nog niet volledig hersteld. Mijn gewicht was gezonder, maar mentaal voerde ik nog een flinke strijd. Daarbij kwam dat mijn menstruatie jarenlang uitbleef, wat natuurlijk extra onzekerheid gaf rondom vruchtbaarheid.

Zwangerschap

Ik zag er tegenop om zwanger te worden. Aan de ene kant voelde ik veel dankbaarheid dat mijn lichaam in staat was om een zwangerschap te dragen. Dat gaf me ook verwondering en trots. Tegelijkertijd vond ik de lichamelijke veranderingen spannend. Tijdens de zwangerschap kon ik het redelijk relativeren, maar ik merkte dat het eten makkelijker ging dan verwacht. Juist ná de bevalling werd het weer moeilijker en triggerde het me meer.

POP-poli

Tijdens mijn eerste zwangerschap werd ik begeleid door de POP-poli (Psychiatrie, Obstetrie en Pediatrie) in het ziekenhuis, waar ik veel steun vond in het mentale stuk. Na de bevalling heb ik een coach ingeschakeld. De grootste uitdaging zat hem in leren zorgen voor mezelf nu ik niet meer “voor het kindje in mijn buik” at, maar voor mijn eigen lichaam en herstel. Tijdens mijn huidige zwangerschap realiseer ik me nog meer dat voeding noodzakelijk is om er voor mijn kinderen te kunnen zijn. Elke beperking in eten zorgt voor minder energie en meer angst. Dat heeft mij na de bevalling van ons zoontje erg belemmerd.

Zwanger zijn zorgde soms voor mentale strijd. Het voelde soms als verlies van controle. Iets dat ik herken vanuit de eetstoornis. De steun van de POP-poli en mijn coach hebben me geholpen om dat beter te hanteren. Wat ik merkte, is dat het eten me tijdens de zwangerschap makkelijker afging. Maar ná de bevalling werden de oude patronen weer voelbaarder. Ik ben daar nu veel bewuster mee bezig en probeer hulp in te schakelen als dat nodig is.

Bevalling en eetstoornis

Omdat ik antidepressiva gebruikte, moest ik in het ziekenhuis bevallen. Op precies 40 weken braken mijn vliezen. Eerst gebeurde er weinig, en mocht ik nog naar huis. In de nacht kreeg ik wat ongemakken, maar hield het zelf goed onder controle. Toch begon ik rond 4 uur hevig te spugen en besloot mijn partner dat ik toch moest bellen.

Rond 5 uur ’s ochtends gingen we naar het ziekenhuis, waar alles heel snel ging. Binnen een uur was onze zoon geboren. De bevalling verliep vlot, maar hij had opstartproblemen en had medische zorg nodig. Ik ben dankbaar dat ik het grootste deel van de bevalling thuis kon doen, maar ook dat hij direct de hulp kreeg die hij nodig had.

Ik was trots op mijn lichaam. Het herstel ging relatief snel. Ik gaf borstvoeding door te kolven, omdat onze zoon te weinig energie had om zelf te drinken. Daarin was ik streng voor mezelf. Ik viel snel af, was constant bezig. Daar heb ik veel van geleerd: nu weet ik dat ik mezelf niet mag vergeten in mijn zorg voor de kinderen. Dit inzicht neem ik mee in de tweelingzwangerschap.

Dankbaarheid

Het blijft soms een zoektocht, maar ik ben vooral verbaasd over wat mijn lichaam allemaal aankan. Van ernstig ondergewicht en een eetstoornis naar het dragen van kinderen — en nu zelfs een tweeling. Ik voel veel dankbaarheid, ondanks dat het soms moeilijk blijft.

Ik hoop dat ik na deze bevalling verder mag groeien in liefde en vertrouwen, vooral naar mezelf toe. Ik wil er volledig kunnen zijn voor mijn kinderen, maar weet ook dat ik dit alleen kan als ik ook goed voor mezelf zorg. Dat wil ik ze ook meegeven.

Wat ik zelf altijd dacht: het lukt toch niet. Maar dat bleek niet waar. Ook al heb je hulp nodig of ervaar je nog strijd — het is wél mogelijk. Vertrouw op de veerkracht van je lichaam. Zoek hulp waar nodig, bijvoorbeeld bij een POP-poli of coach. Als je bang bent voor controleverlies tijdens zwangerschap of bevalling, praat erover. Bespreek wat je nodig hebt om je veilig te voelen. Dat heeft mij enorm geholpen.’

‘Ben ik te dik?’ 5x dingen die je als ouder kunt doen als je (jonge) kind zichzelf te dik vindt