Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 13:02

Leestijd: 3 minuten

Simone (36): ‘Ik trek al die verjaardagen van de kinderen van vrienden niet meer’

Met twee kinderen en een grote vriendengroep met ook allemaal kids, is er bijna ieder weekend wel een feestje. Maar Simone (36) heeft er haar buik vol van. “Eerlijk? Ik trek al die kinderverjaardagen gewoon niet meer.”

“Ik weet dat het niet heel sociaal klinkt, maar ik heb gewoon écht geen zin meer in al die kinderverjaardagen. Ik heb twee kinderen, en bijna al mijn vrienden hebben er twee, drie of zelfs vier. Dat betekent dus dat er praktisch elk weekend wel ergens taart wordt aangesneden en dat er gegild, gehuild en gesmeerd wordt met ranja en chips. En eerlijk? Ik trek het gewoon niet meer.

Eén grote chaos op verjaardagen

Vroeger vond ik het nog leuk. Toen had ik het idee dat we met z’n allen iets vierden, dat het gezellig was om bij te kletsen. Maar nu… het is vooral één grote chaos. Overal kinderen die door elkaar rennen, ouders die elkaar overschreeuwen en jij die met een half koud kopje koffie op een te klein stoeltje zit, terwijl je probeert te doen alsof je het naar je zin hebt.

Ik heb de afgelopen maanden zóveel verjaardagen gehad dat ik de tel kwijt ben. Elke week is er wel iets. En dan krijg je ook nog van die uitnodigingen met thema’s: ‘Kom verkleed als je favoriete dier!’ Of: ‘We vieren het in de speeltuin, trek makkelijke schoenen aan!’ Nee, dank je. Ik hoef niet nog een middag in een walm van frituurvet te zitten terwijl mijn kinderen ruzie maken over wie er als eerste van de glijbaan mag.

Smoesjes

Dus ja, ik zeg verjaardagen gewoon af. Soms met een smoesje ‘we hebben een druk weekend’ of ‘we zijn niet helemaal fit’. En weet je? Dat voelt heerlijk. Het is niet dat ik de kinderen niks gun, hoor. Ik vind het leuk dat ze vriendjes hebben en dat ze plezier maken. Maar ik hoef daar niet altijd bij te zijn. Er is gewoon een grens. Mijn week is al druk genoeg met werk, school, sport en huishouden. Het laatste waar ik dan zin in heb, is op zaterdagmiddag in een lawaaiige woonkamer te zitten met twintig schreeuwende kinderen en een moeder die wanhopig probeert de slingers recht te hangen.

Mijn man vindt het soms wat overdreven. Die zegt dan: ‘Kom op, die verjaardagen horen er toch een beetje bij?’ Misschien heeft hij gelijk, maar hij is meestal degene die bij de barbecue staat met een biertje. Ik ben degene die mijn peuter achter de trampoline vandaan moet trekken en de oudste van de taart af moet houden.

Niet de enige 

Ik merk ook dat ik niet de enige ben. Steeds vaker hoor ik andere moeders fluisteren dat ze er ook klaar mee zijn. We zeggen het niet hardop, want dat klinkt zo asociaal. Maar geloof me: iedereen denkt het weleens.

Het is niet persoonlijk, het is gewoon… te veel. En eerlijk? Als ik een zaterdagochtend wakker word en besef dat ik geen kinderverjaardag heb, voel ik me oprecht gelukkig. Even geen krijsende kinderen, geen koekhappen en geen plastic bekertjes ranja. Alleen rust. Heerlijk.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.