Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:04

Leestijd: 8 minuten

Tessa Lohues-Bocxe (34) had vier keer een miskraam: ‘Ik twijfelde of mijn lichaam het wel kon’

Tessa Lohues-Bocxe is moeder van twee kinderen om voor te zorgen. Dat ze moeder zou worden, was niet vanzelfsprekend. Ze heeft vier keer een miskraam meegemaakt en ze helpt nu vrouwen die ook een kindje tijdens hun zwangerschap hebben verloren. “Ik wilde dat er meer bewustwording kwam.”

Tessa: “Toen mijn man en ik besloten om voor een kindje te gaan, was ik al heel snel zwanger. Het leek eerst gewoon goed te gaan, we hadden al een echo gehad met een kloppend hartje. We stonden er ook best wel onbevangen in. Natuurlijk wisten we dat het ook mis kon gaan, maar daar waren we eigenlijk niet heel erg mee bezig. Maar net voor de 12-wekenecho voelde ik me toch niet helemaal zeker meer.

Geen kloppend hartje

Ik had de dag daarvoor wat bloedverlies, waardoor ik het gevoel had dat het niet de goede kant op ging. En inderdaad, de dag erna tijdens de echo klopte het hartje niet meer. Blijkbaar was het kindje na de eerste echo al gestopt met groeien en heb ik dus een paar weken rondgelopen met het idee dat het kindje leefde, wat verdrietig genoeg niet zo was.

Dit was in mei 2019 en in augustus was ik alweer zwanger. Deze keer was ik heel anders zwanger, ik was best wel gereserveerd en vroeg me steeds af of het wel goed ging? Toen ging het al snel weer mis. Al redelijk snel na de test begon ik weer te bloeden en werd het helaas weer een miskraam. Dat was heel verdrietig.

Derde keer zwanger

Toen hadden mijn man en ik zoiets van: het is nu al twee keer fout gegaan, moeten we het niet eens laten onderzoeken? We deden toen een chromosoomonderzoek, maar daar kwam niks uit. Vlak daarna was ik alweer voor de derde keer zwanger. Het zwanger worden was dus absoluut geen probleem. Het zwanger blijven alleen wel.

Ik stelde deze keer het doen van de test wat langer uit, omdat het de vorige keer vlak daarna weer misging. Ik wachtte een paar dagen, maar toen kwam helaas weer het bloedverlies. Weer een miskraam. De volgende dag ging ik gewoon weer aan het werk. Die dag gingen al mijn collega’s om half 5 naar huis en had niemand meer ’tijd’ voor een rotklusje. En ik dacht: ik ben gister mijn kindje verloren en nu moet ik dat rotklusje doen? Toen brak er iets in mij.

Nog meer onderzoek

Ik ben toen vier weken afwezig geweest, ik hield het allemaal niet meer vol. Mijn man en ik wilden toch nog wat meer onderzoeken laten doen. Toen volgde onderzoek naar het antifosfolipidensyndroom en homocysteïne. Voor die onderzoeken mocht je twaalf weken niet zwanger zijn. We twijfelden nog wel, ergens wilden we snel door, maar ergens was het ook fijn om even in de rustmodes te komen.

Uit die onderzoeken kwam helaas ook niks. We hebben ook nog een bloedonderzoek laten doen, waar ook niks uit kwam. Ergens is het natuurlijk fijn dat er geen vervelende dingen uit de onderzoeken kwamen, maar waarom ging het dan elke keer mis? Ik ging heel erg twijfelen aan mezelf. Deed ik dingen niet goed? Had ik te hard gesport? Te hard gewerkt?

Goedbedoelde opmerkingen

De goedbedoelde opmerkingen van mensen uit mijn omgeving hielpen ook niet altijd. Opmerkingen als ‘Ach, je bent nog jong’ of ‘Je kunt in ieder geval zwanger worden’ zijn hartstikke lief bedoeld, maar het voelde op dat moment dat zij mij niet goed konden begrijpen. Dat het gewoon heel verdrietig is als jouw kindje tijdens de zwangerschap overlijdt. Ik miste toen wel echt de steun die je eigenlijk nodig hebt.

Na die twaalf weken gingen we weer voor een zwangerschap en wederom werd ik snel zwanger. Maar ook deze zwangerschap ging op de dag van de test al mis. Dan weet je echt even niet meer waar je het zoeken moet. Nog weer extra onderzoeken naar de schildklier en een uitgebreider onderzoek in Duitsland leverde niks op. Toch zijn mijn gevoel dat dit geen toeval kan zijn.

Acupunctuur en glutenintolerantie

Na veel Googlen las ik dat acupunctuur ondersteuning kan bieden bij het bevorderen van een doorgaande zwangerschap. Daar ben ik toen mee begonnen en ik merkte op een gegeven moment echt dat het hielp. Er zat in de basis bij mijn cyclus al iets niet goed en er veranderde nu echt wat. Daarnaast vertelden ze in Duitsland dat uit wetenschappelijke onderzoeken is gebleken dat als je onbewust gluten intolerant bent, dit je darmwand aantast, waardoor er niet voldoende essentiële voedingsstoffen naar je baby gaan. Hierdoor is het risico op een miskraam hoger.

Ik dacht toen: baat het niet dan schaadt het niet. Dus ik ging glutenvrij eten en daarnaast ook lactosevrij en koolhydraatarm. Ook stapte ik over op hoogwaardige voedingssupplementen die beter opneembaar waren. Toen werd ik voor de vijfde keer zwanger en bleef het goed gaan. Ik was zo blij! Of dit de oplossing was, weet ik niet zeker, maar we kregen in ieder geval een gezond kindje.

Toen we voor een ’tweede’ kindje wilden gaan, deden we precies hetzelfde als de zwangerschap ervoor. Ik ging naar de acupuncturist, slikte dezelfde supplementen en volgde hetzelfde voedingspatroon. En ook die keer ging de zwangerschap goed en kregen we ons tweede kindje.

1 op de 4 vrouwen

Er waren dingen die ik na mijn miskramen voelde, zoals een schuldgevoel, weinig energie en geen vertrouwen meer in mijn lichaam hebben. Ook wilde ik heel snel weer verder, omdat ik zo graag een kindje wilde en dacht dat ik daarmee het verdriet wel oploste. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Ik kwam erachter dat zoveel vrouwen een miskraam meemaken, maar liefst 1 op de 4 vrouwen. Maar ik kende niemand in mijn omgeving die hetzelfde had meegemaakt.

Terwijl er zoveel vrouwen dit meemaken, voelde ik op die momenten niet de steun die ik nodig had. Ik miste dat gevoel dat iemand mij écht begreep, dat iemand echt wist wat ik voelde. Met mijn partner kon ik er gelukkig heel goed over praten. Alleen kende ik geen andere vrouw die hetzelfde had meegemaakt. Maar er zijn dus wel zoveel vrouwen die dit meemaken. Waarom maken we dit allemaal mee en waarom houdt iedereen zijn mond? Daar wilde ik verandering in brengen en toen ben ik een opleiding gaan volgen voor het coachen van vrouwen die een miskraam hebben gehad. Ik wilde namelijk dat er meer bewustwording kwam.

Miskraam Meegemaakt

Dat is gelukt met mijn eigen praktijk Miskraam Meegemaakt. Hiermee begeleid ik vrouwen die dus een miskraam hebben meegemaakt. Ik bied verschillende soorten begeleiding. Zo is er wandelcoaching. Dat is echt voor een vrouw die even een keertje wat tips wil hebben of een steuntje in de rug nodig heeft, om weer in vertrouwen verder te kunnen gaan. Dat is vaak één keer.

Daarnaast zijn er ook vrouwen waarbij een miskraam of meerdere miskramen enorm veel impact op het dagelijkse leven heeft. Die nergens anders mee bezig zijn dan zwanger worden en dat ook het enige doel is. Of juist vrouwen die hun verdriet altijd hebben weggestopt en altijd maar doorgingen. Zij hebben iets meer stappen te zetten en dat krijgen ze in de vorm van twee ochtenden intensieve begeleiding.

We gaan dan vaak met oefeningen aan de gang. Als je die emoties die je altijd hebt weggestopt in je leven weet te verweven, dan kost dat heel veel minder energie. Dan zie je vaak dat wat diep zit, los komt. De vrouwen moeten er dus vaak wel echt even doorheen, door dat grote verdriet, maar daarna zie je dat de allerscherpste randjes er wel afgaan.

Vraag om hulp!

Wat ik vrouwen wil meegeven die een miskraam hebben gehad, is om hulp te vragen. Vaak ben je zoveel bezig met je omgeving, maar vergeet je jezelf gewoon. Je hoeft het niet alleen te doen, je hoeft niet alle ballen hoog te houden, zeker niet in zo’n situatie. En mocht je na je miskraam weer zwanger raken, dan is het zo belangrijk om je niet alleen maar zorgen te maken. Hoe moeilijk dat ook is. Geef liefde en vertrouwen aan je kind, dat voelt je kindje. Mocht het dan toch weer misgaan, heb je dat in ieder geval wel gegeven.”

Na twee miskramen werd Donna moeder: ‘Het voelde alsof ik een les moest leren’