Sofie Vissers Persoonlijke verhalen Vandaag, 13:02

Leestijd: 4 minuten

Tina (42) heeft een hekel aan de maand juni: ‘Schoolkamp, toetsweek, musical en afsluiting van het sportjaar; het breekt me op’

Juni, oftewel het einde van het schooljaar, staat voor veel ouders en kinderen voor chaos, stress en van hot naar her rennen. Tina (42) is alleenstaande moeder van drie kinderen van 12, 11 en 8 jaar. Alledrie sluiten ze hun schooljaar af en Tina merkt dat ze hierdoor inmiddels op haar tandvlees loopt. “Het is alsof alles in juni tegelijkertijd komt. De schoolkampen, de eindtoetsen, de klassenborrels, de musicals en de sportafsluitingen. Hoe houd ik dit vol? Ik ren achter de feiten aan.”

Schoolkamp in juni

“Het begon begin juni met het schoolkamp van mijn middelste. Dat betekende lijstjes afwerken, kampeerspullen bij elkaar zoeken, last minute een zaklamp kopen die wél werkt en een moeilijk afscheid. Want ook al heb ik drie kinderen, afscheid nemen voor een schoolkamp went nooit. Het is dan de eerste keer dat ik mijn kind een aantal dagen niet zie en haar lot in handen geef van anderen. Al heb ik daar het volste vertrouwen in, dit moment van loslaten blijf ik moeilijk vinden.

Daarna kwam de toetsweek van de oudste. Ik probeerde haar te helpen met voorbereiden, maar ze wil vooral rust en ruimte, terwijl ik zelf door alle drukte amper het overzicht heb. Elke middag was ik weer degene die vroeg: ‘Hoe ziet je planning eruit voor vandaag?’ Gelukkig zie ik dat mijn dochter haar verantwoordelijkheden neemt om te leren, maar plannen blijft zij lastig vinden.

Alsof dat nog niet genoeg is, is deze week de eindmusical van de jongste. Dat betekent een gespannen dochter, die in haar geval af en toe een driftbui krijgt. Helemaal begrijpelijk in zo’n roerige tijd, maar soms kan ik het geduld niet opbrengen om liefdevol naast haar te zitten. Dit merkt zij en daar wordt zij dan nog bozer van. Op de grote avond zal ik helpen met schminken en bij de repetities. Gelukkig valt tijdens de grote avond waarschijnlijk alle stress van me af, want ook al zitten we met z’n allen in een veel te warme gymzaal, ik weet nu al dat ik weer emotioneel raak van trots.

Sociaal doen

Tussendoor is er nog een barbecue in de straat, een traktatie van mijn jongste die jarig is in de zomervakantie, een rapportgesprek en bied ik hulp bij het zomerfeest van mijn middelste. Dan hebben we ook nog de afsluiting van het sportjaar. Mijn oudste dochters hockeyen en mijn jongste zoon zit op voetbal. Dat zijn dus twee verschillende verenigingen waar we verwacht worden voor de jaarafsluiting. Ik breng het misschien allemaal wat negatief, maar ik vind het ook heus wel mooi dat alles zo feestelijk wordt afgesloten. Maar ik merk dat ik amper tijd heb om het ook echt te beleven. Ik hol van plek naar plek en moet ook nog sociaal doen tussendoor.

Het gekke vind ik is dat niemand hierover klaagt. Juni is voor mij echt de meest uitputtende maand van het jaar en toch lijken alle ouders stralend op de feestjes te verschijnen. Je mag niet klagen lijkt het, want: ‘het is toch leuk voor de kinderen?’

Loslaten

Ik probeer het dit jaar wel wat meer los te laten. Ik ben gestopt met traktaties Pinterest-waardig inpakken en als mijn kind op de afsluiting van het sportjaar een broek draagt met een vlek erin, doe ik daar ook niet moeilijk over. Het gaat niet om de perfecte musicaloutfit of de mooiste cadeautjes voor de juf. Het gaat erom dat ik ben en ervan geniet. Dat mijn kind mij ziet in het publiek, of aan het eind van die drukke dag gewoon even op schoot mag kruipen om over de dag te vertellen.

Aftellen

Het einde van het schooljaar breekt me behoorlijk op. Maar ik weet ook: het hoort erbij. In deze maand komt nu eenmaal alles tegelijk. Daar mag ik best van balen, dat staat los van hoeveel ik van mijn kinderen houd. Ondertussen tel ik af tot de zomervakantie. Niet alleen voor de kinderen, maar evengoed voor mezelf.”

‘Ik ben mijn gymspullen vergeten!’ Hoe docent Bart Heinsbroek hier korte metten mee maakt