Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:02

Leestijd: 4 minuten

Wieske (45): ‘Mijn dochter (17) had genitale wratten’

De dochter van Wieske bleek al een tijdje stiekem aan relatie te hebben. Na een tijdje moest ze die relatie wel opbiechten, want ze kwam thuis met een onaangename verrassing: genitale wratten. “Ze schaamde zich diep en zei dat ze zich vies voelde”, vertelt Wieske. 

“Ze had weleens over een jongen gepraat, maar ik dacht dat het gewoon een vriend was. Pas later bleek dat ze meer met hem had. Ze hield het lang stil, alsof ze bang was dat ik er iets van zou vinden.

Nerveus

Op een avond kwam ze ineens naar me toe. Ze zag er nerveus uit en vroeg of we even konden praten. Toen vertelde ze dat ze last had van plekjes bij haar intieme zone. Ik schrok, maar ik probeerde kalm te blijven.

In eerste instantie dacht ik dat het iets onschuldigs zou zijn. Misschien een schimmelinfectie of irritatie van scheren. Maar toen ze zei dat het bobbeltjes waren die maar niet weggingen, wist ik dat we dit serieus moesten nemen. Ze keek me met tranen in haar ogen aan en ik voelde dat ze zich enorm schaamde.

Genitale wratten

We zijn samen naar de huisarts gegaan. Ik wilde niet dat ze het gevoel had dat ze er alleen voor stond. De huisarts onderzocht haar en zei vrij snel dat het om genitale wratten ging. Dat kwam wel even binnen, bij ons allebei.

Mijn dochter was helemaal van slag. Ze schaamde zich diep en zei dat ze zich vies voelde. Alsof ze iets verkeerd had gedaan. Ik heb haar meteen duidelijk gemaakt dat dit vaker voorkomt en dat het niks zegt over haar als persoon. Het is een virus, niet meer en niet minder. Maar voor haar voelde het alsof de grond onder haar voeten wegzakte.

Vertellen aan vriend 

De huisarts gaf uitleg over het virus en de behandelingen. We kregen een zalf mee en er werd besproken dat het eventueel bevroren kon worden als het niet wegging. Het stelde haar een beetje gerust dat er iets aan te doen was. Maar wat haar het meeste dwarszat, was dat ze dit aan haar vriend moest vertellen.

Ze was bang dat hij haar zou veroordelen, ook al had ze dat virus waarschijnlijk van hem gekregen. Uiteindelijk besloot ze toch eerlijk tegen hem te zijn. Ik zat thuis te wachten terwijl ze met hem af ging spreken. Toen ze later die avond thuiskwam, brak mijn hart. Hij had haar meteen de rug toegekeerd. Hij zei dat ze vies was en hij wilde geen contact meer. Ze voelde zich afgewezen. Ze lag huilend in mijn armen en zei dat ze zich nog nooit zo vernederd had gevoeld.

Zomaar laten vallen

Dat was misschien nog wel erger dan de wratten zelf: het gevoel dat iemand die belangrijk voor je is, je zomaar laat vallen. Ze was verliefd, ze dacht dat hij om haar gaf en dan zo’n harde afwijzing. Ze was echt gebroken.

Voor mij als moeder was dit ontzettend moeilijk om te zien. Je wilt je kind beschermen, maar sommige dingen kun je niet wegnemen. Ik kon haar alleen maar troosten en laten weten dat ze niet alleen was. Dat ik haar niet veroordeel en dat ik er altijd voor haar zal zijn. Dat is het enige wat je kan doen.

Langzaam zelfvertrouwen terugkrijgen 

Nu, een paar maanden later, gaat het gelukkig beter. De wratten zijn verdwenen en langzaam krijgt ze haar zelfvertrouwen terug. Het heeft tijd gekost, maar ze leert dat ze meer waard is dan de mening van een jongen die haar liet vallen. En ik ben trots dat ze naar mij toe kwam en dat we dit samen hebben gedragen. Het was zwaar, maar het heeft ons dichter bij elkaar gebracht.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.