Lisette Gerbrands Ouderschap Vandaag, 13:02

Leestijd: 3 minuten

Willy na 11 terugplaatsingen en 3 miskramen: ‘Mijn moederschap kreeg een andere vorm’

Op een warme dag in mei gaven Willy (36) en Henk (38) elkaar het ja-woord. In voor- en tegenspoed. Zo makkelijk uitgesproken, zonder te weten hoe snel die tegenspoed zich zou aandienen. Een jaar later zaten ze tegenover een fertiliteitsarts. Na verschillende onderzoeken kwam het oordeel: natuurlijk zwanger worden was vrijwel onmogelijk. 0,001 procent kans. ICSI was hun enige optie.

Stil

“Begin 2017 startten we met onze eerste ICSI-poging. Niemand wist ervan, behalve mijn man, mijn moeder en ik. Zij ging met me mee naar de afspraken. Toen de test positief was, wist zij het als een van de eersten. Maar het geluk was van korte duur. De dag nadat we ons blije nieuws met de buitenwereld deelden, kreeg ik een miskraam. Ik was bijna acht weken zwanger.

Er volgden er nog twee. Drie miskramen. Vier ICSI-pogingen. Elf terugplaatsingen. Onze grenzen werden steeds verder opgerekt, emotioneel, lichamelijk en financieel. Tot het moment kwam waarop de arts het uitsprak: ongewenst kinderloos. Dat woord sloeg alles stil.

Ik moest denken aan mezelf als kind. De juf in groep 8 vroeg wat ik later wilde worden. Moeder, zei ik zonder twijfel. En nu hoorde ik: dat gaat niet gebeuren.”

Andere vorm

“Die vraag bleef hangen. Zeker in ons dorp, waar trouwen en kinderen krijgen vanzelfsprekend is. Ik voelde me bekeken in de winkelstraat. Kraamvisites, babyshowers en kinderverjaardagen vermeed ik. Het voelde alsof ik er niet meer bij hoorde. Mijn lichaam trok aan de noodrem. Ik belandde in een burn-out. Fysieke klachten stapelden zich op en ik wist het allemaal niet meer.

Totdat iemand terloops vertelde over Franse kinderen die in schoolvakanties bij gastgezinnen logeerden. “Misschien iets voor jullie?” Dat bleek het te zijn.

“Inmiddels hebben er veel Franse kinderen bij ons gelogeerd. Ik richtte een kinderkamer in, kocht kleertjes, een kinderwagen. Ik bloeide weer op. We leerden elkaars taal en cultuur kennen. En alsof het zo moest zijn, kreeg onze Franse bonusdochter een zusje, met míjn naam. Dat voelde als een klein wonder. Langzaam ontstond er ruimte voor een nieuwe gedachte: pleegzorg.”

Pleegouder worden

“In 2019 bezochten we een informatieavond. We gingen enthousiast heen, maar kwamen twijfelend thuis. Het voelde alsof pleegzorg die avond te rooskleurig werd gepresenteerd. Kritische vragen werden ontweken. We besloten het niet te doen. Maar het bleef knagen. Zoveel kinderen die tijdelijk een veilige plek zoeken.

Na corona, in oktober 2022, waagden we opnieuw de stap. We volgden de cursus. Intensief. Confronterend. Met gesprekken thuis en diepe reflectie. En toen we ‘open’ gingen, begon het wachten. De eerste plaatsing kwam zes maanden later: een klein jongetje dat tijdelijk niet thuis kon wonen. Hij bleef een jaar. Intensief, leerzaam, mooi. We groeiden in één keer van beginnende naar doorgewinterde pleegouders. Daarna volgden nog twee plaatsingen. Een meisje van zes jaar bleef 5 maanden. Twee zusjes van drie en één jaar, logeerden 2 weken bij ons. Iedere plaatsing anders. Vrijwillig of gedwongen. Met wel of geen contact met ouders. Met wisselende voogden en pleegzorgwerkers.”

Wisselende reacties

Pleegzorg heeft me gevormd. Ik leerde grenzen stellen, ook aan mezelf. Ik leerde anders kijken naar ouders. En vooral: altijd kijken naar het kind.

De reacties uit onze omgeving zijn wisselend. Van warme steun tot: “Dat zou ik niet kunnen.”
En dat klopt. Daarom ben ík pleegouder, en zij niet. Het vraagt veel van onze relatie, maar het heeft ons ook laten groeien. We hebben ons werk zo ingericht dat er altijd iemand thuis is. Dat voelt goed. Voor ons én voor de kinderen.”

En nu?

De bedjes zijn weer leeg. Alles is gewassen. Klaar voor een volgend telefoontje. Wat er komt, weten we niet. En zolang de telefoon niet gaat, zijn we blijkbaar even niet nodig. Maar één ding weet ik zeker: Het moederschap kreeg voor mij een andere vorm, en die is net zo waardevol.”