Wilma Groothuis Opvoedadviezen Gisteren, 09:04

Leestijd: 4 minuten

Stefan (44): ‘Sinds mijn zoon (14) gamet, maken we alleen maar ruzie, wat moet ik doen?’

Iedere vader kent het gevoel van onmacht, het gevoel dat je geen grip krijgt op je kind, maar niet iedere vader praat erover. In deze rubriek deelt vadercoach Marloes Craenen elke week een casus uit haar eigen praktijk en geeft zij haar advies. Deze week het dilemma van Stefan (44): “Sinds mijn zoon gamet, maken we alleen maar ruzie, wat moet ik doen?”

“Sinds mijn zoon aan het gamen is geslagen, is hij veranderd. Antwoord geven lukt hem niet, laat staan luisteren. Het enige wat hij doet is urenlang schreeuwen tegen dat beeldscherm. Of tegen zijn moeder, zusje of mij, als een van ons in de weg staat. Hij wordt ook steeds brutaler. Bloedirritant! Soms gooi ik het liefst de hele boel uit het raam.

Niks helpt

Ik heb van alles geprobeerd. Grenzen gesteld, Wifi uitgezet, boze preken, rustig gepraat… niks helpt. Elke keer dat ik zijn game onderbreek, is het oorlog. Dan smijt hij z’n controller door de kamer, roept dat ik z’n leven kapotmaak en stormt stampend naar boven. En ik? Ik sta daar dan. Kokend van woede en frustratie. Soms schreeuw ik terug. Hard. Véél te hard. En daarna voel ik me alleen maar nóg beroerder.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Het is alsof ik toekijk hoe mijn ooit zo grappige, levendige zoon langzaam verdwijnt in een andere wereld. En ik hem niet meer kan bereiken. Wat moet ik doen?”

Het antwoord van vadercoach Marloes Craenen

“Het is zo begrijpelijk wat hier gebeurt. Jouw ooit zo vrolijke en vrije ventje trekt zich ineens terug in een wereld waarin je niet alleen compleet uit verbinding met hem lijkt te zijn, hij oogt er ook nog eens niet gelukkig. Als vader voel je je dan compleet machteloos. En toch… De grootste fout die je nu kunt maken is de strijd aangaan met het beeldscherm. Want dan verlies je niet alleen die strijd, maar ook je kind.

Gamen is niet meer weg te denken uit deze generatie. En daarom zit er maar één ding op: omarm het. Hoe? Door samen te gamen. Wat je kind in dat spel gaat tegenkomen, zijn ervaringen die bij het leven horen en grote indruk maken. Gevoelens van agressie, frustratie, machteloosheid, oneerlijkheid, hebzucht, jaloezie, drieging, etc. en momenten van spanning, stress, overweldiging en onveiligheid.

Band versterken

Allemaal ervaringen waarin jouw kind juist jouw rust en echte aanwezigheid nodig heeft. Om het goede voorbeeld te geven, om te ervaren dat hij oké is en om te leren zijn emoties te reguleren. Daarnaast: wat je kind zoekt in dat spel, is precies wat jij hem wil geven: contact, erkenning, aanmoediging, succeservaringen en rust. Ineens wordt die game juist het middel om jullie band te versterken.

Conclusie: als je zijn binnenwereld wilt bereiken, moet je aanwezig zijn waar hij nu is. Daar, met je aandacht bij hem in dat spel, kan je met hem communiceren. ‘We gaan zo eten, laatste potje’ of ‘Als we deze ingemaakt hebben, nemen we een pauze.’

Onderdeel van zijn leven

Als gamen je echt te ver gaat, ga dan in ieder geval naast je kind zitten. Als jij daar naast hem zit, zonder oordeel, zonder preek, maar met interesse voor zijn wereld, dan word je ineens wél weer onderdeel van zijn leven. Dan ben je niet langer de man die hem iets afpakt, maar degene die hem ziet en interesse heeft in hém.

En dan kan het zomaar gebeuren dat die headset afgaat, hij zijn schouders laat zakken, tegen je aan komt leunen, met je wil stoeien en je vertelt wat hem dwarszit. Dat hij zijn frustratie deelt en je weer toelaat. Sterker nog: het kan zomaar zijn dat wanneer jij thuiskomt na een lange dag werken, hij weer enthousiast roept: ‘Papa, kom je meespelen?’

Je grootste vriend

Wat er nodig is, is liefde en geen afwijzing. Een vader die blijft, ook als het leven tegenzit en gepaard gaat met emoties. En een vader die openstaat voor en interesse toont in de generatie van nu. Je zult zien, die gameconsole wordt je grootste vriend.

Hij kan maar zo jullie redding zijn in de tijd dat je kind zich nog verder af gaat zetten tegen zijn ooit zo veilige wereld. Want ook dat hoort erbij in het leven van een kind. Dan kan je maar beter een veilige plek creëren, waar jullie elkaar nog vinden en waar hij zich geaccepteerd en veilig voelt.”

Bart (42): ‘Ik heb vaak geen idee wat mijn kind nodig heeft, weten moeders dat niet beter?’

Verbonden expert

Marloes Craenen

Vadercoach

Marloes is vadercoach en moeder van een puberdochter. Ze is opgeleid tot holistisch gezinstherapeut en met haar eigen bedrijf zet ze vaders in hun vaderkracht door ze te transformeren tot superpapa’s. Dat zijn vaders die zich minder willen laten leiden door emoties, omdat zij in hun eigen opvoeding nooit geleerd hebben hoe met emoties om te gaan. »

• Stefan (44): ‘Sinds mijn zoon (14) gamet, maken we alleen maar ruzie, wat moet ik doen?’
• Bart (42): ‘Ik heb vaak geen idee wat mijn kind nodig heeft, weten moeders dat niet beter?’
• Sander (34): ‘Hoe ga ik om met de driftbuien van mijn peuter?’ Vadercoach geeft advies