Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 1 jun 2025, 09:04

Leestijd: 5 minuten

Merel (34): ‘Toen de oppas afzegde, lieten we onze dreumes alleen thuis’

Je jonge kind alleen thuis laten? Nooit! Dat is in ieder geval de reactie die Merel kreeg van de paar mensen aan wie ze vertelde dat zij en haar man dat wél hadden gedaan. “Spijt hebben we absoluut niet, het was het zeker waard.”

“Sinds mijn man en ik ouders zijn geworden van onze zoon van 1,5 jaar, zijn we een heel gelukkig gezinnetje. Onze zoon is gezond, nieuwsgierig en lekker beweeglijk; wat wil je nog meer als ouders? Als vader en moeder kunnen we niet gelukkiger zijn en we zijn dol op ons zoontje. Maar toch beginnen mijn man en ik iets te missen, namelijk de tijd met en voor elkaar, als partners.

Focus op het kind

Ik snap heus dat als je een kind krijgt, de focus voornamelijk op je kind ligt en daar alle energie en tijd heen gaat. Het zijn ook gewoon pittige tijden, in dat eerste jaar gebeurt er een hoop. Dat we toen wat minder tijd voor elkaar hadden, of vooral namen, vonden we niet eens zo erg. Dat komt wel weer, zeiden we toen.

Maar nu is ons zoontje alweer 1,5 en zijn de dates die we sinds zijn komst hebben, op één hand te tellen. We merkten allebei dat het tussen ons in kwam te staan. Als we met z’n tweeën waren, als hij bijvoorbeeld op bed lag, waren we voornamelijk over hem of allerlei praktische zaken aan het praten. Of we deden allebei ons eigen ding, omdat we daar, heel eerlijk, ook gewoon even aan toe waren.

Momenten samen

De laatste tijd merkte ik aan mezelf dat ik steeds vaker terug dacht aan onze momenten samen, voordat onze zoon er was. Aan hoe we samen uit eten gingen en totaal niet aan de tijd dachten. We spontaan eropuit gingen en urenlang konden struinen door gezellige dorpjes. Of hoe we elkaar verrasten met een nachtje weg en niet weg waren te slaan uit de hotelkamer.

Ik begon het steeds meer te missen. De initimiteit, maar ook gewoon het lachen samen, zonder het constant over onze zoon te hebben. Even niet alleen maar praten over praktische zaken, zoals het huishouden, afspraken die staan en de opvoeding van onze zoon, maar gewoon lol hebben en echt weer even tot elkaar komen.

De date

Dus planden we een date: we gingen eindelijk weer eens samen uiteten. Een meisje dat wij goed kennen, de dochter van vrienden van mijn ouders, had al eens opgepast toen wij een afspraak hadden. We vroegen haar weer en gelukkig kon ze. Ik had er zo’n zin in, ik zou me weer eens helemaal opdoffen, want dat was ook alweer zo lang geleden dat ik dat eens had gedaan.

Op de dag zelf keek ik er al helemaal naar uit, toen een paar uur van tevoren het appje kwam. De oppas zegde af. Ze vond het heel vervelend, maar ze was plotseling ziek geworden. Een buikgriepje waarschijnlijk. Ik was zó teleurgesteld. Ik had er zo’n zin in en we waren er ook zo aan toe en nu kon het niet doorgaan.

Andere opties?

Mijn man en ik bespraken de opties die er waren. Een andere oppas regelen was lastig. De ouders van mijn man waren toevallig net die week op vakantie en mijn ouders hebben op vrijdag altijd een eigen afspraak met vrienden die ik ze niet wilde afnemen. Een andere dag dan? Het weekend stond al vol met andere afspraken en die week daarop vielen sowieso de maandag en dinsdag al af.

Dan moesten we het maar gewoon annuleren. Ik baalde zo erg, ik keek er zo naar uit. Toen zei mijn man: ‘Wat als we gewoon de babyfoon meenemen?’ Mijn eerste reactie was dat we dat niet konden maken. Wat als er iets gebeurt? ‘Het restaurant is op tien minuten rijden, als het moet zijn we zo thuis. En hij slaapt nu al zo lang gewoon door als hij op bed gaat, waarom zou dat nu anders zijn?’

Date ging door

Daar had mijn man wel gelijk in. Onze zoon wordt bijna nooit meer wakker als we hem ’s avonds in zijn ledikantje leggen. Nog weleens midden in de nacht, maar dan zijn we er gewoon weer. Ik twijfelde nog steeds, maar ik merkte ook dat ik stiekem het al wel wist. We gingen gewoon. We wilden de date nu ook door laten gaan. We zouden de babyfoon gewoon goed in de gaten houden.

Met een dubbel gevoel reden we naar het restaurant. Eenmaal daar merkte ik dat ik toch wel veel met ons zoontje bezig was, ik keek constant op de babyfoon. Checkte wel tien keer of het geluid echt aanstond en of de verbinding het nog deed. Maar zoals verwacht sliep onze zoon inderdaad gewoon lekker door en kon ik het steeds meer loslaten.

Geslaagde date

Uiteindelijk hadden we een hele geslaagde date. Natuurlijk lette ik nog steeds goed op de babyfoon, maar we konden heerlijk samen lachen en we praatten over van alles en nog wat. Dit hadden we echt even nodig, het deed ons zo goed. Eenmaal thuis sliep onze zoon nog heel diep en hebben we op de bank lekker uitgebuikt en zelfs nog een intieme avond gehad.

Achteraf gezien was het het helemaal waard. We besloten dat we dit echt vaker moesten doen. Maar dan wel met een oppas, dat is toch fijner. Dan kan je echt even helemaal loskomen van thuis en je gedachten op nul zetten. En het is natuurlijk ook gewoon veiliger. Je moet er niet aan denken dat er echt iets gebeurt met je kind. Maar spijt hebben we absoluut niet, het was het zeker waard.”

Ilse (33): ‘Ik laat mijn baby elke schooldag een half uur alleen thuis’