Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 13:02

Leestijd: 3 minuten

Jacques (45): ‘Ik werk over om niet naar mijn vrouw en kinderen te hoeven’ 

Jacques weet dat het niet fraai klinkt, maar hij is er wel open over: op sommige dagen wil hij gewoon níet naar huis. “Dan zit ik op mijn werk en denk ik: laat mij hier nog maar even zitten. Geen discussies, geen gezeur en geen ruzies tussen de kinderen. Gewoon even niks.”

“Mijn vrouw denkt dat ik het druk heb op kantoor. En ja, soms is dat ook zo. Maar andere keren zit ik gewoon mijn laatste mail nog eens door te lezen, iedereen al naar huis en ik blijf nog een uurtje hangen. Of twee.

Biertje drinken om de hoek

Soms ga ik zelfs nog verder. Dan stuur ik een berichtje: ‘Het loopt uit hier!’ en ondertussen zit ik met een collega een biertje te drinken in de kroeg om de hoek. Niet omdat ik mijn gezin niet liefheb, tuurlijk wel, maar omdat ik even geen energie heb voor dat hele circus thuis.

Het vaderschap is mij veel zwaarder gevallen dan ik ooit had verwacht. Ik dacht altijd dat ik een relaxte vader zou worden. Zo eentje die na werk met de kinderen speelt, grapjes maakt en gezellig aan tafel zit. Maar de werkelijkheid? Twee kinderen die elkaar non-stop in de haren vliegen en een vrouw die (terecht) gestrest thuiskomt. Soms voelt het alsof ik een tweede werkdag in ga zodra ik de voordeur opendoe.

Lucht nodig 

Ik merk dat mijn vrouw dat soms voelt. Ze vraagt weleens: ‘Ben je echt zó druk?’ En ik lieg dan niet glashard, maar ik laat wel wat weg. Ik zeg dat het hectisch is, dat mijn baas me nodig heeft en dat er deadlines zijn. Terwijl de waarheid is: ik heb soms gewoon lucht nodig.

Het is niet dat ik helemaal niet wil thuiskomen, meer dat ik wil thuiskómen als ik de energie heb om niet meteen te ontploffen of me terug te trekken. Ik heb tijd nodig om te schakelen. En die tijd neem ik dan maar op kantoor. Of in de kroeg.

Geen oplossing

Toch weet ik dat dit geen oplossing is. Ik wéét dat ik hiermee iets omzeil. Dat ik eigenlijk zou moeten praten met mijn vrouw, dat we het samen moeten oplossen. Maar op de één of andere manier is het makkelijker om een uur langer te blijven zitten dan om dat gesprek aan te gaan.

Misschien komt er een dag dat ik het echt aanpak. Dat ik eerlijk zeg dat ik het soms niet trek. Maar voor nu… ja, werk is mijn uitvlucht. Mijn pauzeknop. En ik weet dat dat niet ideaal is. Maar soms is het het enige dat me even op de been blijft houden.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.