Lisette Gerbrands Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:04

Leestijd: 3 minuten

Post-covid sloeg haar lam, maar opgeven Linda Beuving (40) bleef moederen vanuit bed

Met kerst 2022 voelde Linda Beuving (40) zich wat slap. Een griepje, dacht ze. Maar binnen weken kon ze nauwelijks uit bed komen. Haar lichaam was uitgeput, haar hoofd duizelde. Als alleenstaande moeder van drie kinderen kreeg ze post-covid en stond ze ineens voor een onmogelijke opgave: hoe zorg je voor je kinderen als je zelf nauwelijks overeind kunt blijven?

“De eerste weken waren zwaar. Ik kon niet spelen, niet knutselen, niet naar voetbal. Alles wat ik mijn kinderen wilde geven, zat er niet in. Maar ik wilde er wel zijn, ook al was dat soms alleen fysiek aanwezig zijn.”

Lichtpuntjes

Toch lieten haar kinderen zien hoeveel veerkracht ze hadden. “Mijn kinderen verdienen echt medailles. Ze waren zo lief, flexibel en begripvol. Ik nam ze steeds mee in wat er met mij gebeurde. Als ik vastliep in een onvoorziene situatie, legde ik uit wat er aan de hand was. Ze hebben dat goed opgepakt. Ik zei altijd: ik gun jullie alles, maar dit is nu de max.”

In een periode vol beperkingen ontstonden intieme, betekenisvolle momenten. Nagels lakken met haar jongste, een boek lezen met de kinderen op bed, of een simpel gesprek terwijl ze samen iets kleins deden. “Ik lag veel op bed, maar eigenlijk nooit alleen. Samen zijn was genoeg,” zegt Linda. Ook de jaarlijstjes die we eerder altijd maakten, bleven bestaan. Aangepast aan wat haalbaar was: een bandshirt voor de oudste en oefenen met dammen. “Wat ons hielp, was blijven focussen op wat wél kon. Die kleine dingen gaven betekenis, zorgden voor lichtpuntjes.”

Eenzaamheid

“Er waren dagen dat ik helemaal alleen op bed lag, met overal pijn en een hoofd dat duizelde. Mensen hadden weinig begrip, en het voelde soms alsof ik uit de wereld viel. Zelfs mijn sociale bubbel knapte uit elkaar; ik werd niet meer uitgenodigd voor verjaardagen omdat iedereen dacht dat ik toch niet zou komen. Dat was confronterend en eenzaam. Het voelde alsof het leven doorging zonder mij.”

Toch waren er momenten van troost. “Een vriendin kwam bij me op bed liggen, omdat ik niet meer kon dan daar liggen. We deden niets bijzonders, kletsten alleen een beetje, maar dat voelde als een enorme steun. Het liet me weten dat ik er niet alleen voor stond en dat ik ertoe deed, ook al kon ik zelf niks doen.”

Nieuw ritme

Langzaam begon herstel. Elk stapje vooruit, hoe klein ook, voelde als een overwinning. Samen met haar kinderen en teckel Ollie vond Linda een nieuw ritme. Ze leerden wennen aan een andere versie van hun moeder en een ander soort leven, met liefde en verbondenheid als rode draad: samen lachen, praten, en dingen plannen die wél konden.

“Als er iets is wat ik andere ouders mee wil geven, dan is het dat het oké is om niet alles te kunnen. Om grenzen te stellen. Het heeft mij enorm geholpen om te focussen op wat wél kan, hoe klein ook. Die kleine momenten, een spelletje spelen samen, een gesprek met je kind, een vriendin die bij je op bed komt liggen, kunnen zoveel betekenen. Het leven ziet er door je ziekte misschien anders uit, maar het kan ook weer lachen en licht geven.”