Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen Vandaag, 11:04

Leestijd: 6 minuten

Melanie (44): ‘Ik las stiekem het dagboek van mijn puberdochter en schrok enorm’

Wat doe je als je het gevoel hebt dat er iets aan de hand is met je puberdochter, maar zij zegt van niet? Als ze zich steeds verder terugtrekt, terwijl jij als ouder blijft zoeken naar een ingang? Soms komt er dan een moment waarop je iets vindt dat je niet had moeten zien, maar ook niet kunt negeren. Melanie vond het in haar dochters dagboek. “De tranen sprongen in mijn ogen.”

“Mijn dochter van 14 is een ontzettend lief en mooi meisje, maar ook erg introvert. Ze is heel rustig en bescheiden, ze zal nooit uit zichzelf op de voorgrond treden. Dat vind ik helemaal prima, ik houd van haar zoals ze is. En ze heeft een hartstikke mooie persoonlijkheid: ze is behulpzaam en ze is er altijd als het nodig is, voor haar familie en voor haar vriendinnen.

Lastig peilen

Het enige wat ik lastig vind aan dat mijn dochter introvert is, is dat ik haar soms zo lastig kan peilen. Nu snap ik ook dat dat in de puberteit sowieso wat lastig is, dan is het meer een uitzondering als je kind heel open naar jou toe is. Maar toch vind ik het lastig als ze zo rustig en teruggetrokken in een hoekje zit, dan denk ik: wat gaat er toch in dat koppie van jou om?

Natuurlijk heb ik dat weleens gevraagd. Dan kom ik gezellig met een theetje en koekjes bij haar zitten en dan vraag ik naar haar dag en wat haar bezighoudt. Meestal krijg ik dan hetzelfde antwoord: het gaat goed, ze heeft een fijne dag gehad, het was gezellig op school en dat vooral het huiswerk haar bezighoudt. En dat is prima, ik vind het alleen maar fijn als het huiswerk haar enige zorg is.

Moederinstinct

Maar toch, vooral de afgelopen twee maanden, kreeg ik steeds meer het gevoel dat er iets aan de hand was. Mijn dochter werd nog stiller en trok zich steeds vaker en sneller terug als ze uit school kwam. En ik zag het ook aan haar gezicht, alsof ze constant in gedachten was. Ik kan er niet precies de vinger op leggen, ik houd het maar bij het mooi woord ‘moederinstinct’.

Als ik vroeg of er wat was, dan kreeg ik steevast ‘nee’ als antwoord, ook als ik doorvroeg. Ging het op school goed? Heeft ze het nog leuk met haar vriendinnen? Voelt ze zich goed? Maar elke keer was er niks aan de hand. Toch bleef het in mijn hoofd zitten, ik begon me een beetje zorgen te maken. Nogmaals: het was puur een gevoel, mijn man had bijvoorbeeld niks door, die snapte niet wat ik bedoelde.

Haar dagboek

Op een dag was ik alleen thuis en ik wilde de wasmachine aanzetten. Ik keek op de kamer van mijn dochter of ze nog vieze was had en toen zag ik het: haar dagboek lag op haar bed. Althans, dagboek… Ik noem het maar even zo, het is een notitieboekje waar ze belangrijke dingen in opschrijft, zoals nummers en wachtwoorden. Ze had die ochtend haast, dus ze was waarschijnlijk vergeten om het op te ruimen.

Hoewel ik de verleiding meteen probeerde te weerstaan, voelde ik gelijk dat dit mijn enige kans was om eventueel erachter te komen wat mijn dochter dwars zat. Ik twijfelde echt nog wel even of ik het moest doen, ik besefte dat dit de privacy van mijn dochter totaal schendt. Maar mijn nieuwsgerigheid was groter en ik pakte hem op. Ik bladerde door het dagboek en moest even goed kijken wat ik precies zag staan.

Obsessief met calorieën

Toen ik doorhad wat er stond, schrok ik. Mijn dochter hield al meer dan twee maanden dagelijks bij hoeveel calorieën ze binnenkrijgt. Op zich is dat niet erg, maar ik had al snel door dat ze er obsessief mee bezig was. Als ze een keer iets ongezonds had gegeten, rekende ze daarna uit hoeveel ze nog mocht eten die dag. En dat was soms alleen nog maar een appel of iets dergelijks.

Ik bladerde terug naar waar het begon en zag onder ‘doel’ staan: ‘Slank worden’. De tranen sprongen in mijn ogen. Waarom wilde mijn dochter dit opeens? Ze is hartstikke mooi en absoluut niet dik. Niet dat ik het erg had gevonden als ze stevig was, maar ze is gewoon helemaal niet stevig. En ik verbaasde me ook, want nog nooit had ik het idee dat ze onzeker was over haar uiterlijk. Had ik het dan toch mis?

De confrontatie

Toen mijn dochter aan het eind van de middag thuiskwam, was ik gelukkig nog alleen met haar. Ik confronteerde haar meteen met haar dagboek. Ten eerste omdat ik zo graag wilde weten hoe het allemaal zat en ten tweede omdat ze het verdiende te weten dat ik stiekem in haar dagboek had gekeken. Want daar was ik echt niet trots op. Ik legde uit wat ik had gezien en vroeg waarom ze dit doet.

Mijn dochter werd in eerste instantie boos. Boos dat ik haar dagboek had gelezen, omdat dat iets persoonlijks was. Dat snapte ik en ik zei ook direct dat ik me daar schuldig over voelde. Maar ook dat ik me zorgen maakte: waarom hield ze zo nauwkeurig bij wat ze at? Dat dat toch helemaal niet nodig is, dat ze hartstikke mooi is zoals ze is.

Dik

Eigenlijk wilde mijn dochter niet erover praten, maar na een tijdje aandringen kwam het hoge woord eruit. Een paar jongens uit haar klas hadden haar dik genoemd. Ze zeiden dat andere meiden veel slanker waren dan zij. Dat ze daarom wilde afvallen, om op de andere meiden te lijken. Mijn hart brak toen ik dit hoorde. Mijn mooie meisje die nooit onzeker was, is door een paar vervelende jongens omlaag gehaald.

Ik trok haar tegen me aan en zei dat het onzin was. Dat ze hartstikke mooi is en helemaal niet dik. Dat ze helemaal niet hoefde af te vallen en ze perfect is zoals ze is. Mijn dochter begon te huilen, blijkbaar was dit wat ze nodig had om te horen. Ze zei dat ze het eigenlijk verschrikkelijk vond om alles zo bij te houden, maar dat het inderdaad steeds meer een obsessie werd. Als je eenmaal begint…

Stoppen met calorieën bijhouden

Mijn dochter moest mij beloven dat ze zou stoppen met alle calorieën bijhouden. Het is ook helemaal niet gezond, juist in de puberteit heb je voeding nodig. Je lichaam verandert en je hebt die energie gewoon nodig. Natuurlijk is het goed om gezond te eten, maar dat doen wij eigenlijk bijna altijd met het avondeten. Een keer wat ongezonds tussendoor moet dan heus wel kunnen.

We zijn nu een paar weken verder en ik merk dat mijn dochter weer meer zichzelf is. Het zal echt nog wel in haar hoofd rondspoken, dat is niet gek, dat doet de puberteit sowieso wel met je. Maar ik merk dat ze een stuk ontspannender is en niet onbelangrijk: dat ze ook gewoon lekker een koekje of een handje chips pakt als het op tafel staat. En zo hoort het!”

Rachels dochter (15) wil model worden: ‘Ze is iedere dag calorieën aan het tellen’