Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:03

Leestijd: 3 minuten

Single moeder Christina schrijft met een gevangene: ‘Ik heb warme gevoelens voor hem’

Christina (38) is al jaren alleenstaand en moeder van twee kinderen, van twaalf en negen jaar. Vijf jaar geleden, tijdens de eerste coronaperiode, begon ze met iets onverwachts: schrijven met een Amerikaanse gevangene. “Het begon eigenlijk een beetje uit nieuwsgierigheid”, vertelt ze.

“Ik zag een oproep op een forum waar je mensen in de gevangenis kon schrijven. Het leek me interessant en ik dacht: ik probeer het gewoon. Toen kreeg ik ineens een reactie terug, en dat vond ik zo leuk.

Praten over dagelijks leven 

In het begin waren het korte brieven, gewoon kennismaken en een beetje praten over ons dagelijks leven. Maar het groeide langzaam uit tot iets meer. We schreven over alles: onze jeugd, onze dromen, hoe het is om alleen te zijn. En ik merkte dat ik me echt op hem ging verheugen. Elke keer dat er een brief in de bus lag, voelde ik een soort spanning en blijdschap die ik al lang niet had gehad.

Zijn naam is Chad. Hij zit in de gevangenis voor een overval en heeft nog vier jaar te gaan. Hij is gevangene in de staat New York. Door onze brieven ben ik erachter gekomen hoe hij echt is: grappig, slim en openhartig. Inmiddels valt er ongeveer elke twee weken een brief op mijn mat.

Warme gevoelens

Ik merk dat ik warme gevoelens voor hem ontwikkel. Het is gek om dat te zeggen over een gevangene en over iemand die ik nog nooit in het echt heb ontmoet, maar het is gewoon zo. Chad en ik delen zoveel persoonlijke dingen, dingen die ik niet met anderen bespreek. Het voelt vertrouwd, ook al is het op een ongewone manier.

Toen ik met Chad begon te schrijven, dacht ik niet dat het zou uitgroeien tot gevoelens. Ik wilde gewoon een vriend, iemand om mee te praten in die eenzame corona-tijd. Maar nu denk ik soms aan hoe het zal zijn als hij vrijkomt. Ik zou hem graag willen opzoeken, hem in het echt ontmoeten en zien wie hij is buiten de muren van de gevangenis.

Niemand weet het

Daarom vertel ik dit ook bijna aan niemand. Mijn kinderen weten het niet, en mijn familie en vrienden ook niet. Ik ben bang voor de reacties. Mensen denken meteen: gevaarlijk, onverstandig en een gek idee. Maar ik voel dat het veilig is voor mij, dat het goed voelt. Het is intiem op een manier die niemand kan begrijpen die er niet bij betrokken is.

Mijn kinderen zijn inmiddels twaalf en negen. Het is belangrijk voor mij dat ze zich veilig en geliefd voelen en dat ze hun moeder gelukkig zien. Maar tegelijkertijd merk ik dat dit contact met Chad iets geeft dat ik al lang gemist heb: verbinding, aandacht en iemand die echt luistert.

Koesteren

Of het ooit iets zal worden in de echte wereld? Dat weet ik niet. Maar zolang hij in de gevangenis zit, zijn het brieven en gevoelens die me troosten en laten lachen. Het voelt speciaal en dat wil ik koesteren, ongeacht wat anderen ervan vinden.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.